Συμβουλές για τη θεραπεία της Μεταιχμιακής Διαταραχής Προσωπικότητας & κατάθλιψης κ.α
*(Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές post!)
Είμαι κοπέλα 20 χρονών και από τα 18 μου, διαγνώστηκα με "καταθλιπτικό επεισόδιο μέτριας βαρύτητας και συναισθηματική διαταραχή προσωπικότητας", η οποία διάγνωση φέτος έγινε πιο ακριβής κι άλλαξε σε: "καταθλιπτική διαταραχή σε έδαφος διαταραχών προσωπικότητας με μεθοριακά κυρίως στοιχεία".
Από τον Απρίλιο του 2014 ξεκίνησα την πρόσληψη αντικαταθλιπτικών (100mg Zoloft) μέχρι τον Μάρτιο του 2015 που τα σταμάτησα. Ο ψυχίατρός μου μού είχε πει στην αρχή πως θα πάρω τα αντικαταθλιπτικά για 6 εώς 9 μήνες, τελικά καταλήξαμε στους 11 μήνες γιατί προς τον Ιανουάριο άρχισα να νιώθω επιτέλους πραγματικά καλά λόγω ενός ευχάριστου γεγονότους που είχε συμβεί τότε στη ζωή μου, το οποίο με ταλαιπωρούσε το προηγούμενο διάστημα. Επομένως, συμφωνήσαμε στο να αρχίσω να μειώνω τη δόση, πρώτα στα 50mg για 3 εβδομάδες και στη συνέχεια στα 25mg γι άλλη μία εβδομάδα. Παρόλα αυτά, η "περίοδος χάριτος" δεν κράτησε για πάνω από 2,5 εβδομάδες. Έτσι, καθώς άρχισα να μειώνω τη δόση των φαρμάκων προκειμένου να τα κόψω τελείως, η διάθεσή μου άρχισε ολοένα να χειροτερεύει και τα προβλήματα που με βασάνιζαν (κυρίως τα οικογενειακά), γινόντουσαν μεγαλύτερο μαρτύριο. Για μιάμιση εβδομάδα επίσης αφού τα είχα κόψει, πέρασα το λεγόμενο "σύνδρομο στέρησης" με έντονες σωματικές ενοχλήσεις, πολλές ζαλάδες/ατονίες (ενώ έχω ήδη χαμηλή πίεση), ναυτίες, τρέμουλο χεριών, ολιγοφαγία, πεσμένη διάθεση και γι ένα μεγάλο διάστημα είχα υπερβολικά μειωμένη λίμπιντο.
Από τον Μάρτιο εώς τώρα (Ιανουάριο του 16'), δεν έχω παρουσιάσει σημαντική βελτίωση. Το θετικό είναι ότι δεν κλαίω το ίδιο συχνά σε σχέση με πριν 2 και 3 χρόνια που έκλαιγα (σχεδόν) κάθε μέρα αλλά δεν ξέρω πόσο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό από τη στιγμή που δε νιώθω μόνο στεναχώρια την οποία παλιότερα εξέφραζα με το κλάμα, αλλά κι ένα τεράστιο κενό που δεν μπορώ να το περιγράψω ή να το εκφράσω. Ο ψυχίατρός μου επιμένει πως δε χρειάζεται να ξαναρχίσω αντικαταθλιπτικά, αν κι εγώ πιστεύω πως θα με βοηθούσαν πραγματικά έτσι ώστε να νιώσω καλύτερα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζω πόσο σωστά λειτούργησαν τα Zoloft καθώς είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις τους πρώτους δύο μήνες πρόσληψης τους κι έπειτα από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο του 14' έπεσα πάλι σε κατάθλιψη λόγω προσωπικών προβλημάτων (οικογενειακά-συναισθηματικά), χωρίς να διστάσω να αυτοτραυματιστώ. Από τότε είχα σταματήσει γι ένα διάστημα να αυτοτραυματίζομαι, όμως από τον Μάιο του 15' αφού έκοψα τα χάπια, η τάση για να κάνω κακό στον εαυτό μου κάθε φορά που αισθάνομαι συναισθηματικό ράκος ήταν και είναι πολλή μεγάλη, γι αυτό κι "υπέκυψα" τρεις φορές από τον Σεπτέμβριο και μετά.
Παράλληλα, κάνω ψυχοθεραπεία από τον Ιανουάριο του 2014. Εδώ και δύο χρόνια η ψυχολόγος μου αρνείται όχι μόνο να αναλύσει τις ψυχικές διαταραχές, αλλά να μιλήσει ανοιχτά για οποιαδήποτε διάγνωση, παρά το ότι της έχω αναφέρει ότι ουδέποτε δε θα έκανα αυτοδιάγνωση και μεταφέρω απλώς τα λόγια του ψυχιάτρου μου. Η ίδια μάλιστα έχει αναφέρει σε πάρα πολλές συνεδρίες μας, τα συμπτώματα και τους όρους που χρησιμοποιούνται στη Μεταιχμιακή/Μεθοριακή Διαταραχή (όπως "splitting", εξιδανίκευση - υποτίμηση/"black & white thinking", ασταθής εικόνα του εαυτού μου/χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.ο.κ.) αλλά εξακολουθεί να έχει επιθετική στάση όταν αναφέρεται σ' εκείνη τη φορά που της μίλησα για τη ΜΔΠ. Επομένως, είμαι κολλημένη σε μία κατάσταση που δε με βοηθάει, η ψυχοθεραπεία δεν έχει πλέον κάποιο αποτέλεσμα γιατί η πρόοδος μου μένει στάσιμη κι έχω φτάσει σε σημείο να μην της μιλάω για όσα με απασχολούν, κρύβοντας σημαντικά πράγματα. Λόγω οικονομικών προβλημάτων εξαιτίας της σχολής, δεν μπορώ να επισκεφθώ κάποιον άλλον ιδιώτη γι αυτό κι έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο σε λίγους μήνες με γνωσιακό συμπεριφορικό θεραπευτή, μήπως και μάθω να ελέγχω τη συμπεριφορά μου αντί να την αναλύω ξανά και ξανά χωρίς να μαθαίνω τρόπους να τη διαχειρίζομαι. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος θεραπευτής ειδικευμένος στη Διαλεκτική Συμπεριφοριστική Θεραπεία οπότε θα αρκεστώ σε άλλο συμπεριφορικό μοντέλο που ελπίζω να με βοηθήσει για τη ΜΔΠ.
Κι έχω την εξής ερώτηση, από τη στιγμή που ο ψυχίατρος διέγνωσε κι άλλες διαταραχές προσωπικότητας, ποια θα ήταν η κατάλληλη θεραπεία; (Δε ζητάω να μου κάνετε διάγνωση, για όνομα). Είναι συχνό φαινόμενο να έχει κάποιος ασθενής πολλαπλές διαταραχές προσωπικότητας; Με τον ψυχίατρο δεν έχουμε μιλήσει για κάποια άλλη ψυχική νόσο πέρα από την κατάθλιψη, τη δυσθυμία και τη ΜΔΠ γιατί δεν κάνουμε κανονικές συνεδρίες ούτε βρισκόμαστε συχνά, κυρίως όταν μου συνταγογραφούσε φάρμακα τον έβλεπα. Διαβάζοντας και γνωρίζοντας κάποια πράγματα για τις ψυχικές ασθένειες, μπορώ να ταυτιστώ με τα συμπτώματα της Αποφευκτικής και της Εξαρτητικής Διαταραχής, αλλά δε λέω τίποτα με σιγουριά αν δε λάβω πρώτα κάποια επίσημη διάγνωση. Επίσης, θα έπρεπε μήπως να ξαναθίξω το θέμα των αντικαταθλιπτικών ή όχι; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
