Το πώς βλέπω τον εαυτό μου..

Καλησπέρα,

νέο μέλος.. είμαι στην προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου να δω έναν ειδικό (ψυχολόγο-ψυχίατρο).

Φυσικά χωρίς να είμαι ειδικός, έχω "αυτο-διαγνώσει" μέσω χρόνιας παρατήρησης διάφορα πράγματα σχετικά με την συμπεριφορά μου, ενδεικτικά μείζον κατάθλιψη και άλλα.

Για αρχή θέλω να ρωτήσω, εαν γνωρίζει κάποιος, είναι φυσικό επακόλουθο μετά απο πολλά χρόνια συμπτωμάτων να έχω πείσει τον εαυτό μου ότι η αρρώστια μου είναι η φυσιολογική μου κατάσταση;

Ξέρω ότι έχω πολλά προβλήματα, όλοι λένε ότι είμαι πανέξυπνος, όμως αισθάνομαι ηλίθιος γιατί ενώ γνωρίζω ότι δεν είμαι καλά εδώ και χρόνια δεν έχω κάνει απολύτως τίποτα για αυτό.

Έχω δεχθεί ότι αυτός είμαι.

Είναι σύνηθες φαινόμενο για συμπτώματα που υπάρχουν πολλά χρόνια;.... σχέδον 8 χρόνια...

Ευχαριστώ.

Δεν ξέρω αν είναι σύνηθες, αλλά συμβαίνει. Σε μένα τουλάχιστον υπήρχε. Είναι ένα είδος άρνησης να αποδεχθείς τα στραβά σου. Κάνεις τα στραβά μάτια στη νοσηρότητα και προσπαθείς να επιβιώσεις προσπαθώντας να χτίσεις και να ανταποκριθείς σε αυτό που πιστεύεις πως είσαι απωθώντας τον πραγματικό εαυτό που φοβάσαι πως είσαι. Βέβαια όλη αυτή η διαδικασία μου κόστιζε πολύ ακριβά, πόνος, άσχημες σκέψεις και αυτοκαταστροφικές ενέργειες, άσχημα συναισθήματα για εμένα. Πλέον δεν ξέρω και δε με αφορά να ορίσω το τι είναι "κανονικό" φυσιολογικό" ή "νορμάλ". Απλά θέλω να μην με τυραννούν τα συμπτώματα και να νοιώθω όμορφα.
Εγώ έτσι το μετέφρασα με τα χρόνια το ότι θεωρούσα νορμάλ μια νοσηρή κατάσταση. Δεν κάνω διάγνωση για σένα, μπορεί όντως να μην έχεις κάτι, αυτό μονο ειδικός μπορεί να το κρίνει.
Γενικότερα, αν δεν έχεις συμπτώματα που μπορεί να σε κάνουν βλαπτικό ή μη λειτουργικό, μπορεί να μην είναι και τόσο "χοντρό" το ότι το αμέλησες. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση τίθεται ένα άλλο θέμα, αν δεν νοιωθεις καλά με τον εαυτό σου, γιατί επιλέγεις να μην του δώσεις την ευκαιρία να νοιώσει καλύτερα αλλά τον τιμωρείς στην αδράνεια;

Πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να προτιμώ να νιώθω άσχημα.

Υπάρχουν φορές που κάτι πάει να γίνει που μοιάζει θετικό και αυτόματα βγαίνουν σκέψεις για το πως θα πάει στραβά, και πάει στραβά.

Είναι σαν να ζητάω να είμαι μίζερος, σαν να νιώθω σαν το σπίτι μου εκεί.

Πριν απο 2 μήνες με δέχθηκαν σε μια εταιρία για δουλειά, πρώτη φορά που έψαξα μετά απο 5 χρόνια. Έκατσα μια μέρα και στην σκέψη ότι πρέπει να ξαναπάω άρχισε να πονάει το στήθος μου και είχε μουδιάσει το αριστερό μου χέρι, νόμιζα ότι θα πάθαινα καρδιακό, βγήκα απο το σπίτι με κρύο ιδρώτα, δεν είχα καθόλου χρήματα, πήρα τηλέφωνο στο τότε 166 και μου είπαν ότι πρέπει να πάω μόνος μου δεν μπορούν να στείλουν ασθενοφόρο, και με έπιασε πανικός, άρχισα να ρωτάω περαστικούς αν μπορούν να με πάνε στο νοσοκομείο αλλά δεν βρήκα κάποιον, μέχρι που τελικά πήγα στο περίπτερο που με ήξερε και πήρε τηλ. και ήρθαν και με πήραν. Το χέρι μου δεν μπορούσα να το κουνήσω και ο πόνος συνεχιζόταν, είχε αρχίσει να μου έρχετε εμετός.

Τελικά με τα πολλά όταν εφτασα στο νοσοκομείο σταμάτησαν όλα, πριν καν περάσω την πύλη. Μου είπαν ότι ήταν κρίση πανικού αλλά δεν το έψαξα καθόλου.

Αισθάνομαι πανικό όποτε πάει να γίνει κάτι που θεωριτικά είναι θετικό και είναι σαν το σώμα μου να το αποβάλει βίαια για να διατηρηθει η υπάρχουσα κατάσταση...

δεν ξέρω, ίσως να μην βγάίνει και νόημα ετσι όπως τα γράφω..

Καλα εγω για να παρω φαρμακα με καταθλιψη εκανα δεκαπεντε χρονια οσο κι αν σ φαινεται κουλο εχω κανει γνωριμιεσ κ φιλιεσ για λιγο οντασ σε καταθλιψη κ τωρα ειμαι πλεον το συνιθησα στο εξωτερικο το λενε βαθυσ ανθρωποσ δλδ σαν να αποκτασ προσωπικοτητα οταν λειτουργεισ με καταθλιψη εγω ετσι ειμαι καμια δεκαετια χαλαρα

Δεν ειναι το θετικο ειναι το καινουριο φοβασαι να βγεισ απο την ασφαλεια τησ ρουτινασ σου εγω τωρα που δεν ειμαι καλα εχω επιτηδεσ την ιδια ρουτινα για να μαζευεται το μυαλο μου γραψου καπου εθελοντησ να μην εχεισ αγχοσ επιδοσησ κ οικονομικο οφελοσ να μαθεισ να δουλευεισ γτ θελεισ θα γνωρισεισ. Κ κοσμο ενδεχομενωσ παρεεσ εχει πολλα να παρεισ αμα δε νιωθεισ καλα κ αμα δε πληρωνεσαι ειναι λυτρωτικο γτ βοηθασ οποτε θεσ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Καλα εγω για να παρω φαρμακα με καταθλιψη εκανα δεκαπεντε χρονια οσο κι αν σ φαινεται κουλο εχω κανει γνωριμιεσ κ φιλιεσ για λιγο οντασ σε καταθλιψη κ τωρα ειμαι πλεον το συνιθησα στο εξωτερικο το λενε βαθυσ ανθρωποσ δλδ σαν να αποκτασ προσωπικοτητα οταν λειτουργεισ με καταθλιψη εγω ετσι ειμαι καμια δεκαετια χαλαρα

---

Εγω μολις γυρισα απο τον γιατρο μου μου ειπε οτι τα γονιδια της αρωστειας υπαρχουν και στα παιδια μου και οτι υπαρχει και περιπτωση να νοσησουν! Μου εκανρ την καρδια περιβολη.τι ηθελε και μου το ειπε!καλλιτερα να μην το ηξερα! Τωρα θα εχω αγχος

Επισης ηξερε και για το forum

Quote:

---

Originally Posted by Konnie

Πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να προτιμώ να νιώθω άσχημα.

Υπάρχουν φορές που κάτι πάει να γίνει που μοιάζει θετικό και αυτόματα βγαίνουν σκέψεις για το πως θα πάει στραβά, και πάει στραβά.

Είναι σαν να ζητάω να είμαι μίζερος, σαν να νιώθω σαν το σπίτι μου εκεί.

Πριν απο 2 μήνες με δέχθηκαν σε μια εταιρία για δουλειά, πρώτη φορά που έψαξα μετά απο 5 χρόνια. Έκατσα μια μέρα και στην σκέψη ότι πρέπει να ξαναπάω άρχισε να πονάει το στήθος μου και είχε μουδιάσει το αριστερό μου χέρι, νόμιζα ότι θα πάθαινα καρδιακό, βγήκα απο το σπίτι με κρύο ιδρώτα, δεν είχα καθόλου χρήματα, πήρα τηλέφωνο στο τότε 166 και μου είπαν ότι πρέπει να πάω μόνος μου δεν μπορούν να στείλουν ασθενοφόρο, και με έπιασε πανικός, άρχισα να ρωτάω περαστικούς αν μπορούν να με πάνε στο νοσοκομείο αλλά δεν βρήκα κάποιον, μέχρι που τελικά πήγα στο περίπτερο που με ήξερε και πήρε τηλ. και ήρθαν και με πήραν. Το χέρι μου δεν μπορούσα να το κουνήσω και ο πόνος συνεχιζόταν, είχε αρχίσει να μου έρχετε εμετός.

Τελικά με τα πολλά όταν εφτασα στο νοσοκομείο σταμάτησαν όλα, πριν καν περάσω την πύλη. Μου είπαν ότι ήταν κρίση πανικού αλλά δεν το έψαξα καθόλου.

Αισθάνομαι πανικό όποτε πάει να γίνει κάτι που θεωριτικά είναι θετικό και είναι σαν το σώμα μου να το αποβάλει βίαια για να διατηρηθει η υπάρχουσα κατάσταση...

δεν ξέρω, ίσως να μην βγάίνει και νόημα ετσι όπως τα γράφω..

---

Φοβάσαι πως είσαι "λίγος" να ανταπεξέλθεις στη δουλεια και σε έπιασε; εχεις εντοπίσει κάποιο λόγο που συμβαίνει; προφανώς και δεν το διακεδάζεις. Θα ήθελες να μην ήταν έτσι τα πράγματα;
Μη θαρρείς πως δε βγαίνει νόημα. Κι αλλος κόσμος είναι/ήταν στη θέση σου. Αν θες τη γνώμη μου, ψαξτο. Τώρα ήταν κρίση πανικού αύριο μπορεί να είναι κάτι άλλο. Ηδη χάρησες σε εναν απωθημένο φόβο σου 8 χρόνια απο τη ζωή σου. Γιατί να μην δώσεις μια ευκαιρία στο να νοιώσεις καλά και να εισαι λειτουργικός;