Κακοποίηση σε παιδική ηλικια

Καλησπέρα! Έχω υποστεί κακοποίηση όταν ήμουν περίπου 6-7 χρόνων από συγγενικό πρόσωπο. Στα 25 μου έκανα ένα μπαμ συναισθηματικό και το έβγαλα από μέσα μου. Πήγα σε ψυχολόγο και το είπα σε δυο πρόσωπα της οικογένειας μου καθώς και στον τότε σύντροφο μου. Ο ψυχολόγος μου είχε πει τότε να το πω σε όλη μου την οικογένεια και να τον ξεμπροστιασω. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω απλά το είπα στη μητέρα μου η οποία μου είπε ότι έπρεπε να μου το πεις τότε και ήταν κάπως σαν διστακτική. Αναρωτιέμαι τώρα αν μπορώ να κάνω ψυχοθεραπεία για αυτό το γεγονός και τι να περιμένω από αυτό. Όσοι έχουν ανάλογες εμπειρίες τι κάνατε στην θεραπεία σας;

Quote:

---

Originally Posted by Sofaki

Καλησπέρα! Έχω υποστεί κακοποίηση όταν ήμουν περίπου 6-7 χρόνων από συγγενικό πρόσωπο. Στα 25 μου έκανα ένα μπαμ συναισθηματικό και το έβγαλα από μέσα μου. Πήγα σε ψυχολόγο και το είπα σε δυο πρόσωπα της οικογένειας μου καθώς και στον τότε σύντροφο μου. Ο ψυχολόγος μου είχε πει τότε να το πω σε όλη μου την οικογένεια και να τον ξεμπροστιασω. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω απλά το είπα στη μητέρα μου η οποία μου είπε ότι έπρεπε να μου το πεις τότε και ήταν κάπως σαν διστακτική. Αναρωτιέμαι τώρα αν μπορώ να κάνω ψυχοθεραπεία για αυτό το γεγονός και τι να περιμένω από αυτό. Όσοι έχουν ανάλογες εμπειρίες τι κάνατε στην θεραπεία σας;

---

Εννοείται πως μπορείς να κάνεις,και να κάνεις.
Εκεί πας για να μιλήσεις και να βγάλεις μέσα σου όσα κρύβεις.Και για να βοηθηθείς.

Απλά
Αν έχω πάλι την ίδια αντιμετώπιση δλδ πρέπει να το πεις σε όλους δεν θα βοηθώ γιατί είμαι δειλή να γυρίσω να πω κάτι τέτοιο. Μετανιώνω οικτρά που δεν μίλησα τότε αλλά όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθεις ότι φταις και εσυ και νιώθεις ντροπή.

Quote:

---

Originally Posted by Sofaki

Απλά
Αν έχω πάλι την ίδια αντιμετώπιση δλδ πρέπει να το πεις σε όλους δεν θα βοηθώ γιατί είμαι δειλή να γυρίσω να πω κάτι τέτοιο. Μετανιώνω οικτρά που δεν μίλησα τότε αλλά όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις νιώθεις ότι φταις και εσυ και νιώθεις ντροπή.

---

Πόσο είσαι τώρα?
Πιστεύω είναι στο μυαλό σου μέσα ότι φταις και έτσι.
Αλλά κάνε το βήμα να βοηθηθείς.
Ισως βγάζοντας το από μέσα σου,να νιώσεις καλύτερα.

Τώρα για αν θα πρέπει να το πεις σε όλους,δεν ξέρω.Αλλά και να το κάνεις,ίσως να καταλάβουν τι κτήνος(σόρρυ δεν κρατήθηκα) είναι ο συγγενής.

Δε χρειαζεται να το πεις σε ολους κανε ψυχοθεραπεια και κοιτα τη ζωη σου.

να κανεις ψυχοθεραπεια για να δεχτεις το προσανατολισμο σου προς τις γυναικες μετα απ αυτο τωρα ειδικα σε αυτη την εποχη θα ειναι πιο ευκολο το να αναλωθεις σε αυτο το θεμα δε ξερω αν εχει νοημα γιατι δε ξερω και αν σε πιστεψουν.

Μιλουσαμε γιαυτα που εγιναν πως επηρεασαν την ζωη μου αν εχω συνχωρησει το ατομο αν δεν θελω να ξαναμιλησω σε αυτο το ατομο γιατι ηταν της αμεσης οικογενειας και πως ενιωσα οταν το θυμηθηκα ολα αυτα.Γενικα πρεπει να βγαινουν απο μεσα μας

Quote:

---

Originally Posted by Sofaki

Έχω υποστεί κακοποίηση όταν ήμουν περίπου 6-7 χρόνων από συγγενικό πρόσωπο.

---

στην εφηβεια, στο σχολειο, στις παρεες πως σε επηρεασε??

αν επροκειτο για βιασμο, πως προχωρησες στην 1η σου σχεση?

και το ερεθισμα για το μπαμ τι ήταν??

η συμπεριφορα του ατομου αυτου προς εσενα ολα αυτα τα χρονια ποια ήταν??

Με αφορμή τα ερωτήματα σου Mara που είναι εύστοχα θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο αντέχω. Ήμουν δεν ήμουν 3δημοτικου. Ειμασταν στους γονείς του πατέρα μου χριστούγεννα διακοπές και καλά. Ως παιδάκι με άφησαν να κοιμηθώ με τον παππού λόγω έλλειψης κρεβατιών. Εκείνος λοιπόν ξεκίνησε να με χαϊδεύει. Αυχένα χέρια πλάτη αλλά κατέβηκε. Συνέχισε. Μετά κοιτούσα τα πόδια του που κουνιοντουσαν αλλά δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Κάποια στιγμή άκουσε θόρυβο σταμάτησε. Μου είχε κοπεί η μιλιά έκανα πως κοιμάμαι. Όταν φύγαμε μετά απο μέρες το είπα στη μητέρα μου. Το πρόσωπο της έδειχνε σαστισμα. Όταν ξανά πήγαμε με περίμενε κρεββάτι αλλά πάλι σε κοινό χώρο με εκείνον. Όταν κοιμόντουσαν όλοι μου έκανε την κίνηση με το χέρι "έλα κοντά μου". Πέρασαν 2χρονια νομίζω. Τον απέφευγα συστηματικά. Κάποια στιγμή στην εφηβεία μου με ρωτησε η γιαγιά μου γιατί είμαι απότομη με εκείνον. Της τα είπα όλα. Πέρασαν τα χρόνια και έμαθα πως ο πατέρας μου δεν πίστεψε ποτέ ότι συνέβη και μόνο η γιαγιά μου τον ξεμπροστιασε. Πέθανε και δεν πήγα στη κηδεία του. Είναι κρίμα γιατί ενώ είχα 1 2 σημαντικές θετικές αναμνήσεις τις ξέκανε με αυτό. Και δεν γνώρισα άλλο παππού. Πρώτον μου έκλεψε απότομα την παιδικότητα μου. Δευτερον δεν ξανά θεώρησα ποτέ άνθρωπο εμπιστοσυνης το ανδρικό φυλο. Τρίτον ανέπτυξα μεγαλη ανασφάλεια λόγω της μη υπεράσπισης από τον ίδιο μου τον γονέα. Το αποκάλυψα ως ενήλικη πρώτα σε συγγενικό πρόσωπο και κατόπιν μου έβγαινε αβίαστα όταν μιλούσα με κοπέλες για σοβαρά γεγονότα ζωής. Κατά κάποιο τρόπο για εμένα πέθανε αυτός ο άνθρωπος ψυχικά μέσα μου πριν πεθάνει σωματικα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα τι έκανε πάνω στο σώμα μου. Αυτό που με θύμωνε περισσότερο ήταν ότι επέμενε να με καλεί να ξαπλώσω δίπλα του άρα είχε συνείδηση. Η δικαιολογία του πατέρα μου ήταν μήπως είχε πιει παραπάνω και δεν καταλάβαινε τι έκανε. Μια χαρά καταλάβαινε. Την έβρισκε με το να χαϊδεύει το πουλί του σε παιδικό κορμί. Αυτό με έχει κάνει επίσης υπερπροστατευτικη με τα παιδιά όταν βλέπω το πρόσωπο τους τρομαγμένο ή με αποστροφή σε δήθεν κολλητούς συγγενείς. Δεν θα ήθελα να βγω να το κανω ντελαλι. Τη ζημια που προκάλεσε υποσυνειδητα δεν την ξέρω. Κράτησα μόνον ότι παντού και πάντοτε ίσως να υπάρχουν παιδιά θύματα. Για αυτό και άνω των 5 ετών αναφέρω πως δεν επιτρέπουμε να μας ακουμπούν όπου θέλουν χωρίς να λέμε ναι. Είτε αγόρι είτε κορίτσι. Αναφέρομαι στα σωματικα όρια και στα ψυχικά. Εννοείται ότι αυτά τα δώσε ένα φιλάκι ντε και καλά πάντα αναφέρω πως δεν ευσταθούν.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Πρώτον μου έκλεψε απότομα την παιδικότητα μου. Δευτερον δεν ξανά θεώρησα ποτέ άνθρωπο εμπιστοσυνης το ανδρικό φυλο. Τρίτον ανέπτυξα μεγαλη ανασφάλεια λόγω της μη υπεράσπισης από τον ίδιο μου τον γονέα.

---

μαλιστα... τα εχω όλα αυτα και σε νιωθω απολυτοτατα! αν και δεν εχω υποστει ευτυχως σεξουαλικη κακοποιηση αλλα μονο λεκτική και σωματικη σε πολυ ευαισθητη ηλικια απο τη μανα μου...
αυτο που λες οτι πεθανε ψυχικα για σενα πριν πεθανει σωματικα, επισης το νιωθω απολυτα! το είχα νιωσει κι εγω για τη μητερα μου, με την εννοια οτι οσα και να ελεγε για μενα, οσα παρανοικα εβγαλε το ταραγμενο της μυαλο δεν με αγγιζαν πια...δεν με πληγωναν...μπορουσα να αποστασιοποιηθω, να κρατησω αποσταση και να με υπερασπιστω...

καπου ειχα ακουσει οτι οι παιδεραστες γεννιουνται με αυτη τη διαταραχη...αρα δεν αποκλειεται αυτο που εκανε σε σενα να το ειχε κανει στα δικα του παιδια ή και σε αλλα συγγενικα ανηλικα προσωπα...

Η μητέρα μου ήταν λεκτικά κακοποιητικη απίστευτα. Παρολαυτα η πρόσθεση αυτού του γεγονοτος πρόσθεσε στην ψυχή μου και άλλη παράμετρο. Ζούσα με μεγάλες εντάσεις σπίτι είχα πάντα φόβο. Είχα μεγάλη υποτίμηση απαξίωση και λεκτική επίθεση. Προστέθηκε και η παρεκλινουσα σωματική συμπεριφορά και κάπως έτσι μάλλον για αυτο από τα 12 ξεκίνησα να σκέφτομαι πως είμαι το λάθος. Το πρόβλημα. Πρέπει να με εξοντώσω. Ταυτόχρονα αναδύθηκε όμως και ένας εαυτός μάχιμος που ήθελε να επιβιώσει. Μέχρι που στα 19 έκανα την πρώτη απόπειρα. Μου φάνηκε τόσο φυσιολογικό όπως η δίψα για νερό. Ο εαυτός ο μάχιμος με έσωσε. Κάποια στιγμή με οδήγησε και στον ψυχιατρο και στην ψυχοθεραπεία. Παρολαυτα επικράτησε για μεγάλα διαστήματα το ενοχικό παιδί. Τα γράφω με ψυχραιμία αυτή τη στιγμή αλλά φυσικά μεσολάβησαν πολλά θέματα. Δεν ξέρω αν εχω συμφιλιωθεί με όλα αυτά. Εσύ; έχεις συμφιλιωθεί;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Δεν ξέρω αν εχω συμφιλιωθεί με όλα αυτά. Εσύ; έχεις συμφιλιωθεί;

---

γινεται ποτε να συμφιλιωθουμε?
ας πουμε οτι τα περισσοτερα θεματα τα εχω ξεπερασει, αλλα ακόμα παλευω με το φοβο, τις ενοχες, τη ντροπη, το αυτομαστιγωμα...το τι θα γινοταν αν...

Θεωρώ λάθος του ψυχολόγου να σε βάλει στην διαδικασία να το πεις σε όλους. Αντιμετώπισε το με ένα καλό ψυχολόγο και ποτέ μην ρίξεις ευθύνες στον εαυτό σου για αυτό το γεγονός.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

γινεται ποτε να συμφιλιωθουμε?
ας πουμε οτι τα περισσοτερα θεματα τα εχω ξεπερασει, αλλα ακόμα παλευω με το φοβο, τις ενοχες, τη ντροπη, το αυτομαστιγωμα...το τι θα γινοταν αν...

---

Είχαμε ξανά μιλήσει για αυτό αν θυμάμαι σωστά... Η λογική λέει να προχωράμε μπροστά αλλά τα συναισθήματικα ερεθίσματα είναι πολλά. Το παρελθόν μας δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος που το διαχειριζόμαστε ίσως αλλάζει. Αντί για θυμό προς τον εαυτό θυμό παραγωγικό μέσω μιας δραστηριότητας πχ. Αν και δεν πρόλαβα να κάνω όση ψυχοθεραπεία χρειαζόμουν αυτό το κράτησα. "να μην δίνω τόση δύναμη στους κακοποιητες μου". Πως; προσπαθώ να ασχολούμαι με κάτι πραγματικά ουδέτερο με το πακέτο αναμνήσεων. Καθημερινή δουλειά αυτό. Πάντως Μάρα όσες φορές έχω προσπαθήσει να ανοίξω διαυλο για να αντιμετωπίσει το τι έκανε απλά με αποκαλεί τρελή με μεγάλη φαντασία. Τόση άρνηση λοιπόν. Άρα ποιο το νόημα; Για εμένα και για εκείνην λέω. Αν φύγει από την ζωή ξαφνικά πάντως γνωρίζει λεκτικά πόση ζημιά μου έκανε( τα έχω βγάλει από μέσα μου). Να το αλλάξει δε μπορεί άρα μένει σε εμένα η απόφαση.
Βρήκα το παλιό thread αν θέλεις μιλάμε εκεί για πόσα αισθάνεσαι :)

Γεια σας! Χαίρομαι που γράψατε πάνω στο θέμα μου! Εγώ με το αντίθετο φιλο δεν έχω θέματα είμαι αρκετά σεξουαλικο άτομο και πάντα έκανα μακροχρόνιες σχέσεις. Μέχρι τα 25 μου το είχα θάψει μέσα μου δεν το θυμόμουν Ποτέ. Ξαφνικά μου ήρθαν όλα στο μυαλό. Γενικά δεν με έχει επηρεάσει αυτό όσο διαβάζω σε sites. Βέβαια ίσως παίζει ρόλο ότι δεν ήταν προχωρημένη η κακοποίηση. Μείναμε στο σταδιο του χαδιου. Αυτός ο άνθρωπος υπάρχει ακόμα στη ζωή. Βέβαια είναι μεγάλος πλέον και εδώ και χρόνια ζει με ψυχοφάρμακα. Δεν θέλω να τον βλέπω στα μάτια μου κάποιες φορές όμως αναπόφευκτα τον βλέπω.

Κάποιες άσχημες εμπειρίες επιλέγουμε να τις θάψουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αυτό έκανες και ήταν λογικό. Θεωρώ πως καλο θα ήταν να κανεις μια συζήτηση με ενα καλο ψυχολόγο για το πως θα κλείσεις την πληγή σου. Θα μείνει ναι το σημάδι αλλα θα είναι κλειστή. Μεσα απο τον διάλογο θα σε βοηθήσει να αποβάλεις οποιαδήποτε ενοχη νιώθεις ή σκέψεις που περνάνε απο το μυαλό (που δεν στέκουν).. θα δεις πως απο όλο αυτό θα βρεις πιο δυνατή.

Κορίτσι μου καλό, σου έχω εκφραστεί και στο παρελθόν σχετικά με τους "δικούς" σου ανθρώπους. Απέκλεισε τους παντελώς από τη ζωή σου. Ειναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν δυα γαιδαρων άχυρα και έχουν και το θράσος να σου κουνουν το δάχτυλο επιδεικτικά. Επειδή κι εγώ με τέτοια τέρατα μεγάλωσα, δεν τους άξιζε να γίνουν γονείς και ουσιαστικά εκτός από βιολογικής άποψης, γονείς ούτε υπήρξαν ούτε και θα υπάρξουν γιατί είναι κολλημένοι στην παιδική ηλικία τους και στην ανευθυνότητα. Προσωπικά πιστεύω, πως έχεις δίκιο να ζητάς δικαίωση, το καταλαβαίνω. Αλλά πρακτικά, με κοινή λογικη, άνθρωποι που δεν μπήκαν στη διαδικασία να αναρωτηθούν από μόνη τους, γιατί το παιδάκι τους έγινε ξαφνικά εχθρικό κι γιατί άλλαξε συμπεριφορά προς το χειρότερο, είναι επειδή δεν τους αφορά να ξέρουν και μέσα τους ίσως Ν ζηλεύουν κιόλας που δεν ήταν αυτοί τα θύματα της παρενοχλησης για να ζητιανεύουν κάποια συμπάθεια γιατί πέρα από αυτό δεν νομίζω να πηγαίνει η συναισθηματική νοημοσύνη τους. Απομάκρυνε τους απο τη ζωή σου, από τη νοοτροπία σου, από το μυαλό και την καθημερινότητα σου. Σου τρώνε τη ζωή δίχως λόγο, τους τη χαρίζεις να σου την φάνε ουσιαστικά με το να τους υπολογίζεις. Ύψωσε τοίχους και μην περιμένεις τίποτα. Με το να είσαι αυτοπροσδιορισμενη οντωτητα δίχως εξάρτηση από τους μωρους γονείς σου θα δικαιωθείς. Και να πουν συγγνώμη, που δεν νομίζω, δεν θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικά στον πόνο που βιώνεις 25 χρόνια τώρα.
Και τέλος, έχεις απόλυτο δίκιο να νοιώθεις όσα συναισθήματα νοιώθεις. Κι αυτοί το ίδιο, εφόσον έχουν αποδεχτεί μέσα τους ότι είναι εντελώς σκουπίδια λογικό είναι πετάνε την ευθύνη της παρενοχλησης στο 7χρονο κ ν δικαιολογούν τον μπεκρή μπάρμπα για να σωπάσεις κ να μην τους ζαλίζεις. Η σκατιλα τους είναι δεδομένη. Για να είναι και η αξιοπρέπεια σου δεδομένη, πρέπει απλώς να αποδεχτείς κι εσύ πως είναι παντελώς σκουπίδια οι άνθρωποι. Το παράλογο δηλαδή που σε παιδεύει, είναι πως περιμενεις φυσιολογικές και πολιτισμενες αντιδράσεις από αμοιβαδες. Αυτά κ σε αγαπώ πολυ

Επίσης διαφωνώ με τον ψυχολόγο σου. Είναι χαζομάρα να σε βάζει σε διαδικασία διαλόγου με το τοίχο. Εσένα πρέπει να δυναμωσεις, όχι ξένες εμμονές οι οποίες μόνο κακό σου κάνουν. Το βρίσκω πολύ απλό. Ποια ήταν η ευθύνη σου? Να το πεις? Και οκ δεν το είπες όταν συνέβη. Και γιατί δεν το είπες? Επειδή δεν ένιωθες ασφάλεια να το εκμυσθηρευτεις σε ανθρώπους που θα έπρεπε να έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Ποιανού λάθος ήταν δηλαδή? Του 7χρονου ή των 30αριδων? Αυτοί που στο καλό ήταν να αντιληφθούν πως το παιδί τους άλλαξε συμπεριφορά? Σε ρώτησαν ποτέ? Και όταν το έμαθαν τι έκαναν? Σου έδωσαν άλλη μια να πέσεις πιο βαθιά στη λούμπα,. Επομένως ποια αξία θα αποκομίσεις από ένα τέτοιο διάλογο? Και γιατί?

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

σκατιλα τους είναι δεδομένη. Για να είναι και η αξιοπρέπεια σου δεδομένη, πρέπει απλώς να αποδεχτείς κι εσύ πως είναι παντελώς σκουπίδια οι άνθρωποι. Το παράλογο δηλαδή που σε παιδεύει, είναι πως περιμενεις φυσιολογικές και πολιτισμενες αντιδράσεις από αμοιβαδες. Αυτά κ σε αγαπώ πολυ

---

Εγω να δεις ποσο σε αγαααπω !!! Ασε που ειμαι ninja :) :) Ξερεις εσυ.