Ζωή και εργασία στο εξωτερικό με OCD

Καλησπέρα στην παρέα, αυτό τον καιρό εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο να βρεθώ στην Αγγλία για εργασία. Έχω διάγνωση OCD και λαμβάνω φαρμακευτική βοήθεια από το 2000. Δεν έχω ξαναϋπάρξει μόνος κάπου, υποτίθεται ότι στον στρατό το "περνάς" αυτό όμως εγώ έχω πάρει απαλλαγή. Παρότι αισθάνομαι σχετικά επαρκής (έχω ήδη γίνει qualified για την εργασία αυτή στην Αγγλία) με πιάνει πανικός και μόνο στην σκέψη ότι θα βρεθώ μόνος κάπου και θα πρέπει να βγάζω την μέρα με όλη αυτή την νύστα και την αγκύλωση των φαρμάκων. Επίσης να προσθέσω ότι θα είναι και η πρώτη μου φορά σε κανονική εργασία (8ωρη). Δηλαδή άλλη μια πηγή ανασφάλειας. Ο ιατρός που με παρακολουθεί μου έχει δώσει πράσινο φως, θεωρεί δηλαδή ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό. Όμως εγώ μία το βλέπω ως μια καταπληκτική εμπειρία ζωής (είτε επιτύχει είτε όχι) και μία το βλέπω ως άλλο μία δοκιμασία μέσω της οποίας θα αποδείξω ή όχι ότι είμαι επαρκής, στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Σας έχει συμβεί; Τί προτείνετε;

Τα φαρμακα που παιρνεις δεν σε εχουν βοηθησει να κρατησεις μια ισορροπια, μια σταθερα??

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Τα φαρμακα που παιρνεις δεν σε εχουν βοηθησει να κρατησεις μια ισορροπια, μια σταθερα??

---

Στο κατώφλι μιας μεγάλης απόφασης ή αλλαγής ψιλοανατρέπεται. Βέβαια έτσι λειτουργούν τα πράγματα, αυτό έλεγε και ο Προυστ (για τον γενικό πληθυσμό) μέχρι να χωνέψεις την κατάσταση πρέπει να περάσεις από σαράντα κύματα δυστυχίας, έτσι εξελίσσονται τα ανθρώπινο μυαλό. Φαντάσου τι ισχύει για τον νευρωτικό δηλαδή. Ας πούμε ότι είναι κάτι σαν αντιδραστική κατάθλιψη αυτό που βιώνω και που δεν ξέρω αν θα καταφέρνω να είμαι λειτουργικός μόνος σε ένα σπίτι στο Λονδίνο. Συν τις άλλοις το anafranil με το lyrica με νυστάζουν εκτός του ότι με ισορροπούν. Το ξέρω, προτρέχω, αν δεν πας να τεσταριστείς δεν μπορείς να ξέρεις από πριν, αλλά αυτό δεν είναι και ένα από τα μεγάλα συμπτώματα του ψυχαναγκαστικού;

Και για να το επαναδιατυπώσω πιο απλά, μπορώ στα 39 μου, να αλλάξω τόσο απότομα τρόπο ζωής την στιγμή που είμαι και νευρωτικός με φαρμακευτική υποστήριξη από τα 20 μου; Να κάνω το μεγάλο βήμα προς την κανονική ενήλικη ζωή και μάλιστα σε μια ξένη χώρα; Είναι όλα αυτά δυνατά για έναν που πάσχει από ocd με μπόλικες παρενέργειες από τα χάπια; (όπως πχ νύστα)

Μάθε να πινεισ σκέτο καφέ φεύγει η νυστα

Quote:

---

Originally Posted by elis

Μάθε να πινεισ σκέτο καφέ φεύγει η νυστα

---

Πίνω μπόλικο, πάντα σκέτο πλην στιγμιαίου που βάζω μια δυο κουταλιές ζάχαρη, σίγουρα βοηθάει και επαναφέρει και κατά ένα ποσοστό την πεσμένη λίμπιντο.

Quote:

---

Originally Posted by georgef1

Και για να το επαναδιατυπώσω πιο απλά, μπορώ στα 39 μου, να αλλάξω τόσο απότομα τρόπο ζωής την στιγμή που είμαι και νευρωτικός με φαρμακευτική υποστήριξη από τα 20 μου; Να κάνω το μεγάλο βήμα προς την κανονική ενήλικη ζωή και μάλιστα σε μια ξένη χώρα; Είναι όλα αυτά δυνατά για έναν που πάσχει από ocd με μπόλικες παρενέργειες από τα χάπια; (όπως πχ νύστα)

---

Καλησπερα george.
Να μοιραστω τη δικη μου κατάσταση. Εχω ιδψ απο τα 6. Διαγνωσμενη επίσημα στα 38. Δεν εχω παρει φάρμακα, το παλευω με ψθεραπειες. Του καθενός το πρόβλημα ειναι ιδιαίτερο και μοναδικο ως προς την αντιμετώπιση.
Θα σου πω οτι εφυγα για εξωτερικο στα 27 μου οπου εζησα για 4 χρονια. Δεν αλλαξε κατι δραματικα στο θεμα της διαταραχης. Ο,τι ειχα παντα, το ειχα κι εκει. Τη στιγμή που ακολουθείς τοσα χρονια την αγωγη σου και το ελέγχεις, γιατι να μην κανεις το βημα;
Τι φοβάσαι πιο πολυ; Τι περισσότερο να σου προκυψει εκει σχετικά με την ιδψ;;

Το να πας σε άλλη χώρα μόνο αν έχεις ικανότητες κ συνέχεια εξελισσεσαι θα τα καταφέρεις είναι πιο εύκολα κ πιο δύσκολα ταυτόχρονα είναι πιο εύκολα γτ υπάρχει αξιοκρατία κ πιο δύσκολα γτ μαζεύονται οι καλύτεροι δουλειά θα βρεις τον τρόπο ζωής να κοιτάξεις άμα σ αρέσει

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Καλησπερα george.
Να μοιραστω τη δικη μου κατάσταση. Εχω ιδψ απο τα 6. Διαγνωσμενη επίσημα στα 38. Δεν εχω παρει φάρμακα, το παλευω με ψθεραπειες. Του καθενός το πρόβλημα ειναι ιδιαίτερο και μοναδικο ως προς την αντιμετώπιση.
Θα σου πω οτι εφυγα για εξωτερικο στα 27 μου οπου εζησα για 4 χρονια. Δεν αλλαξε κατι δραματικα στο θεμα της διαταραχης. Ο,τι ειχα παντα, το ειχα κι εκει. Τη στιγμή που ακολουθείς τοσα χρονια την αγωγη σου και το ελέγχεις, γιατι να μην κανεις το βημα;
Τι φοβάσαι πιο πολυ; Τι περισσότερο να σου προκυψει εκει σχετικά με την ιδψ;;

---

Νεφέλη σ'ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο που μου δίνεις με την απάντησή σου. Μάλλον έχει να κάνει με την δυσκολία ενηλικίωσης που περνάμε όλοι οι νευρωτικοί. Εννοώ της πλήρους ενηλικίωσης, σε δικό μας σπίτι, μακριά από γονείς και ανέσεις.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Το να πας σε άλλη χώρα μόνο αν έχεις ικανότητες κ συνέχεια εξελισσεσαι θα τα καταφέρεις είναι πιο εύκολα κ πιο δύσκολα ταυτόχρονα είναι πιο εύκολα γτ υπάρχει αξιοκρατία κ πιο δύσκολα γτ μαζεύονται οι καλύτεροι δουλειά θα βρεις τον τρόπο ζωής να κοιτάξεις άμα σ αρέσει

---

Σ'ευχαριστώ πολύ!

Η αλήθεια είναι κ δεύτερον λατρεύω τους φτωχούς Άγγλους είναι γαματοι έτσι αγάπησα κ τους δικούς μας εδώ τους Ταλιμπάν πήγα Αγγλία μίλησα με μερικούς κι αγάπησα κ τους δικούς μας εδώ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Η αλήθεια είναι κ δεύτερον λατρεύω τους φτωχούς Άγγλους είναι γαματοι έτσι αγάπησα κ τους δικούς μας εδώ τους Ταλιμπάν πήγα Αγγλία μίλησα με μερικούς κι αγάπησα κ τους δικούς μας εδώ

---

Οι φτωχοί είναι συνήθως αυτοί που επένδυσαν περισσότερο στα συναισθήματά τους, που φιλοσόφησαν την ζωή αλλιώς, γι'αυτό είναι και γαμάτοι σε πολλές περιπτώσεις.

Υ.Γ. Το ίδιο ισχύει φυσικά και με αυτούς που γεννήθηκαν πλούσιοι και το φιλοσόφησαν αλλιώς.

Κι εγώ φτωχός είμαι αλλά δεν ήξερα πόσο γαματοι είμαστε μεγάλος το κατάλαβα γύρω στα είκοσι πέντε μόλις είδα αυτούς κατάλαβα για εμάς όσο ήμουν εδώ δε στροφαρα

Εν τω μεταξύ έχω τόσο κόμπλεξ που το βιογραφικό μου είναι άδειο σχετικά με την ηλικία μου (παρόλο που έχω γίνει qualified από Αγγλία για την δουλειά μου) που έχω μια δουλειά απλά να το φτιάξω στα αγγλικά και με πιάνει αγκύλωση, δεν μπορώ να το κάνω απλά, αισθάνομαι ένοχος που αντί να κάνω μεταπτυχιακά ήμουν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, ή ξάπλα σε ένα κρεβάτι...

Μην τρελένεσαι, ο καθένας παίρνει το χρόνο του. Σημασία έχει τι κάνεις τώρα. Αν σε ρωτήσουν τι έκανες τόσα χρόνια πες ψέματα ότι έκανες μια άσχετη με το αντικείμενό σου δουλειά. Δεν σου λέω να παρουσιάσεις περισσότερες γνώσεις από ότι έχεις σε αυτό που θα κάνεις, απλά αν αισθάνεσαι ότι θα φανείς αδρανής πες και ένα ψέμα. Νομίζεις θα το ψάξουν;