σαν ψυχοπλάκωμα μοναξιάς.

Παιδιά, θα θελα τη βοήθεια σας.

Εκεί που όλα στη ζωή μου κυλούσαν ανέμελα, ούτε σκέψη μοναξιάς, εδώ και μερικές μέρες παέι να με πιάσει το ψυχοπλάκωμα, έντονη μελαγχολία, φόβος ότι δε θα χω ανθρώπους δίπλα μου, θα μείνω στη ζωή μου μόνος και θα μου λείπει αυτό το να χω τους στενούς μου ανθρώπους στο σπίτι, δίπλα μου.
Λόγος: Αρραβωνιάστικε ο αδερφός μου (φαίνεται του έχω αδυναμία παρά το ότι ο καθένας μας λίγο στον κόσμο του), και μετα από λίγες μέρες έφυγε από το σπίτι για να ζήσει με την καλή του σε σπίτι στην ίδια με μας πόλη. Με τους αρραβώνες η χαρά μου απερίγραπτη. Όμως την επομένη που έφυγε απ το σπίτι με έπιασε απότομα το ψυχοπλάκωμα, μελαγχολία έντονη, νοιώθω να χάνω την πολλή όρεξη για ζωή που πάντα είχα.
Στο σπίτι μένω με τη μάνα μου μαζί με τον άλλο μου αδερφό που κι αυτός θα την κάνει για τον ίδιο λόγο τους επόμενους μήνες. Και είμαι αυτές τις μέρες συνέχεια χάλια. Δυστυχώς δεν έχω κάποια σχέση τώρα στη ζωή μου. Με την μάνα μου είναι άριστες οι σχέσεις και της μίλησα ότι νοιώθω άσχημα.
Γενικά είμαι άτομο με λίγες φιλίες, τους περισσότερους που ξέρω είναι απλά γνωριμίες που τις πιο πολλές φορές αν δεν τους ενοχλήσω δεν γυρίζουν να με κοιτάξουν. Και νοιώθω τώρα το κενό στο σπίτι. Γενικά σε θέματα μοναξιάς είμαι ευαίσθητο άτομο γιατί βίωσα τετοιες καταστάσεις παλιά και φοβάμαι αυτή την ιδέα. Και δυστυχώς η επικοινωνία τόσο με τον αδερφό μου όσο και με τους άλλους στο σπίτι ήταν τύπου ο καθένας περίπου στον κόσμο του αν και οι σχέσεις ήταν πάντα πολύ καλές. Και φοβάμαι ότι δεν θα γυρίζουν να με δουν παρά δυο τρεις φορές το χρόνο ή όταν τους βρίσκω (δυστυχώς και λόγω της μέχρι σήμερα επικοινωνίας), ότι θα μείνω στο τέλος μόνος χωρίς τους στενούς ανθρώπους δίπλα μου. Και κοπέλα να ψάξω τώρα να βρω φοβάμαι ότι η διάθεση μου αυτή είναι αρνητική και θα την απωθήσει. Παρά την μέτρια επικοινωνία είχα πάντα συνηθήσει να κοιμάμαι στο ίδιο σπίτι με άλλους ανθρώπους και να βλέπω το σπίτι να σφύζει από ζωή.
Φοβάμαι πως τώρα τα χάνω και με πιάνει αυτό το αίσθημα της μοναξιάς έντονα, μελαγχολώ με τη σκέψη ότι μπαίνω μόνιμα σ αυτή την κατάσταση.

Ioanni... προσπαθω να σκεφθω κατι να σου πω.... αλλα δεν βρισκω...ισως γιατι αυτο το συναισθημα το εχω κ εγω... τις ιδιες σκεψεις κανω.... κ σιγουρα δεν εισαι μονο εσυ 'η εγω που μας πιανει αυτο το πραγμα... Ασε τον χρονο να δειξει πως θα ειναι οι σχεσεις σου με τ αδελφια σου... σιγουρα θα προηγουνται οι οικογενειες τους...αλλα καποια στιγμη θα κανεις κ συ.... Τ αδελφια ειναι παντα αδελφια κ αν ειναι δεμενα δεν χανεται ποτε η επαφη.... :)

γιάννη...
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Το ίδιο έπαθα και γω με τον αδελφό μου..:)
Αρραβωνιάστηκε και δεν μένει σπίτι, αν και δεν έχει πάρει τα πράγματα του από εδώ. Κοιμάται στην κοπέλα του.
Ξέρω πως είναι αυτό, νιώθεις σα να αλλάζει όλη σου η ζωή, σα να αφήνεις πίσω το παρελθόν και τις καλές σας στιγμές, σα να χάνεται το "εμεις" σας μες στο σπίτι.
Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό, παρά να προσπαθεις να τον βλεπεις όσο πιο πολύ μπορείς κατά τη διάρκεια της ημέρας...:)

οκ ρε παιδιά δεν είναι και το τέλος του κόσμου... η αγάπη μεταξύ σας πάντα θα υπάρχει..... να δεις κάτι άλλους που τα αδέρφια τους δε θέλουν ούτε να τους βλέπουν....

Πράγματι είναι σα να αλλάζει όλη η ζωή και να χάνεται το "εμείς" στο σπίτι όπως σωστά λέει η Θεοφανία, όλες εκείνες οι ωραίες στιγμές που το σπίτι έσφυζε από ζωή.
Και δυστυχώς να με συνοδεύει το συναίσθημα ότι από τώρα τα πράγματα χειροτερεύουν. Το συνδυάζω με το ότι βίωσα στο παρελθόν περιόδους μοναξιάς και το ότι είμαι άτομο με λίγους φίλους που στη ζωή δεν τα πολυκατάφερνα να σχετιστώ με τους άλλους και να κάνω εύκολα φιλίες.
Οι σχέσεις με τα αδέρφια μου ήταν καλές, όμως είναι κάπου στο επίπεδο καθένας στον κόσμο του και να λείπει αυτή η πολύ καλή επικοινωνία. Και να μετανοιώνω τώρα που δεν κατόρθωσα ποτέ να υπάρχει αυτή η καλή επικοινωνία. Και η σκέψη μου είναι έστω τώρα να δημιουργήσω αυτή την επικοινωνία και την καθημερινή επαφή.
Πως όμως να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα έντονης μελαγχολίας και τη μοναξιά?

Γιαννη νομιζω πρεπει να εστιασεις στον εαυτο σου τωρα.Το να φυγουν απ το σπιτι τ αδελφια σου ειναι κατι που δεν μπορεις να αγγιξεις ή να αλλαξεις.Ο εαυτος σου ομως ειναι καθαρα στα χερια σου.
Αυτος νομιζω ειναι ο μοναδικος τροπος για να γεμισεις μεσα σου αυτο το κενο.Οταν θα νιωθεις πληρης κ ασφαλης με εσενα δεν θα ειναι το ιδιο.Επιπλεον θα ρθει και στη δικη σου ζωη μια σχεση που θα σε κανει να εστιασεις εκει.Μεσα σε αυτα τα πλαισια θα εχεις επαφες και με τα αδελφια σου ομως δεν θα εξαρτασαι πλεον συναισθηματικα απο αυτα.Νομιζω οτι φταιει και το γεγονος οτι αυτη η αλλαγη ειναι πολυ προσφατη,κ με τον καιρο δεν θα σε "ποναει" ή θα σε φοβιζει το ιδιο.
Οσο πιο γρηγορα στρεψεις το βλεμμα κ το ενδιαφερον σου στον εαυτο σου τοσο ευκολοτερα θα γεμισει αυτο το κενο κατα τη γνωμη μου.

Μη σε παίρνει από κάτω, Γιάννη. Εντάξει δύσκολο πράγμα οι αποχωρισμοί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι για καλό. Σκέψου και την επόμενη γενιά στην οικογένεια που θα σκάσει μύτη σε λίγο καιρό... Ο ρόλος του θείου μπορεί να γίνει πολύ όμορφος και να σε φέρει πιο κοντά με τα αδέλφια σου. Και στο κάτω-κάτω, κανείς δεν είναι σίγουρος τι θα του φέρει το αύριο - γιατί λοιπόν εσύ να "προγραμματίζεις" τον εαυτό σου από τώρα για μοναξιές και στενοχώριες;

Πιο πολύ σε ρίχνει το ότι θα φύγουν τ'αδέρφια σου απ'το σπίτι ή το ότι έχουν κοπέλα και είναι ευτυχισμένοι ενώ εσύ όχι;Γιατί πιστεύω ότι αν είχες κι εσύ,αυτό το θέμα με τ'αδέρφια σου ούτε που θα σ'ένοιαζε.

Εννοείται ότι αν κάποιος παντρευτεί και φύγει απ'το πατρικό σπίτι ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του και τον ενδιαφέρει κυρίως η νέα του οικογένεια.Και νομίζω ότι έτσι είναι και το σωστό.Οπότε το πιθανότερο είναι ότι όντως θα βλέπεις τ'αδέρφια σου ελάχιστες φορές το χρόνο,κυρίως σε γιορτές.

Αλλά γιατί δεν βάζεις αυτούς να σου βρουν καμιά κοπέλα;Μήπως κι αυτοί δεν έχουν γνωριμίες;

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Πράγματι είναι σα να αλλάζει όλη η ζωή και να χάνεται το "εμείς" στο σπίτι όπως σωστά λέει η Θεοφανία, όλες εκείνες οι ωραίες στιγμές που το σπίτι έσφυζε από ζωή.
Και δυστυχώς να με συνοδεύει το συναίσθημα ότι από τώρα τα πράγματα χειροτερεύουν. Το συνδυάζω με το ότι βίωσα στο παρελθόν περιόδους μοναξιάς και το ότι είμαι άτομο με λίγους φίλους που στη ζωή δεν τα πολυκατάφερνα να σχετιστώ με τους άλλους και να κάνω εύκολα φιλίες.
Οι σχέσεις με τα αδέρφια μου ήταν καλές, όμως είναι κάπου στο επίπεδο καθένας στον κόσμο του και να λείπει αυτή η πολύ καλή επικοινωνία. Και να μετανοιώνω τώρα που δεν κατόρθωσα ποτέ να υπάρχει αυτή η καλή επικοινωνία. Και η σκέψη μου είναι έστω τώρα να δημιουργήσω αυτή την επικοινωνία και την καθημερινή επαφή.
Πως όμως να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα έντονης μελαγχολίας και τη μοναξιά?

---

σε καταλαβαινω απολυτα ιωαννη, αλλα μην απελπιζεσαι.
μεχρι τωρα, οπως ειπες κι εσυ, μπορει η επικοινωνια να ηταν στοιχειωδης, υπηρχε ομως η παρουσια τους κι ετσι ειχες την αισθηση οτι ειστε ολοι μαζι.
τωρα, που ξεκιναει ουσιαστικα η εποχη της ενηλικιωσης σας (η φυγη απο το πατρικο) ισως ηρθε ο καιρος για να περασει η σχεση σας σε ενα αλλο επιπεδο , ισως και πιο ουσιαστικο.
ενω μεχρι τωρα η φυσικη επαφη σας ηταν δεδομενη, τωρα, φροντισε να την αποκαταστησεις εσυ, με συγκεκριμενες ενεργειες!
μην αφησεις τα διαστηματα που χανεστε στην τυχη τους και μην περιμενεις να σε θυμηθουν αυτοι.
αυτοι τωρα ειναι σε μια νεα φαση ζωης, σε νεο περιβαλλον, που μπορει να τους ξεμυαλλιζει και να τους κανει να ξεχνιουνται.
εσυ φροντισε να παρεις την πρωτοβουλια να κανονιζεις συναντησεις σε τακτα διαστηματα, με προγραμμα στην αρχη.
για παραδειγμα, κανονιζε ενα βραδυ τη βδομαδα να βρισκεσαι με τον εναν και ενα με τον αλλον. και με τις κοπελες τους μαζι η και σε κοινες παρεες. αν δεν μπορειτε να κανονισετε τπτ η βαριουνται, πηγαινε επισκεψη σπιτι τους.
ακομα κι αν στην αρχη φανει χαζο η αμηχανο, μετα θα σου αρεσει και θα εχετε μια μονιμη επαφη τακτικη, ωστε να μπορεις να βασιζεσαι οτι θα τους δεις, να λετε τα νεα σας κλπ
μπορεις μαλιστα να παρακαλεσεις την μητερα σου μια εμρα την εβδομαδα να τους καλει ολους και με τις κοπελες τους για φαγητο στο σπιτι σας, ωστε να συνηθισετε ολοι μαζι την νεα κατασταση και να μην απομακρυνθειτε.

το κλειδι ολης της ιστοριας που σου πειγραφω ειναι: περνας σε νεα φαση. αναλαμβανεις πρωτοβουλιες ΕΣΥ για την επικοινωνια σου με αυτους που αγαπας.

ΦΟβερο αυτο που ζουσες τοσα χρονια σε γεματο σπιτι, εγω το εχω ζησει μονο λιγους μηνες, και ηταν παρα πολυ ωραιο πραγματικα το συναισθημα. εισαι πολυ τυχερος, αλλα μαλλον ειμαι κι εγω τυχερη γιατι ετσι εμαθα την μοναξια και δεν μου κακοφαινεται!

Γιαννη μου αρεσει η αυθεντικοτητα σου....
Στο ζουμι τωρα,νομιζω με ολο το σεβασμο οτι βιωνεις το πενθος του αποχωρισμου το οποιο ειναι φυσικο και πολυ ενταξει γιατι ετσι και αλλιως ο ρολος των γονεων τελειωνει καποια στιγμη για τα παιδια και τα οποια παιρνουν τον δρομο τους.Η εποχη αυτη σηματοδοτειται ουσιαστικα οταν τα παιδια αποχωρουν απο την πατρογονικη εστια οριστικα ειτε γιατι παντρευονται η ειτε γιατι απλα νιωθουν οτι δεν <<χωρουν>> αλλο στο πατρικο τους....Θα σε συμβουλευα αν αντεχεις οικονομικα να το πραξεις και εσυ αυτο και να μην περιμενεις να κανεις καποια σχεση....γνωμη μου!!

Γιάννη καλησπέρα, εδώ Gypsy! Tώρα έπεσες στην περίπτωση! Είμαι μοναχοπαίδι (δυστυχώς) και μένω σε μοναχικό σπίτι! (μονοκατοικία δηλαδή!) Είναι πολύ όμορφη η εικόνα της οικογένειας που περιγράφεις, έστω και με λιγοστή επικοινωνία. Εμένα μου έχει λείψει. Θα ήθελα πολλά αδέρφια για να υπάρχει περίσσότερη ζωή στο σπίτι. Αν και υπάρχει..με την αρνητική έννοια όμως...Η μαμά μου φωνάζει διαρκώς...



Κατά την γνώμη μου, αυτό που σου συμβαίνει, είναι εντελώς φυσιολογικό και δεν πρέπει ν' αντιτίθεσαι σε οτιδήποτε φυσιολογικό. Είναι μια φάση που θα περάσει και μπορεί να συμβεί και το παράδοξο να έρθετε σε μεγαλύτερη επαφή τώρα που φεύγουν από το σπίτι γιατί η δεδομένη παρουσία τους στην ζωή σου θα χαθεί και θ' αναζητήσετε ο ένας τον άλλον. Κακά τα ψέμματα, τα αδέρφια είναι μεγάλος θησαυρός. Θα είσαι σίγουρος ότι θα έχεις την στήριξη τους σε ό, τι κι αν συμβεί γιατί πολλές φορές και οι γάμοι διαλύονται και πιστεύω πως τ' αδέρφια είναι οι μόνοι αληθινά δικοί μας άνθρωποι.


Αυτό που πρέπει να κάνεις τώρα, είναι να δώσεις βάση στην προσωπική σου ζωή γιατί η απουσία μιας σχέσης μεγαλώνει το κένο που αφήνει αυτή η νέα κατάσταση.

ΥΓ: Σε ποιες περιόδους μοναξιάς αναφέρεσαι?

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για το ενδιαφέρον και για τον πολύ αισιόδοξο τόνο που εκπέμπουν τα μηνύματα σας.

Σίγουρα το ότι όλα τα αδέρφια μου έφτιαξαν σχέση είναι κάτι που με γέμισε με πολύ μεγαλη χαρά. Το αίσθημα μοναξιάς έχει να κάνει αποκλειστικά με μένα. Σίγουρα, όπως μου λέει η niah θα πρέπει να εστιαστώ στον εαυτό μου και ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να καλύψω το κενό.
Συμφωνώ και με σενα Gypsy Cello ότι δεν πρέπει να αντιτίθεμαι σε κάθε τι φυσιολογικό. Σίγουρα δεν θα μου άρεσε από την άλλη να βλέπω στο σπίτι μια κατάσταση να διαιωνίζεται με γεροντοπαλλήκαρα, δε θα νοιωθα μοναξιά, όμως τετοια κατάσταση θα με πλήγωνε. Όπως λες και όντως έτσι είναι, τ' αδέρφια είναι οι μόνοι αληθινά δικοί μας άνθρωποι. Σωστή Gypsy Cello και η διαπίστωση σου ότι η απουσία μιας σχέσης μεγαλώνει το κενό που αφήνει η κατάσταση.

Remedy, σωστά το θέτεις, ότι μπορεί η επικοινωνια να ηταν στοιχειωδης, υπηρχε ομως η παρουσια τους κι ετσι ειχα την αισθηση οτι ειμαστε ολοι μαζι. Και θα πρέπει να παίρνω τις πρωτοβουλίες με κάθε τρόπο ώστε να μην απομακρνθούμε και να μαστε όσο περισσότερο γίνεται κοντά και έστω απ εδώ και πέρα να καλύψω το κενό στην επικοινωνία.
Άνεμος, ναι ειμαι αυθεντικός σ αυτό που λέω, όμως παρά το ότι θα μπορούσα οικονομικά να ενοικιάσω μόνος δεν το κάνω λόγω του ότι θα με κηνυγούσε πάλι αυτό το αίσθημα. Αν είχα όμως μια ωραία σχέση σίγουρα θα το έκανα, γιατί θα είχα το δικό μου άνθρωπο δίπλα μου, και θα κρατούσα βέβαια την καλή επικοινωνία που θελω με τα αδέρφια.

Ευχαριστώ Νατ, Παολο και λιλιουμ για τις απόψεις σας. Αισιόδοξο το για το ρόλο του θείου. Το να έχει μάθει κανείς στη μοναξιά δεν τον πληγώνει, ίσως και να τον κάνει δυνατό σε τετοιες καταστάσεις.

Αυτές τις μέρες νοιώθω αρκετή μελαγχολία, σα να θέλω οξυγόνο κάποιες στιγμές να αναπνεύσω, ίσως, όπως μου λέτε με τον καιρό να καταλαγιάσει κάπως. Εντούτοις, επιζητώ την παρουσία τους στο σπίτι και την επικοινωνία μαζί τους (στην ίδια πόλη μένουμε). Αυτές τις μέρες επεδίωξα να ξαναδημιουργήσω επικοινωνία και να ρθω πιο κοντά με ανθρώπους που σπάνια βλεπόμαστε, ήδη μίλησα με κάποιους, επιδιώκω παραπάνω την κοινονικοποίηση. ίσως είναι για να καλύψω λίγο το κενο, όσο μπορεί να καλυφθεί.
Μοναξιά βίωσα σε κάποιες φασεις παλιά στο στρατιωτικό και στις σπουδές ( όχι πάντα), ακόμα και όταν ήμουν στο σπίτι σε περιόδους που είχα πολύ λίγους φίλους και σχεδόν έμενα πάντα σπίτι για το λόγο αυτό. Μπορεί επειδή είμαι άτομο που έμαθε να μην σχετίζετε εύκολα με τους άλλους και βιωσε πολλές φορές το αίσθημα της μη αποδοχής παρά το ότι επιζητούσα φιλία και τελικά έμενα μόνος και όλα αυτά μου δημιούργησαν αυτό το αίσθημα το οποίο με πιάνει όταν ξαναβρεθώ σε παρόμοιες καταστάσεις.

Από την άλλη πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσω μια ωραία σχέση όταν υπάρχει αυτό το αίσθημα? και από την άλλη θα ναι σα να ¨παρακαλώ¨ κάποια για σχέση για να καλύψω το κενό, θα νοιώθω να μου λείπει το αυθόρμητο. Παρα το ότι θα μπορούσα να πρόσφερα πόλλά σε μια σχέση. Και να μην φτιάξω τελικά σχέση με άτομο που δε θα με γεμίζει απλά για να μαι σε σχέση για να φύγει το αίσθημα μονοξιάς.

Όχι, να κάνεις σχέση μόνο με την κοπέλα που θα σου εμπνεύσει μια αυθόρμητη επιθυμία. Η μοναξιά είναι ο χειρότερος σύμβουλος λένε και έχουν δίκιο. Από την άλλη,... ανάβει επικίνδυνη φωτιά όταν σμίγει μοναξιά με μοναξιά...χεχε! :)

Κανείς άλλος......

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Γιάννη καλησπέρα, εδώ Gypsy! Tώρα έπεσες στην περίπτωση! Είμαι μοναχοπαίδι (δυστυχώς) και μένω σε μοναχικό σπίτι! (μονοκατοικία δηλαδή!) Είναι πολύ όμορφη η εικόνα της οικογένειας που περιγράφεις, έστω και με λιγοστή επικοινωνία. Εμένα μου έχει λείψει. Θα ήθελα πολλά αδέρφια για να υπάρχει περίσσότερη ζωή στο σπίτι.


.

---

Να κάνεις πολλά παιδιά :) ! έτσι όχι μόνο θα καλύψεις το κενό αλλά θα βιώσεις την πολύ όμορφη εικόνα της οικογένειας που περιγράφω!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Να κάνεις πολλά παιδιά :) ! έτσι όχι μόνο θα καλύψεις το κενό αλλά θα βιώσεις την πολύ όμορφη εικόνα της οικογένειας που περιγράφω!

---

λολ σιγα μην γινει κ κουνελα ρε συ να κανει καμια ντουζινα κουτσουβελα!! :p

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

λολ σιγα μην γινει κ κουνελα ρε συ να κανει καμια ντουζινα κουτσουβελα!! :p

---

ε δεν της το είπα μ αυτό το ύφος, δεν είπα να γίνει κουνέλα! δεν είσαι στο πνεύμα αυτών που γράφω.
εγώ το έθεσα σαν ευχή για τη δικη της οικογένεια που θα φτιάξει, να ζήσει το ωραίο αίσθημα το οποίο θα θελε να είχε, να υπάρχει περισσότερη ζωή στο σπίτι, για κάτι που της έχει λήψει.

το ζήτημα είναι ότι βιώνω έντονα το αίσθημα μοναξιάς στο σπίτι, σα να άλλαξε η ζωή μου και μπήκε απ εδώ και πέρα σ΄ αυτό το καλούπι. και δε μου φαίνεται εύκολο να φτιάξω τώρα σωστή σχέση όταν αυτό το αίσθημα με διακατέχει

Γιαννη για πλακα το ειπα ρε συ!! Σαφως κ τα παιδια προσφερουν αμετρητη χαρα κ σε κανουν να ξεχνιεσαι απο τα προβληματα σου, κ ειναι ο,τι καλυτερο για την ψυχικη ηρεμια κ την καλη διαθεση !! Εγω προσωπικα τα λατρευω κ μ αρεσει να ασχολουμαι μαζι τους κ να παιζω, αλλωστε κ η δουλεια μου με παιδια σχετιζεται !!

Τωρα για το δικο σου θεμα, εχω να σου πω τα εξης : Το ψυχοπλακωμα που νιωθεις πιστευω δεν εχει να κανει με αυτο καθαυτο το γεγονος οτι τα 2 αδερφια σου αρραβωνιαστηκαν κ σιγα σιγα κανουν μια νεα αρχη στη ζωη τους, με αλλα δεδομενα κ μετρα κ σταθμα που ισως εσενα σε κανουν να νιωθεις λιγο αβολα κ σαν ψαρι εξω απο το νερο, αλλα κυριως με το πως εσυ το βιωνεις κ αντιμετωπιζεις την ολη κατασταση... δλδ ξεκιναει περισσοτερο απο μεσα σου, κ ο φοβος κ το αγχος μεταφραζεται με το να βιωνεις εντονη μοναξια κ να νιωθεις ενα εσωτερικο κενο.. προσπαθησε ομως να μην μεινεις σε αυτην την κατασταση που σε φθειρει, αλλα να κανεις καποια βηματα ωστε να μην αποκοπουν οι οικογενειακοι δεσμοι, που ειναι πιστευω ισχυροι κ εχουν γερα θεμελια... δεν ειναι κακο να επισκεπτεσαι τα αδερφια σου, να κανονιζετε κοινες εξοδους, να βοηθας οσο μπορεις, κ ετσι να νιωθεις πληρης κ ευτυχισμενος.. κ θα ρθει κ η δικη σου σειρα, μην αγχωνεσαι, μην πιεζεις τον εαυτο σου να βρει ντε κ καλα κοπελα για να κανεις σχεση, αυτα δεν προγραμματιζονται αλλα συνηθως ερχονται εκει που δεν τα περιμενεις κ αμα ειναι κατι καλο αλλαζει η διαθεση σου κ η καθημερινοτητα σου προς τα καλυτερο !!

επισης εχε παραλληλα κ τα δικα σου ενδιαφεροντα, τους φιλους σου, τα χομπι σου, κ ο,τι σε κανει να νιωθεις ωραια κ πιστευω μια χαρα θα τα καταφερεις, εισαι πολυ θετικο κ αισιοδοξο ατομο κ δεν πιστευω οτι θα σε παρει απο κατω, αρκει βεβαια εσυ να μην το αφησεις να σε παρει απο κατω... ειναι το οτι παντα τα νεα δεδομενα κ συνθηκες που ανακυπτουν στα πλαισια του οικογενειακου περιβαλλοντος αρχικα λιγο φερνουν μια μικρη αναστατωσουλα, αλλα οταν ερθει η προσαρμογη παιρνουν ολα το δρομο τους κ γινονται παλι καλυτερα απο ποτε !!

αυτα απο μενα !! :)

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Γιαννη για πλακα το ειπα ρε συ!! Σαφως κ τα παιδια προσφερουν αμετρητη χαρα κ σε κανουν να ξεχνιεσαι απο τα προβληματα σου, κ ειναι ο,τι καλυτερο για την ψυχικη ηρεμια κ την καλη διαθεση !! Εγω προσωπικα τα λατρευω κ μ αρεσει να ασχολουμαι μαζι τους κ να παιζω, αλλωστε κ η δουλεια μου με παιδια σχετιζεται !!

Τωρα για το δικο σου θεμα, εχω να σου πω τα εξης : Το ψυχοπλακωμα που νιωθεις πιστευω δεν εχει να κανει με αυτο καθαυτο το γεγονος οτι τα 2 αδερφια σου αρραβωνιαστηκαν κ σιγα σιγα κανουν μια νεα αρχη στη ζωη τους, με αλλα δεδομενα κ μετρα κ σταθμα που ισως εσενα σε κανουν να νιωθεις λιγο αβολα κ σαν ψαρι εξω απο το νερο, αλλα κυριως με το πως εσυ το βιωνεις κ αντιμετωπιζεις την ολη κατασταση... δλδ ξεκιναει περισσοτερο απο μεσα σου, κ ο φοβος κ το αγχος μεταφραζεται με το να βιωνεις εντονη μοναξια κ να νιωθεις ενα εσωτερικο κενο.. προσπαθησε ομως να μην μεινεις σε αυτην την κατασταση που σε φθειρει, αλλα να κανεις καποια βηματα ωστε να μην αποκοπουν οι οικογενειακοι δεσμοι, που ειναι πιστευω ισχυροι κ εχουν γερα θεμελια... δεν ειναι κακο να επισκεπτεσαι τα αδερφια σου, να κανονιζετε κοινες εξοδους, να βοηθας οσο μπορεις, κ ετσι να νιωθεις πληρης κ ευτυχισμενος.. κ θα ρθει κ η δικη σου σειρα, μην αγχωνεσαι, μην πιεζεις τον εαυτο σου να βρει ντε κ καλα κοπελα για να κανεις σχεση, αυτα δεν προγραμματιζονται αλλα συνηθως ερχονται εκει που δεν τα περιμενεις κ αμα ειναι κατι καλο αλλαζει η διαθεση σου κ η καθημερινοτητα σου προς τα καλυτερο !!

επισης εχε παραλληλα κ τα δικα σου ενδιαφεροντα, τους φιλους σου, τα χομπι σου, κ ο,τι σε κανει να νιωθεις ωραια κ πιστευω μια χαρα θα τα καταφερεις, εισαι πολυ θετικο κ αισιοδοξο ατομο κ δεν πιστευω οτι θα σε παρει απο κατω, αρκει βεβαια εσυ να μην το αφησεις να σε παρει απο κατω... ειναι το οτι παντα τα νεα δεδομενα κ συνθηκες που ανακυπτουν στα πλαισια του οικογενειακου περιβαλλοντος αρχικα λιγο φερνουν μια μικρη αναστατωσουλα, αλλα οταν ερθει η προσαρμογη παιρνουν ολα το δρομο τους κ γινονται παλι καλυτερα απο ποτε !!

αυτα απο μενα !! :)

---

ευχαριστώ για τον αισιόδοξο τόνο και για το ενδιαφέρον που μου δείχνεις με το μήνυμα σου. έχω στο νου και αγωνίζομαι να εφαρμόσω αυτά τα ωραία που μου συστήνεις. είναι γαλήνη το να ασχολείσαι με παιδιά!

Το αίσθημα μοναξιάς έχει να κάνει με βιώματα από το παρελθόν, που περασα από τέτοιες καταστασεις και τις έζησα πολύ άσχημα και ο φόβος μήπως επαναληφθούν. Και δυστυχώς είμαι άτομο που δε σχετίζεται και εύκολα με τους άλλους. Νοιώθω πάντα την ανάγκη να χω το αίσθημα ότι έχω δίπλα μου τους δικούς μου ανθρώπους με τους οποίους με δένει δεσμός, δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πόσες πολλές άλλες γνωριμίες έχω. Άμα μου λείπει το πρωτο το δεύτερο δεν με καλυπτει κι ας γνωρίζω όλο τον κόσμο. Αυτά είναι που με οδηγούν στο να νοιώθω μοναξιά.
Για το θέμα σχέσης, δε θα μπορούσα να κάνω τωρα βεβιασμένη κίνηση για να καλύψω το κενό ούτε απ την άλλη επηρεασμένος από το αίσθημα να πλησιάζω κοπέλες, ακόμα κι αυτές που μ αρέσουν και να φαίνεται το ύφος αυτό και να τους ζητώ σχέση. μπορεί να μαι και λίγο ψάρι έξω από το νερό όπως λες....

Πιστευω πως δεν πρεπει να κανεις κατι βεβιασμενα κ αβασανιστα.. πρεπει να κανεις μια ενδοσκοπηση τι πραγματικα θες, να οριοθετησεις καποια πραγματα στη ζωη σου, κ εχοντας ρυθμισει την πυξιδα στα μετρα σου να συνεχισεις με ευχαριστα πραγματα τη ζωη σου... η μοναξια ειναι ασχημο κ δυσκολο πραγμα.... κ δη αμα απο μικρος ειχες σχετικα θεματα φοβασαι πως αν επανεμφανιστει θα ειναι δυσκολα διαχειρισιμη.. δεν εχεις κ αδικο εδω που τα λεμε.. οπως καλυτερα να εστιαζουμε στο παρον κ να δουμε τι ομορφο κ δημιουργικο μπορουμε να επιτυχουμε προκειμενου να νιωσουμε καλυτερα με τον εαυτο μας κ με τις σχεσεις μας με τους αλλους!!

Συμφωνω στο οτι αλλο ειναι να εχεις πολλες γνωριμιες κ γνωστους, κ αλλο πραγματικους φιλους, που θα σε κανουν να αισθανεσαι ομορφα με τον εαυτο σου, θα σου ανεβαζουν τη διαθεση, θα σε κανουν να ανακαλυπτεις νεα πραγματα κ θα νοηματοδοτουν την ζωη σου!! φυσικα μεσα σ αυτο το πλαισιο τιθεται κ η οικογενεια, κ απ ο,τι καταλαβα εχετε γερες βασεις κ ειναι πολυ θετικο αυτο !! :)

Αγαπητέ Γιάννη, ενηλικίωση, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι μια συνεχείς διαδικασία χωρισμών. Εγώ έφυγα αρχικά από το πατρικό μου, μετά από την Ελλάδα, έχασα τους καλούς φίλους από το (τότε) γυμνάσιο και όταν επέστρεψα τον πρώτο χρόνο έχασα και την αδελφή μου σε έναν άνδρα τζαμπουκά, επιθετικό και τελείως αγενή τύπο, ήρθανε καινούρια, ωραία πράγματα, συμφοιτητές τέλειοι, καλά φιλαράκια, τέλος των σπουδών, έφυγαν κι αυτοί, όλοι Ελλάδα, πάλι ένας χαμός, από αυτούς κάποιοι μας έμειναν ακόμη, με άλλους η σχέση τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα, ήρθαμε σε αυτήν την πόλη, καλή αρχή, το σπίτι μας κέντρο διερχομένων, όλα θαυμάσια, μετακομίσαμε σε μια γειτονιά κόλαση, αλλά αγοράσαμε το σπίτι και κολλήσαμε εδώ, από τα 80 άτομα που μπαινόβγαιναν στο σπίτι μας δεν μας έμεινε σχεδόν κανείς, θάνατος των γονιών μου, δεν ξαναπάτησα στην πατρίδα από τότε παρά μόνο σαν τουρίστρια, ξανά πάλι καινούριοι γνωστοί κοκ. Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι συνέχεια μια αλλαγή, το μόνο σταθερό είναι η αλλαγή. Χαιρετίσματα και κουράγιο, νοσταλγία

Quote:

---

Originally Posted by νοσταλγία

Αγαπητέ Γιάννη, ενηλικίωση, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι μια συνεχείς διαδικασία χωρισμών. Εγώ έφυγα αρχικά από το πατρικό μου, μετά από την Ελλάδα, έχασα τους καλούς φίλους από το (τότε) γυμνάσιο και όταν επέστρεψα τον πρώτο χρόνο έχασα και την αδελφή μου σε έναν άνδρα τζαμπουκά, επιθετικό και τελείως αγενή τύπο, ήρθανε καινούρια, ωραία πράγματα, συμφοιτητές τέλειοι, καλά φιλαράκια, τέλος των σπουδών, έφυγαν κι αυτοί, όλοι Ελλάδα, πάλι ένας χαμός, από αυτούς κάποιοι μας έμειναν ακόμη, με άλλους η σχέση τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα, ήρθαμε σε αυτήν την πόλη, καλή αρχή, το σπίτι μας κέντρο διερχομένων, όλα θαυμάσια, μετακομίσαμε σε μια γειτονιά κόλαση, αλλά αγοράσαμε το σπίτι και κολλήσαμε εδώ, από τα 80 άτομα που μπαινόβγαιναν στο σπίτι μας δεν μας έμεινε σχεδόν κανείς, θάνατος των γονιών μου, δεν ξαναπάτησα στην πατρίδα από τότε παρά μόνο σαν τουρίστρια, ξανά πάλι καινούριοι γνωστοί κοκ. Η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς είναι συνέχεια μια αλλαγή, το μόνο σταθερό είναι η αλλαγή. Χαιρετίσματα και κουράγιο, νοσταλγία

---

αυτό θα πει ωριμότητα, το να μην κολλάς αλλά να πηγαίνεις παρακάτω. να έχεις τις ψυχικές δυνάμεις να αποδέχεσαι τους χωρισμούς και στη συνέχεια να βιώνεις τη μοναξιά χωρίς αρνητικά συναισθήματα και να δημιουργείς μετά νέους δεσμούς, να ξέρεις ότι κι αυτοί μπορεί να τελειώσουν, μια συνεχής διαδικασία χωρισμών όπως σωστά το θέτεις.

αλλά είναι και θέμα να σχετίζεται κανείς εύκολα και να δένει και να δένετε σε καινούργιες φιλίες ή σχέσεις. άμα δεν τόχει αυτό ο κάθε χωρισμός του φαντάζει σαν ψυχοπλάκωμα.

Έχεις δίκαιο Γιάννη, κι εγώ δεν ξέκοψα ποτέ μέσα μου από το παρελθόν.Είμαι άνθρωπος που όταν δένεται με κάτι, δένεται για πάντα. Αλλά, αναγκαστικά προχωράς. Σχεδόν κάθε βράδυ ονειρεύομαι το πατρικό μου, αλλά το πρωί που ξυπνάω βρίσκομαι εδώ. Όσο γελοίο κι ασήμαντο κι αν είναι αυτό που κάνεις, να το κάνεις με μεράκι, μόνο η δράση σε σώζει.

Οταν δεν ειχα την οικογενεια κοντα μου και συνηδητα επελεξα να φυγω απο το σπιτι,ειχα 2 επιλογες, ή μια κοπελα μεσα στο σπιτι ή πολλους φιλους.Το 2ο ειναι το πιο ευκολο ενω το πρωτο ειναι περισσοτερο "τεχνικο" :P .
και στις 2 περιπτωσεις δεν νοιωθεις μονος.Δεν μπορω να ξερω αν θα ειναι υποκαταστατα για τα αδερφια σου η πως θα παρει η μητερα σου μια τετοια αλλαγη συμπεριφορας.

Quote:

---

Originally Posted by ithaki

Οταν δεν ειχα την οικογενεια κοντα μου και συνηδητα επελεξα να φυγω απο το σπιτι,ειχα 2 επιλογες, ή μια κοπελα μεσα στο σπιτι ή πολλους φιλους.Το 2ο ειναι το πιο ευκολο ενω το πρωτο ειναι περισσοτερο "τεχνικο" :P .
και στις 2 περιπτωσεις δεν νοιωθεις μονος.Δεν μπορω να ξερω αν θα ειναι υποκαταστατα για τα αδερφια σου η πως θα παρει η μητερα σου μια τετοια αλλαγη συμπεριφορας.

---

σμφωνώ σ αυτό που λες για τα υποκατάστατα από τη στιγμή που τα πράγματα στο σπίτι έχουν πάρει τη φυσιολογική τους πορεία. Μάλλον θα πρεπει να χαίρομαι γι αυτό παρά να βλεπα γεροντοπαλλίκαρα στο σπίτι. Θα προτιμούσα την πρώτη επιλογή, αν και το να το κυνηγώ σαν αυτοσκοπό δε ξέρω αν θα με οδηγήσει σε ωραία σχέση (λαμβανομένων υπόψη όλων των δυσκολιών τις οποίες κατά καιρούς συζητώ μαζί σας που φαίνεται πως γι αυτές δεν έχω σχέση) ούτε βέβαια το να κάνω βεβιασμένες κινήσεις με την κάθε τυχούσα απλά για να με σε σχέση. Ως προς τη δεύτερη φιλίες υπάρχουν παρά το ότι θα μπορούσε να ταν αρκετά καλήτερα τα πράγματα.

Έχεις δίκιο νοσταλγία, εσύ που ήδη έχεις ζήσει καταστάσεις από πρώτο χέρι και ξέρεις πολύ καλήτερα, μόνο η δράση σώζει!! αυτή θα εξασφαλίσει όλα τα υποκατάστατα και θα λύσει το πρόβλημα, με τα όσα περιλαμβάνει και τα όσα θα πρεπει να κάνω για να γίνει πράξη.

Κανεις λογικες σκεψεις και βλεπεις καθαρα ,ευγε Γιαννη!
Θα ερθει μονο του παλλικαρε και θα ειναι τελειο! :D.Ποτε μην υποτιμησεις τον εαυτο για να πεις οτι θα εισαι σε μια σχεση απλα για να εισαι.( προσωπικη αποψη , την εχω πληρωσει με μεγαλες περιοδους μοναξιας... αλλα δεν αλλαζω σε αυτο το σημειο! την κοπελα μου την θελω να με καλυπτει οχι γκομενακι-βιτρινα.)
Ισως θα μπορουσες να τους φωναξεις για κανα χαρτι, η ακομα καλυτερα για κανα επιτραπεζιο.Στην σαλλονικη ειχα γνωρισει πολυ κοσμο, ιδιαιτερα γυναικες απο επιτραπεζια! :P.
Απλα μαθε να πετας τα ζαρια με τεχνη και προς συγκεκριμενες διευθυνσεις!
η νοσταλγια τo ειπε καλα δραση θελει.