Originally Posted by
Niels
Το έχω ξαναπεί σε παρόμοια συζήτηση για το αν αξίζει να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία ότι εγώ είχα τόση ανάγκη να την κάνω που δεν ρώτησα σε κανένα φόρουμ ούτε κάποιον άλλον. Αυτό το λέω γιατί εάν θέλουμε να πεισθουμε από κάποιον άλλον για να κάνουμε ψυχοθεραπεία σημαίνει ότι δεν το θέλουμε και τόσο πολύ. Και είναι μια διαδικασία που αν δεν θες να εμπλακείς με όλο σου το είναι, να μπεις στη θάλασσα μέχρι να βραχείς ολόκληρος κι όχι να πλατσουριζεις τα πόδια στην άκρη της, τότε καλύτερα να μην ξεκινήσει κάποιος. Αυτό βέβαια δεν το λέω γιατί θα μεταμορφωθεί σε κάποιον εντελώς διαφορετικό άνθρωπο με την ψυχοθεραπεία ούτε ότι θα απαλλαγεί από φάρμακα κλπ. Αλλά θέλει μεγάλο βαθμό δέσμευσης, θα βαρεθεις, θα έρθεις σε σύγκρουση αλλά το όφελος έρχεται σταδιακά. Θα το προσδιοριζα ως διάλυση του σύννεφου στο μυαλό μου. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κάποιος φίλος, δεν είναι ότι αρκεί να μας ακούσει κάποιος ή να μας πει μια κουβέντα παρηγοριάς. Και γενικότερα θεωρώ ότι μόνο με την ψυχοθεραπεία παρατηρείται αυτό, το ότι δηλαδή ψάχνουν κάποιοι εγγυήσεις για το αποτέλεσμα ρωτώντας πώς θα επιτευχθεί αυτό κλπ. Είναι σαν να ρωτάς τον οφθαλμίατρο πώς θα κάνει την εγχείρηση καταρράκτη. Μήπως είμαστε προκατειλημμένοι δηλαδή; (Ο πατέρας μου δύο αποτυχημένα χειρουργεία καταρράκτη έκανε, δεν είναι ότι στα άλλα θέματα η επιτυχία είναι σίγουρη)