Δεν ξέρω ποιά είμαι πιά...
Γράφω εδώ γιατί περνάω την δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου. Είμαι μια νέα μαμά που βρίσκεται σε έναν γάμο στα όρια της καταρρεύσης. Η κρίση επηρέασε πολύ το σπίτι μου καθώς ο άντρας μου είναι άνεργος πολλά χρονια, έχει γίνει μαλθακός και δεν έχει καμια σχέση με τον άντρα που γνωρισα και ερωτεύτηκα. Πάντα ήμουν πολυ αυστηρη με τον εαυτό μου κ τους άλλους. Δε φταίει σε καμιά περιπτωση ο Γ. για αυτό που θα περιγράψω παρακάτω..Πάντα έκρινα τις γυναίκες / αντρες που απατάνε..τελικά ο,τι κοροιδευεις το λουζεσαι...Τον τελευταίο 1,5 χρόνο ήρθα κοντά με κάποιο συνάδελφο. Η γνωστή ιστορια: στην αρχή μιλαγαμε πολύ, ύστερα ένα φιλί απ' το πουθενα και έχουμε βρεθεί 2 φορές (δεν εχει υπαρξει ολοκληρωμένη επαφή). Οποτε με βλεπει κ ειμαστε μόνοι με φιλάει. Δεν το συζητώ τα δικαιώματα που έχουμε δώσει εκειμέσα, κατι που με σκοτώνει επίσης καθώς παντα στην ζωή μου ήμουν σωστή.Έχω προσπαθήσει πολυ να απομακρυνθώ γιατί πονάω συναισθηματικα. Είχαμε να μιλήσουμε 2 μήνες. Αυτός ο πόνος δεν φευγει ποτε..εχει σωματοποιηθεί κι ολας εχω χασει και άρκετα κιλα..Αυτος? Αυτός μια χαρά. Παντρεμένος φυσικά έχει βαλει την ζωή του σε τάξη όπως λέει, καταλαβαίνω οτι δεν εχει αφεθεί ποτέ μαζί μου και πονάω. Πονάω που εχω προδωσει τον αντρα μου για καποιον που ..τι δε ξέρω! Δεν αξίζει? Οχι απλά προς τιμην του που δε μου πούλησε παραμυθάκια. Εγώ τι κάνω? Πως το παυω? Μου κοβονται τα ποδια όταν τον βλεπώ, υποκρίνομαι παντού οτι είμαι καλά! Δεν είμαι καλά, δεν τρωω, δεν κοιμάμαι, δεν μπορω να ευχαριστηθω τιποτα..Πριν βιαστείτε να με κρίνετε να ξέρετε οτί η ιδιά εχω κρινει τον εαυτό μου κ απορώ πως βρέθηκα σε αυτη τη θέση..