Μυθομανία και λύπηση για απομάκρυνση του ατόμου
Γεια σε όλα τα μέλη. Είμαι πολυ μπερδεμένη σχετικά με το πως να χειριστώ μια κατάσταση που είναι ιδιαίτερα πιεστική και περίπλοκη.
Πρόσφατα με πλησιάσε ένα άτομο του αντίθετου φύλου που έδειξε ενδιαφέρον για μένα... Βγήκαμε και μιλήσαμε, δεν ένιωσα κάποια σύνδεση ή κάποια προοπτική σχέσης, δεν ήμουν καθόλου σε φάση αναζήτησης σχέσης αλλά μου έβγαλε ένα ερωτικό ενδιαφέρον. Μου είπε διάφορα για τη ζωή του που κάποια ήταν λίγο θολά έτσι οπως τα παρουσίαζε. Το φλερτ συνεχίστηκε και έλεγε πράγματα του τύπου ''είσαι ό,τι ονειρευόμουν και θέλω να είμαστε μαζί'' κλπ. ενώ εγώ του ξεκαθάρισα ότι δε το βλέπω να προχωράει σε σχέση όλο αυτό και ότι δε τρέφω αισθήματα αλλά υπάρχει μια φυσική έλξη. Στεναχωρήθηκε και έλεγε ότι θα περιμένει, του έλεγα ότι μπορεί και να μην είμαι ποτέ έτοιμη και επέμενε ότι θα με κάνει να θέλω να είμαστε μαζί κλπ. Μου είπε ότι με αγαπάει και ότι με λατρεύει τόσο νωρίς! Επειδή είμαι λίγο μεγαλύτερή του είπα ότι δεν παρεξηγώ τον ενθουσιασμό του και ότι κι εμένα μου έχει τύχει να ενθουσιαστώ παλιά αλλά ότι η αγάπη έρχεται με το χρόνο... Τελοσπάντων, φτάσαμε στο ερωτικό κομμάτι και πάνω στο πάθος είπα και εγώ κάποιες γλυκές κουβέντες και ήμουν πιο ανοιχτή έδειξα πιο πρόθυμη ακόμη και για ενδεχόμενη σχεση στο μέλλον αν ένιωθα οτι ταιριάζουμε...
Αλλά κάπου εκεί άρχισα να ρωτάω πιο πολλά και πάλι υπήρχαν κενά στις απαντήσεις του που τα άφησα έτσι να περάσουν γιατί στο εντωμεταξύ μου είχε ήδη πει 5-6 δραματικές ιστορίες της ζωής του και πόσο δύσκολα περνάει και είχα αρχίσει να νοιάζομαι για αυτόν. Το θέμα είναι ότι είναι φαντάρος και ήδη τον έβαλαν μια φορά σε ψυχιατρική κλινική γιατί οπως μου είπε δε μπορει να ξεπεράσει την πρωην του που τον εξευτέλιζε λέει με κουβέντες... Και έκλαιγε μπροστά μου και τέτοια. Μου είπε ότι στο παρελθόν έπαιρνε ηρεμιστικά και γενικά κατάλαβα ότι δεν είναι καλά το παλλικάρι και μάλιστα δεν είναι καλά ενω είναι και τελείως άβγαλτο και δε ξέρει τίποτα από τη ζωή. Του έδωσα κάποιες συβουλες, του είπα ότι ολα θα πανε καλά, ελεγε ότι θα παν τωρα που γνωρισε εμενα και θα είμαστε για παντα μαζί, δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω, το άφησα έτσι..
Γυρισε εκεί που υπηρετεί και αφού έμεινα μόνη γιατί για κάποιες μέρες έγιναν όλα τόσο γρήγορα, όλη μέρα μαζί ή τηλέφωνα και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ καθαρά, άρχισα να συνδέω τα κομμάτια από τις διάφορες ιστορίες που μου είπε και δεν έβγαζαν νόημα, άρχισα να αμφιβάλλω τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέματα από ολα όσα μου είπε, googlaρα μερικά και δεν έβρισκα τίποτα απ' όσα μου είπε. Οι ιστορίες του αφορούσαν: ότι ένας φίλος του σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια του, ότι έχει συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό στο εξωτερικό και πήρε καλή θέση αλλά του συνέβη εκεί ένα ατύχημα και ήταν στην ενταντική ένα μήνα, ότι όταν ήταν μωρό τυχαία οι γονείς του που έκαναν βόλτα γνωρισαν έναν σκηνοθέτη και έκανε εμφανίσεις σαν μωρό σε μια σειρα (ήταν έτοιμος να μου πει και το όλο στόρυ της σειρας, τον είχε πιάσει λογοδιάρροια αλλα τον σταμάτησα), ότι σπουδάζει σε συγκεκριμένο πανεπιστημιακό τμήμα, ότι έχει υπάρξει αθλητής κάποιων αθλητικών συλλόγων. Μου δάνεισε ένα βιβλίο με το όνομα μιας κοπέλας, της ξαδέρφη του είπε. Με λίγη αναζήτηση βρήκα ότι είναι είναι η πρωην του, δε βρήκα πουθενά το όνομά του σε σχεση με τον διαγωνισμό και με τους αθλητικούς συλλόγους που ανέφερε και ούτε σαν επιτυχών πανελλήνιων στη σχολή που μου είπε... Ενιωσα πολύ ηλίθια και εξαπατημένη. Δε μου έχει τύχει κάτι ανάλογο ποτέ ξανά!
Μετά το πρώτο σοκ άρχισα να μην απαντώ τα τηλεφωνα, με έπαιρνε όλη μέρα, έγινα πιο απότομη, κοφτή, για να μη τα πολυλογώ δεν ηξερα πως να το χειριστώ, σπυράκια έβγαλα από το αγχος μου, κυριολεκτικά έσκασα, γιατί κατάλαβα ότι το παλικάρι έχει πρόβλημα που περιλαμβάνει μυθομανία, νευρικό κλονισμό και φοβίες και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μια φίλη μου είπε να τον κόψω μπαμ και κατω και θα βρει άλλο θυμα να τα κάνει αλλου και ότι λογικά ό.τι μου λεει για την πρωην του μαλλον θα είναι ψεμμα και ίσως αυτος να την ενοχλεί και οχι το αντιστροφο... Εγώ ομως σκέφτομαι ότι είναι μόνος του, μέσα στο στρατό και ότι κρατάει όπλο και φοβάμαι, νιώθω υπέυθυνη για τη ζωή του πια! Αφού στην απότομη ψυχρότητα μου άρχισε να λεει ότι δεν μπορει να το διανοηθει ότι ουτε εγω δεν τον καταλαβαινω και ότι δε μπορει χωρις εμενα και εκλαιγε.. Τον ρωτησα πως ειναι εκεί μεσα που ειναι γιατι υποψιαστηκα ότι δεχεται bulliyng και μου είπε ότι οντως τον πειράζουν πολύ.. Του εδωσα καποιες συμβουλες πως να το διαχειριστει και με ευχαριστησε... Μετα του ειπα οτι για κανενα λόγο να μη βλαψει τον εαυτό του και ότι είναι υγιης, νεος και εχει ολη τη ζωη μπροστα του, εδειχνε να καταλαβαινει.
Όλος του ο φοβος είναι να μην καταρρευσει παλι και τον βγαλουν με απαλλαγη, το γνωστο γιωτα-5, γιατι λεει οι δικοί του θα τον κραξουν και ότι θα ειναι καταδικασμένος μια ζωή κοινωνικά και επαγγελματικά... Παλι του εδωσα συμβουλες πως να το χειριστεί ολο αυτο, οτι η ζωη ειναι δική του, οι δυναμεις που εχει ειναι δικες του και να κανει μεχρι εκει που μπορει και αν δε μπορει δεν ηρθε το τελος του κοσμου. Με ακουγε. Αλλα επιμενει στο γιατι δε λεω γλυκολογα και του λεω να επικεντρωθει να ειναι καλα και οχι σε μια τυπισσα που μολις γνωρισε, γιατι μαλλον ετσι κουκουλωνει το αληθινο προβλημα (την προσαρμογη στο στρατο). Με πολλά επιχειρήματα μου και ανάκριση με το γάντι παραδεχτηκε οτι οντως ειπε ψεμματα για τη σχολη και τους αθλητικους συλλογους και ότι όνωτς το βιβλίο ανηκε στην πρωην. Ειπε οτι απο κοντα θα μου μιλησει για το θέμα των ψεμματων αλλά αυτο δε με νοιαζει πια.
Με νοιαζει πως να απεγκλωβιστω απο ολο αυτό. Προφανως δε τρεφω συναισθηματα αλλα παρα μονο ανθρωπισμου. Λυπαμαι για την κατασταση του αλλα δεν εχω αλλο κουραγιο να το αντιμετωπισω ολο αυτο για πολυ καιρο ακόμη. Εχω βαλει καποια ορια και δεν εχω πλεον 20 αναπαντητες τη μερα και 10 μηνυματα. Αλλα και παλι μιλαω μιση ωρα μαζι του καθε μερα. Προσπαθει να κανει τα αδυνατα δυνατα να συναντηθουμε στην επομενη αδεια του αλλα εγω θα λειπω αλλα δε θελω να πω και που ακριβως θα ειμαι γιατι λεει οτι θελει να ερθει να με βρει οπου και να ειμαι και τετοια.. Μου ειπε οτι μιλησαν μαζι του δευτερη φορα οι ειδικοι εκεί και τον ρωτησαν αν κανει ακομη αρνητικες σκεψεις σε σχεση με την πρωην του και ειπε οχι γιατι τωρα σκεφτεται μια νεα κοπελα (εμενα) και ειναι μια χαρα και ότι απο αυτα εκριναν οτι όλα κυλανε ενταξει. Νιωθω σαν να πληρωνω με πολυ ασχημο τροπο οτι σαν πιο ωριμη επρεπε να ειχα απομακρυνθει από τα πρώτα περίεργα σημάδια. Ολη μερα έχω αγχος, σκεφτομαι την κατασταση και εχω αποσυντονιστει πληρως, εχω τηλ. της οικογενειας του και ωρες ωρες σκεφτομαι να ενημερωσω αλλα δε ξερω και τι ακριβως να πω. Εχω βρει και τροπο επικοινωνιας με την πρων του μπας και μαθαινα λεπτομερειες.. αλλα δε ξερω αν αντεχω να μπω σε αυτη τη διαδικασια...με εχει φαει το αγχος... Νιώθω σαν ψυχολόγος του αλλά ακομη χειρότερα ειναι παρα τη θεληση μου και δεν είναι η θεραπεία που ζητάει αλλα εμενα την ίδια. Δε ξερω τι να κάνω..
συγγνωμη για το τεραστιο κειμενο