Originally Posted by
OneTouch
Καλησπέρα αγαπητέ αναγνώστη,
Ονομάζομαι Πάνος και είμαι 26 χρονών. Θα ήθελα να σου πω την ιστορία μου, αυτή την ιστορία της ζωής μου όλης, και ζητάω από εσένα, τον άκυρο τύπο πίσω από την οθόνη του υπολογιστή να μου δείξεις ότι ακόμα υπάρχουν ΑΛΛΗΘΙΝΟΙ άνθρωποι, και όχι μόνο άνθρωποι οι οποίοι σε χρησιμοποιούν και έπειτα σε πετάνε αφού έχουν αδιάσει απο μέσα σου κάθε σταγόνα του ίδιου σου του εαυτού... Ειλικρινά, θα χαρώ εάν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος εκεί έξω... που θα αξίζει να τον γνωρίσω, που θα αξίζει την αγάπη, που θα αξίζει την φιλία...
Θα ξεκινήσω την ιστορία μου από τότε που ήμουν με τους γονείς μου. Οι γονείς μου δεν λέω, καλοί άνθρωποι, αλλά δυστυχώς ήταν τόσο πιεστικοί σε όλη τη πορεία της ζωής μου... Μέχρι και για το παραμικρό που ήθελα να κάνω σαν παιδί, πάντα άκουγα τα μη και τα όχι. ΠΑΝΤΑ. Έχασα ευκαιρίες στη ζωή μου να ζήσω, έστω και μια εκδρομή, έστω και ένα φλερτ. Ένιωσα από πολύ μικρή ηλικία την πίεση, μεγάλωσα υπό πίεση, αρκέστικα στα μη στα όχι και στα αν, κατάπνιξα τα δικά μου θέλω, για τις, χωρίς λόγο και υπόσταση φοβίες τους και... ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΨΕ, δεν το καταλάβαινα μέχρι τώρα, μέχρι που ήρθε και το κερασάκι στη τούρτα και έδεσε όλο το γλυκό...
Όταν ενηλικιώθηκα, αποφάσισα να ακολουθήσω ένα επάγγελμα το οποίο θα μου προσφέρει ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ από τον τόπο που μένω, και αρκετά χρήματα για να ξεκινήσω να είμαι ανεξάρτητος όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και έτσι και έγινε, τα κατάφερα. Έφυγα, και ήμουν έτοιμος να πραγματοποιήσω όλα μου τα όνειρα, να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω... όμως... στα 19 μου γνώρισα μια κοπέλα, έδειξα αμέσως το ενδιαφέρον μου να τη γνωρίσω καλύτερα, και να δω τι άνθρωπος είναι. Αυτή η κοπέλα, μόλις την γνώρισα έβγαινε από μια τοξική σχέση, μια καταπιεστική σχέση. Είμαι καλός άνθρωπος, και σκέφτηκα, αξίζει να βοηθήσεις μια ψυχή η οποία τόσο καιρό πάλευε μόνη της, αξίζει να της δείξεις ότι εκεί έξω υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, που έχουν τόση αγάπη να δώσουν , που θα σε προσέχουν που θα σε τιμούν. Και έτσι και έγινε... για ένα καλοκαίρι ( πριν 6 χρόνια ) της έδωσα αγάπη, έναν ώμο να κλάψει, ένα στήριγμα να πέσει πάνω του και αυτό να είναι τόσο γερό και δυνατό που θα τα αντέξει όλα... Τέτοιος άνθρωπος είμαι, είμαι τόσο δυνατός, που μπορώ να πάρω τα βάρη άλλων, να τους ξαλαφρώσω, και να τα σηκώνω ΟΛΑ εγώ... Ώσπου... λόγο του επαγγέλματος που επέλεξα, έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα εκείνο το καλοκαίρι, και να μείνω στο εξωτερικό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή η κοπέλα έκανε πολλά ασυγχώρητα πράγματα όσο έλειπα, και παράλληλα μου έλεγε ότι με "περιμένει". Την πίστευα... γυρνώντας από το ταξίδι...έμαθα σχεδόν τα πάντα, τυχαία... Ήταν επιλογή μου να τη συγχωρέσω τότε, μετά από πολλά παρακάλια, πολλά κλάματα. Σκέφτηκα, με ήξερε λίγο, ό,τι και να της έδωσα, το λίγο που με ήξερε, δεν ήταν αρκετό για να με αγαπήσει. Οπότε την συγχώρεσα. Ώσπου τα επόμενα 5 χρόνια της σχέσης μας, αυτή ξεκίνησε να βγάζει μια συμπεριφορά σε εμένα τοξική. " ΜΗ ΠΑΣ ΓΙΑ ΚΑΦΕ " , " ΜΗΝ ΒΓΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ " , "ΜΗΝ ΜΗΝ ΜΗΝ ΜΗΝ"... ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΗΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΧΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ........Μάντεψε όμως... τα δέχτηκα όλα, γιατί έτσι είχα μάθει και απο τους γονείς μου, γιατί πίστευα ότι είναι ένας άνθρωπος που αξίζει, πίστεψα σε αυτήν, ότι θα χτίσουμε κάτι δυνατό και γερό που δε θα το ρίχνει τίποτα, και ας κάνω εγώ τις υποχωρήσεις που μου ζητάει... Μετά από πολλές υποχωρήσεις, φτάσαμε στον τελευταίο χρόνο, εγώ δεν είχα "ζωή". Είχα χάσει κάθε όνειρο μου, και δε το καταλάβαινα. Είχα σταματήσει να ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου... Αν τότε με ρώταγες, τι όνειρα και τι φιλοδοξίες έχεις στη ζωή σου, θα σου έλεγα: Να κάνω Ευτυχισμένη την Χ... Και δεν το καταλάβαινα, πόσο κακό μου είχε κάνει αυτή η σχέση. Έλεγα, τουλάχιστον, είναι σοβαρή κοπέλα, τουλαχιστόν είναι πιστή κοπέλα, θέλει ΜΟΝΟ εμένα και κανέναν άλλον ανδρα, και ημουν Ευτυχισμένος μόνο με αυτό το λίγο που θα έπρεπε να ήταν ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ... έχασα τον εαυτό μου... αυτόν που ξεκίνησα να αγαπώ πριν την γνωρίσω, τον έχασα...
Θα φτάσω κάπου σε αυτό το σημείο στο τώρα... Εκεί που όλα ένιωθα οτι ήταν "καλά"¨και κολύμπουσα στη μικρή μου γυάλα και ένιωθα οτι " ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ " , ξαφνικά μου δηλώνει ότι θέλει να χωρίσουμε. Απλά έπεσε η γη κάτω απο τα πόδια μου... πέρασα 15 μέρες μόνος μου, κλεισμένος σε ένα σπίτι να μη μπορώ να φάω, να μη μπορώ να πιω νερό να μη μπορώ να ζήσω, να μην έχω θέληση να φροντίσω τον εαυτό μου. Ώσπου προφανώς. κατέληξα με ορούς σε νοσοκομείο, μόνος μου. Κάπου εκεί μια φωνή μέσα μου δυνατά, μου είπε ...ΤΕΛΟΣ.. κοίτα τον εαυτό σου, δεν αξίζει να είσαι έτσι , δε το αξίζεις... Βρήκα χθες τη δύναμη να της στείλω. Να την ρωτήσω το τι έκανα λάθος... η απάντηση με έκανε χίλια κομμάτια...
<< Πάνο, δεν σου αξίζω, όλο αυτό το καιρό έχω κάνει πολλά πράγματα που δεν σου αξίζουν ( τα τελευταία 4 χρόνια δλδ ). Η αλήθεια είναι ότι σε χρησιμοποίησα για να ξεφύγω απο τον τοξικό πρώην μου, μόνο που , και εγώ είμαι τοξικός άνθρωπος. Μου ήσουν πιστός, δεν σου ήμουν. Μου έδωσες αγάπη και τη χρησιμοποίησα, μου έδωσες τα πάντα αλλά δεν πάει άλλο. Δεν σου αξίζω, και δεν αξίζω γενικώς σαν άνθρωπος.>>
Αυτά τα λόγια με κάρφωσαν , κατευθείαν στη καρδιά μου, την έσπασαν, την έκαναν στη κυριολεξία όχι κομματια, αλλά σκόνη. Δεν έχω θυμώσει, δεν έχω κρατήσει κακία... αλλά δε μπορώ να διανοηθώ με κανέναν τρόπο, το πώς μπορείς να ζεις μια διπλή ζωή, πως μπορείς να κοροιδεύεις έναν άνθρωπο που σε έχει ΣΑΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, που σου έχει δώσει τον ίδιο του τον εαυτό...
Αλήθεια αγαπητέ αναγνώστη... πως γίνεται ; Άραγε υπάρχει εκεί έξω κάποιος που εκτιμάει τον άλλον; Υπάρχει η πραγματική αγάπη ή όλα βασίζονται σε ένα πέπλο "αναγκών κάποιου, και χειρισμού απο τον αλλο? "
Αλήθεια, νιώθω ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται πλέον. Ελπίζω πραγματικά κάποια στιγμή να γνωρίσω ένα άτομο και να του δώσω ακριβώς αυτό που θέλει, και αυτό το άτομο να είναι έστω εκεί για εμένα όπως ΑΡΜΟΖΕΙ, σε μία σχέση...
Πραγματικά ... νιώθω ΧΙΛΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ από όλη αυτή τη κοροιδία... πάλι κατάφερα να χάσω τον εαυτό μου, και 6 χρόνια από τη ζωή μου, για κάποιον άλλον ...