Στην αναμονή για τη ζωή που θες....
Καλησπέρα,
Γράφω κι εγώ ένα post για να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα και να δω γνώμες! Είμαι 33, ζω μόνη μου (εννοώ ανεξάρτητη), με μια δουλειά που με ικανοποιεί ψυχικά και οικονομικά. Πριν ένα χρόνο βγήκα από μια άσχημη σχέση, έκανα συστηματικά ψυχοθεραπεία και μπορώ να πω ότι εσωτερικά, τα έχω βρει αρκετά καλά με τον εαυτό μου. Η ζώη μου γενικώς είναι όμορφη και ήρεμη. Έχω άτομα που με νοιάζονται, όχι έντονη κοινωνική ζωή, αλλά κάποιες ουσιαστικές σχέσεις. Προσωπική ζωή δεν υπάρχει. Και έρχομαι στο θέμα για το οποίο άνοιξα το post. Το μέρος όπου ζω το απεχθάνομαι. Δεν κατάγομαι από εδώ. Ήρθα, μετά τις σπουδές, γιατί εδώ είναι οι γονείς μου και ξεκίνησα να εργάζομαι, με σκοπό να αποκτείσω εμπειρία, να ολοκληρώσω το μαστερ και να πάω σε ένα πολύ συγκεκριμένο τόπο που ήθελα και θέλω να ζήσω. Ξεκάθαρα πράγματα. Όμως..... Γνώρισα έναν άνθρωπο, τον ερωτεύτηκα και κάναμε σχέση. Χωρίς να το πολύ-καταλάβω (δεν ρίχνω ευθύνες....εγώ φταίω) μπήκα στη λουπα να "δω σοβαρά τη σχέση", και βοήθησε σε αυτό ο απίστευτα χειριστικός άνθρωπος με τον οποίο ήμουν. Anyway....Σκέφτηκα τότε ότι αν έχω οικογένεια δική μου, μπορώ να "καταπιώ" το απαίσιο (για μένα) μέρος που ζω και να πηγαίνω διακοπές στο μέρος που μου ταιριάζει. Πέρασαν 5 χρόνια...Εγώ "ανέβαινα" στη δουλειά και "κατέβαινα" ψυχικά με το άτομο που ήμουν και στο μέρος που είμαι! Αποφασίζω και βγάζω από τη ζωή μου το άτομο αυτό λοιπόν και μένω εγώ και η βαθειά μου επιθυμία....Πήγα ξανά ταξίδι στο μέρος που αγαπώ, όπου να πω ότι έχω φίλους αγαπημένους, και άρχισα να ερευνώ τις επαγγελματικές μου προοπτικές. Είτε θα αναμένω κάποια θέση (δλδ προκήρυξη) είτε θα μεταφέρω τη δική μου δουλειά εκεί (είμαι αυτοαπασχολούμενη), με ρίσκο φυσικά, γιατί είναι ένα μικρότερο μέρος. Και αυτή τη στιγμή νιώθω ότι πάγωσε ο χρόνος.... Εδώ ο κύκλος μου έχει κλείσει....Δεν αντέχω αυτό το μέρος! Φαινομενικά δεν δείχνω τίποτα. Ίσα ίσα που πιθανώς αρκετοί θα "ζήλευαν" (το λέω με την καλή έννοια) την καθημερινότητα μου. Εγώ υποφέρω... Κάθε μέρα είναι και πιο βαριά...Σίγουρα η κατάθλιψη με φλερτάρει, αλλά λόγω ψυχοθεραπείας φροντίζω τον εαυτό μου. Κάποιες φορές σκέφτομαι να τα τινάξω όλα και να πάω να κάνω δουλειές ό,τι να ναι, αλλά να είμαι εκεί που με γεμίζει. Αλλά όπως καταλαβαίνετε, στις μέρες μας όταν έχεις χτίσει κάτι με κόπο που σου δίνει μια ικανοποιητική ζωή, δεν είναι εύκολο. Ή εγώ το βλέπω δύσκολο.....Αυτά!
