Μην τα παρατάς.

Όχι να το παινεύτω κιόλας, αλλά έχω επιβιώσει από απίστευτα δύσκολες καταστάσεις.
Από ερωτική απογοήτευση, ανασφάλειες και κόμπλεξ. Από όλα τα είδη ενδοοικογενειακής βίας. Από τοξικούς ανθρώπους. Από μεγάλη φτώχεια και πλήρη έλλειψη αγαθών. Από εκμετάλλευση.
Κάθε φορά υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν το τέλος. Ότι δε θα τα έβγαζα πέρα. Ότι ο εγκέφαλός μου θα αρνιόταν να συνεχίσει να λειτουργεί. Ότι η καρδιά μου θα αρνιόταν να συνεχίσει να χτυπάει. Ότι δε θα είχα πλέον το κουράγιο να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω.
Ωστόσο είμαι εδώ τώρα και γράφω αυτό το κείμενο. Επειδή αρνήθηκα να τα παρατήσω. Επειδή αρνήθηκα να το βάλω κάτω. Επειδή είμαι πολύ πεισματάρα για να είμαι απαισιόδοξη.
Όχι ότι τώρα έχω τη ζωή που θέλω, όπως τη θέλω. Όχι. Κάθε άλλο. Ζορίζομαι ακόμα πολύ. Αλλά όπως τα προηγούμενα ζόρια μου, έτσι και αυτό, θα τελειώσει κάποια στιγμή. Τίποτα δε κρατάει για πάντα.
Νιώθω μοναξιά. Νιώθω θλίψη. Νιώθω ένα μεγάλο κενό να με πλακώνει. Νιώθω άδεια. Κουρασμένη. Απογοητευμένη. Παρεξηγημένη. Αδικημένη.
Τί κάνω ? Συνεχίζω να αναπνέω. Αυτό. Τόσο απλά. Εισπνοή, εκπνοή. Εισπνοή, εκπνοή. Αυτό είναι. Συγκεντρώσου στην αναπνοή σου. Άκουσε την. Νιώσε την να γεμίζει τους πνεύμονες σου και κράτα την εκεί για λίγο, σα φίλη αγαπημένη από τα παλιά. Και μετά άστη να φύγει. Ξέροντας ότι πάλι θα γυρίσει σε σένα.
Και ακούω και μουσική. Πολύ μουσική. Την αφήνω να μου κάνει παρέα ενώ μαγειρεύω, ενώ πλένω τα πιάτα, ενώ καθαρίζω και σιδερώνω. Μην την υποτιμάς την τέχνη. Έχει μεγάλη δύναμη. Τεράστια. Όταν νιώθω τους λυγμούς να έχουν κολλήσει στον λάρυγγα μου και να με πνίγουν, απλά ακούω την κατάλληλη μουσική. Τα κατάλληλα τραγούδια. Με τους κατάλληλους στίχους. Που εκφράζουν όλα αυτά που δε θα μπορούσα ποτέ να εξηγήσω και σε κανέναν. Και λύνεται ο κόμπος και κατρακυλάνε οι λυγμοι ελεύθεροι και ξαλαφρώνω.
Και συνεχίζω τον αγώνα μου. Γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω. Έχω μάθει να αγωνίζομαι. Μου το έχουν διδάξει οι αγαπημένοι μου ήρωες. Ποιούς προτιμάς? Τους ήρωες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας? Τους κινηματογραφικούς? Τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης? Τους λογοτεχνικούς ήρωες? Όλο και κάποιον αγαπημένο ήρωα θα έχεις. Ακόμα και αν είναι το κογιότ που δε σταματάει να κυνηγάει τον μπιμπ-μπιμπ. Ακόμα και αν είναι ο Τομ που δε σταματάει να κυνηγάει τον Τζέρι. Ας είναι και ο Σιλβέστρο που δε σταματάει να κυνηγάει τον Τουίτυ. Κάποιος θα υπάρχει που να σε εμπνέει. Η Χέλεν Κέλερ ίσως ? Ο Τόμας Έντισον ενδεχομένως? Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που τα κατάφεραν απλά και μόνο επειδή δε σταμάτησαν να προσπαθούν. Οπότε ούτε και συ να σταματήσεις να προσπαθείς. Υπάρχει τρόπος να τα καταφέρεις. Πάντα υπάρχει κάποιος τρόπος. Πρέπει απλά να τον βρεις.

Πολύ ωραίο ποστ! Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να συνεχίσουμε να παλεύουμε! Και να ξεπεράσουμε την κατάθλιψη μας ή ότι άλλο βασανίζει τον καθένα εδώ μέσα!!!

Καταρχάς ας συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολύς κόσμος με τέτοια προβλήματα.
Πριν βρεθώ εδώ πέρα νόμιζα ότι μόνο εγώ ήμουν στα μαύρα μου τα χάλια, ενώ όλοι - μα όλοι όμως - οι υπόλοιποι είχαν τις τέλειες ζωές. Ωστόσο δεν υπάρχει τέλεια ζωή ούτε άνθρωπος χωρίς προβλήματα. Γιατί?
Επειδή οι κοινωνίες είναι δομημένες με λάθος τρόπο. Επειδή μας έχουν στουμπώσει τα μυαλά με μαθηματικά και φυσικοχημείες, με αρχαία, ιστορία και έκθεση, αφήνοντάς μας παράλληλα συναισθηματικά αναλφάβητους.
Οπότε, πριν αποδεχτείς την ταμπέλα του "προβληματικού" κτλ κτλ, αναρωτήσου, τί ακριβώς νιώθεις και για ποιόν λόγο, έχοντας υπόψιν σου ότι κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για το πώς νιώθεις. Ίσως βέβαια να σε κατηγορήσουν για κάποιες αντιδράσεις σου, αλλά έχεις το δικαίωμα να εκφράζεις αυτά που νιώθεις. Απλά θα πρέπει να βρεις τον κατάλληλο τρόπο, ίσως. Τον τρόπο που θα σε βοηθήσει να εκτονώσεις αυτά που νιώθεις εποικοδομητικά και όχι καταστροφικά.
Για μένα, για παράδειγμα, αυτός ο τρόπος είναι η τέχνη. Από ζωγραφική μέχρι κοπτοραπτική και από μαγειρική μέχρι συγγραφή. Και υπάρχει και για σένα κάποιος αντίστοιχος τρόπος για να εξωτερικεύσεις ότι νιώθεις, χωρίς καθόλου αρνητικές επιπτώσεις. Πρέπει απλά να τον βρεις. Επίσης μην ξεχνάς ότι πολλές σπουδαίες καριέρες ξεκίνησαν ακριβώς έτσι. Σε κάποιους θα φανεί αστείο ή/και ανέφικτο, αλλά ίσως η σημερινή σου κατάθλιψη να σε οδηγήσει στην αυριανή σου επιτυχία. Αν δεν το προσπαθήσεις, δε θα μάθεις.

Μπράβο σου που έχεις περάσει τοσο δύσκολα και τα κατάφερες. Έχω περάσει κι εγώ κάποια ενδοοικογενειακή βία, σωματική και λεκτική βία αλλά το μεγάλο μου παράπονο ήταν που δεν έζησα εναν μεγάλο έρωτα. Δεν με ενδιέφερε τόσο να παντρευτώ ήθελα να ερωτευτώ αλλά και να με ερωτευτεί ο άλλος και να μου το δείξε. Τέλος πάντων αυτά ισως συμβαίνουν μόνο στις ταινίες ή και στην πραγματικότητα σε λίγους και τυχερούς. Πάντως αν μου συνέβαινε θα ήταν αντίδοτο σε κάθε μίζερη κατάσταση που έζησα.

Δεν έζησες έναν μεγάλο έρωτα, ακόμα. Κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι δε πρόκειται να σου συμβεί. Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι δε θα με αγαπούσε ποτέ κανείς. Ενώ υπήρχε και υπάρχει κάποιος που με αγαπάει πολύ. Απλά δεν το ήξερα. Και τώρα που το έμαθα σα ψέμα μου φαίνεται, σαν όνειρο. Είναι που δεν είμαστε και επίσημα μαζί ακόμα. Έχουμε κάτι εκκρεμότητες να τακτοποιήσουμε πρώτα. Αλλά όμως όντως με αγαπάει και νοιάζεται για μένα. Όχι μόνο στα λόγια. Με πράξεις και αποδείξεις. Όλα αυτά τα χρόνια που δεν τον θυμόμουν καν, αυτός επέμενε να με "κυνηγάει" προσπαθώντας να με κάνει να θυμηθώ και να καταλάβω. Τρελή ιστορία. Από αυτά ακριβώς που νομίζουμε ότι συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι ταινίες είναι βγαλμένες από τη ζωή.

στα δύσκολα φαίνεται ποιος σε αγαπάει και ποιος όχι. Από την εμπειρία μου και από την κατανόηση του εαυτού μου όσο μπορώ δηλαδή ο έρωτας μετά από χρόνια γίνεται αγάπη και ας μην τον βλέπεις τον άλλον

Ισχύει.
Και δε νομίζω να έχει να κάνει απλά και μόνο με τύχη. Νομίζω έχει να κάνει με επιλογές. Επέλεξε να μη με εγκαταλείψει και αντ'αυτού να συνεχίσει να προσπαθεί ώστε να είμαστε μαζί. Επιλέγω να συνεχίζω να κάνω υπομονή και κουράγιο μέχρι να διευθετηθούν κάποια θεματάκια ώστε να είμαστε επίσημα μαζί.
Παρ'ολο που στο μεταξύ αναγκάζομαι να μένω σε μια δουλειά που σιχαίνομαι.
Και αυτές είναι επιλογές που γίνονται συνέχεια. Κάθε ώρα και στιγμή επιλέγεις αν θα συνεχίσεις να προσπαθείς για αυτό που πιστεύεις ή αν θα τα παρατήσεις. Αν όμως παρατήσεις τα πιστεύω σου, μετά τί μένει?

Σε γενικά θέματα εγώ κοιτάω να έχω δύο επιλογές στη ζωή μου τουλάχιστον . Άμα στραβώσει η μία να πιάνω την άλλη συνήθως στραβώνουν και οι δύο επιλογές μου πάντα αλλά ακόμα προσπαθώ και δημιουργώ μία τρίτη επιλογή. Κάποια στιγμή είχα ακούσει έναν στο tedex που έλεγε είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας και εγώ προσθέτω άμα δεν παίζει ο παράγοντας τύχη στη μέση.Από κει και πέρα σε όλα τα θέματα προσπαθείς όσο αντέχεις . Να ξέρεις ότι δεν είναι υγιές να κάθεσαι σε μία κατάσταση η οποία δεν σου προσφέρει κάτι επί χρόνια το ζω καθημερινά και πρέπει να ρωτήσω ψυχολόγο για αυτό γιατί κάτι αντίστοιχο περνάω και εγώ και ο ψυχίατρος Με τρόπο του μου έδωσε να καταλάβω ότι έχω ρίξει την ευθύνη πάνω μου . Γιατί έχει μείνει το μοαλο σε μία εικόνα η οποία είναι παλιά και όσο περνάν τα χρόνια αλλάζουμε κιόλας δεν ξέρω άμα σε βοηθάει κάτι από ότι λέω τα λέω για να τα διαβάζω και εγώ:p

Να για κάτι τέτοια γραφόμενα βρίσκομαι εδώ μέσα. Γιατί είσαι στα τάρταρα κ διαβάζεις κάτι τέτοιο κ τσουπ αναθαρρεις λίγο!!!