Μια δύσκολη εποχή - αρρωστοφοβια
Καλημέρα. Ρε παιδιά μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό που περνάω με την αρρωστοφοβια, το άγχος υγείας και τη γαδ γενικά. Μου φαίνεται αδιέξοδο για να είμαι ειλικρινής.
Ένα χρόνο κάνω ψυχοθεραπεία με ψυχίατρο, 6 μήνες 2 φορές την εβδομάδα και άλλους 6 μήνες από 1 φορά την εβδομάδα, και οι μέρες που διανύω είναι σαν τις πρώτες πρώτες μέρες της έξαρση της υποχόνδριας αν όχι και χειρότερες.
Νιώθω στιγμιαιους πόνους παντού, δεν μπορώ να με σταματήσω από το να κάνω αναζήτηση του τι είναι αυτό που νιώθω, πράγμα που το είχα κόψει για πολλούς μήνες. Μετά την αναζήτηση πιστεύω αυτό που έχω, χθες πήγα σε γιατρό για το θυρεοειδή να μου γράψει εξετάσεις και να δει και τον θυρεοειδή.
Πριν 20 μέρες είχα πάει σε ωριλα γιατί είχα ιγμοριτιδα και πήρα ελαφριά αντιβίωση.
Έχει ξεκινήσει όλος ο κύκλος από την αρχή, νιώθω ότι κάτι έχω. Μια στο κεφάλι μου, μια στα πνευμονια μου, μια στην καρδιά μου. Κάθε μέρα δυσκολεύει. Δεν έχω κλείσει ακόμα χρόνο που επισκέφτηκα καρδιολόγο κ πνευμονολογο και θέλω να πάω πάλι γιατί πάλι το μυαλό μου με κάνει να πιστεύω πως κάτι έχω που δεν βρήκαν.
Νιώθω καψίματα, νιώθω σούβλες όταν παίρνω ανάσες ποτέ στο κεφάλι, πότε στο στήθος και σχεδόν παραλυω από τον φόβο, ότι και να κάνω δεν μπορώ να ξεχαστω, και για ένα διάστημα ακόμα κι αυτά τα διαχειριζομουν.
Γιατί ενώ φαινομενικά με την ψυχοθεραπεία προχωράω μπροστά, καθώς είμαι συνεπής σε αυτήν, εγώ στην ουσία γυρνάω πίσω στην άρρωστο φοβία; γιατί γυρνάω πίσω με τέτοια ταχύτητα και τόση ένταση που είναι μεγαλύτερες και από πριν;
Ειναι δύσκολα, γιατί έχω κουράσει και τους δικούς μου και με έχουν κουράσει κι εκείνου. Εκείνοι απελπιζονται γιατί λένε ότι είμαι υγιής και δεν το καταλαβαίνω, και εγώ απελπιζομαι γιατί νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς.
Είναι λογικό να συμβαίνουν αυτά τα πισωγύρισματα τόσο έντονα; θα φύγει ποτέ όλο αυτό μακριά μου, τόσο που τουλάχιστον να μην με επηρεάζει έτσι; μήπως όντως κάτι έχω και για αυτό έχουν επιστρέψει μαζί όλα αυτά, τόσο δυνατά και τόσο πολλά μαζί;