Eρώτηση σχετικά με κάποια απώλεια που είχε ο σύζυγός μου...
Θα ήθελα να θέσω 2-3 ερωτήματα σχετικά με την συμπεριφορά του συζύγου μου τον τελευταίο χρόνο έπειτα από την απώλεια της μητέρας του.Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν κάποιος μπορούσε να μου δώσει κάποια επαγγελματική συμβουλή ώστε να θέσω ένα τέλος στην ανησυχία μου.
Να πώ συνοπτικά οτι οι γονείς του συζύγου μου χώρισαν με άσχημο τρόπο όταν εκείνος ήταν 7 ετών και πέρασε δύσκολες καταστάσεις και δύσκολη παιδική ηλικία.Μεγάλωσε με την μητέρα του και την μηλαδερφή του(η κόρη από τον πρώτο γάμο της πεθεράς μου) έως και τα 25 του που παντευτήκαμε.Η μητέρα του απεβίωσε ύστερα από μια δύσκολη επέμβαση πριν ένα χρόνο, 57 ετών,με την αδερφή του ο άντρας μου τον τελευταίο χρόνο έχουν μαλώσει και δεν πολυμιλάνε,ο πατέρας του ζεί σε άλλη πόλη και μας επισκέπτεται μόνο 1-2 φορές το μήνα.
Ο άντρας μου είχε τρομερή αδυναμία στην πεθερά μου όπως καταλαβαίνετε γιατί μεγάλωσαν μαζί και γενικά ο πεθερός μου σε όλη την παιδική του ηλικία ήταν απών και κατά τον γάμο και κατα το διαζύγιο.
Τον τελευταίο χρόνο ανησυχώ πάρα πολύ για τον άντρα μου γιατί βλέπω οτι "έχει πάρει τον κατήφορο".
Παρατήρηση 1η: Είναι διαβητικός από 25 ετών και τον τελευταίο χρόνο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την υγεία του,με πολλή πίεση από την πλευρά μου τον έστειλα σε ενδοκρινολόγο καθώς αρνούνταν να μετρηθεί και όταν μετρούσε το σάκχαρό του τελικώς είχε κοντά στο 500!!Ξεκίνησε ινσουλίνη αλλά τώρα το έχει γυρίσει στο φαγητό,έχει πάρει 20 κιλά σε 3 μήνες,τρώει οτιδήποτε απαγορεύεται να τρώει και ιδιαίτερα γλυκά,νοιώθω σαν να θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του και προσπαθώ χωρίς φασαρίες να του υπενθυμίσω οτι έχουμε 2 μωρά παιδάκια που τον έχουν ανάγκη.
Παρατήρηση 2η: Τον τελευταίο χρόνο αισθάνομαι πώς είναι κάπως ευέξαπτος με τα παιδιά μας,συχνά αδιαφορεί κιόλας να ασχοληθεί μαζί τους ή αποφεύγει να περάσει χρόνο στο σπίτι μαζί τους,με αποτέλεσμα να μου κάνει διάφορες σκηνές όταν αναγκάζομαι να λείψω από το σπίτι είτε για δουλειές είτε για έναν καφέ πχ.στο σπίτι των γονιών μου.Με αποτέλεσμα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη στο σπίτι και να στερούμε οποιαδήποτε μικρή καθημερινή χαρά και ποιοτικό χρόνο για τον ευατό μου.Αυτή η αδιαφορία να σημειώσω επίσης πως είναι κι επικίνδυνη για τα παιδιά και δεν τολμάω να τα αφήσω μόνα μαζί του γιατί δεν είναι συγκεντρωμένος καθόλου.
Ένα πρωί και φεύγοντας για εξωτερικές δουλειές τον ξύπνησα να προσέξει τον μεγαλύτερο γιό μας 4 ετών που μόλις είχε ξυπνήσει και επιστρέφοντας μετά από μισή ώρα βρήκα τον γιό μου να παίζει μόνος του στο μπαλκόνι και τον πατέρα του να κοιμάται στο δωμάτιο,θα μπορούσε να είχε πέσει από τον 3ο όροφο.Μέχρι και πριν μερικούς μήνες ήταν πάρα πάρα πολύ καλός σαν πατέρας,η αλλαγή είναι δραματική.
Παρατήρηση 3η:Είναι γενικά απότομος και απέναντί μου,υπάρχουν πολλοί καβγάδες,ο τρόπος συμπεριφοράς του έχει αλλάξει δραματικά,μπορεί τη μια στιγμή να μου βάζει τις φωνές σαν να είμαι η κόρη του που την επιπλήττει και μετά από μία ώρα να κάνει σαν να μην συνέβη τπτ.Δεν βοηθάει επίσης καθόλου στις δουλειές του σπιτιού,μόνιμα κάθεται μπροστά από έναν Η/Υ,ενώ παλιότερα έκανε τα πάντα.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχει πέσει πάνω μου πολύ βάρος καί με το σπίτι καί με τα παιδιά,αποφεύγω να βρώ δουλειά(είμαι κτηνίατρος)γιατί πιστεύω πως δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω.
Παρατήρηση 4η: Παρατήρηση οτι περνάει πάρα πολύ χρόνο στον Η/Υ "κατεβάζοντας" παιδικά που έβλεπε σε ηλικία 4-7(7 ήταν όταν χώρισαν οι γονείς του) και κάθεται και τα παρακολουθεί μετά μανίας.Νοιώθω πώς παλινδρομεί στην παιδική του ηλικία,προσπαθεί να ανακτίσει μνήμες από το σπίτι του,από το παρελθόν του,προσπαθεί να πιαστεί από κάτι!
Συγχωρέστε με για την έκθεση αλλά έπρεπε να τα γράψω αναλυτικά για να καταλάβετε την κατάσταση.Δεν αντέχω ούτε αυτόν να βλέπω έτσι ούτε την συμπεριφορά του πιά,δεν είναι το άτομο που γνώρισα κι ερωτεύτηκα.Δουλειά σπίτι,σπίτι δουλειά,καμία διασκέδαση και πολύς εκνευρισμός.Από την μία ανησυχώ γι'αυτόν και σας ζητάω να με συμβουλέψετε τί να κάνω?Είναι περαστικό ή πρέπει να δεί επαγγελματία?Από την άλλη νοιώθω θλίψη και πόνο γιατί αισθάνομαι λές και δεν είμαστε πλέον σημαντικοί γι'αυτόν και ότι μόνο η συγχωρεμένη η πεθερά μου μετρούσε γι'αυτόν.Αυτές οι σκέψεις με πονάνε αφάνταστα,να βλέπω να μην αντλεί χαρά και δύναμη από εμάς που τον αγαπάμε απίστευτα.Είναι δυνατόν ο θάνατός της να είχε τέτοιες επιπτώσεις?Ο άντρας μου είναι 28 ετών και είμαστε παντρεμένοι 4 χρόνια+,ποτέ δεν έδειχνε προσκόλληση ως προς την μητέρα του.
Βοηθήστε με παρακαλώ γιατί και η δική μου ψυχολογία δεν είναι καθόλου καλή έπειτα από όλα αυτά και στο τέλος θα χρειαστώ κι εγώ επαγγελματία