Προβληματισμένη και στεναχωρημένη
Ξύπνησα πάλι με την περίεργη διάθεση που μ' ακολουθεί από το Σάββατο το βράδυ...Νοιώθω να με απορρίπτουν γι ακόμα μία φορά κι αυτό με ενοχλεί ...ιδίως όταν δεν γνωρίζω το λόγο για τον οποίο έχω απορριφθεί...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ... Τα τελευταία 5,5 χρόνια είμαι με έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος αυτός έχει μεγάλες και στενές φιλίες με πρόσωπα του οικογενειακού του περίγυρου γεγονός που θαυμάζω διότι οι φιλίες στις μέρες μας δεν είναι κι εύκολο πράγμα...
Από τις πρώτες μέρες της σχέσης μας προσπαθούσα και προσπαθώ ακόμα να έχω μια καλή σχέση μ αυτά τα πρόσωπα. Από την άλλη πλευρά όμως δεν βλέπω την αντίστοιχη ανταπόκριση. Απεναντίας νοιώθω μια απομάκρυνση και μια απόρριψη... Για να γίνω πιο κατανοητή ας δώσω κανα 2 παραδείγματα
Παράδειγμα 1 : Όταν γεννήθηκε ο ανιψιός του και πηγαίναμε επισκέψεις στο σπίτι των παιδιών (που σημειωτέον είναι και κουμπάροι του) θέλησα κάποιες φορές να πάρω τον μικρούλη αγκαλίτσα. Τις περισσότερες φορές επενέβαινε η θεία του κι έλεγε "αστο Σοφία θα τον πάρω εγώ τον μικρό"
Παράδειγμα 2 : Πρόσφατα παντρεύτηκε κάποιος ξάδερφος και όπως ήταν φυσικό θέλαμε και οι δύο να βοηθήσουμε στις διαδικασίες. Όταν λοιπόν προσφέρθηκα να πάω να βοηθήσω στις μπομπονιέρες η αίσθηση που αποκόμισα ήταν οτι δεν ήμουν και τόσο ευπρόσδεκτη
και άλλα μικρά τέτοια παραδείγματα που αν και μπορεί να φαίνονται αστεία εμένα με ενοχλούν όταν τα καλοσκέφτομαι.
Το αποκορύφωμα ήρθε το Σάββατο όπου η κουμπάρα-ξαδέρφη είπε ψέμματα κανονικά και χωρίς ντροπές. Είχα στείλει ένα μήνυμα από τη Δευτέρα για να πάμε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί. Δεν είχα λάβει απάντηση -ούτε καν ένα θα το συζητήσω με τον σύζυγο και θα σου πω- μέχρι την Παρασκευή το βράδυ που μας παίρνει τηλ. ο σύζυγός της και μου λέει ότι τώρα του το διάβασε το μήνυμα κι ότι είναι ok για το Σάββατο. Του απάντησα πως θα το συζητήσω με τον σύντροφό μου και θα του πω διότι υπάρχει περίπτωση να φύγει για δουλειές Σάββατο πρωί. Αν δε φύγει του λέω θα πάμε. Δεν περνάει μισή ώρα και αφού το έχω κουβεντιάσει , τους ξαναπαίρνω τηλέφωνο και λέω εντάξει παιδιά θα μιλήσουμε για την ώρα αύριο. (Σημειωτέον σ αυτά τα τηλεφωνήματα ήταν μπροστά η κυρία)
Φτάνει λοιπόν το Σάββατο , έμπλεξα με τις δουλειές του σπιτιού και κατά τις 19:00 παίρνω τηλ για να συνεννοηθούμε. (Φτιαγμένη εν τω μεταξύ εγώ γιατί το συγκεκριμένο σχήμα ήθελα να το δω) Το σηκώνει η κυρία και μου λέει ότι μόλις έφυγε η μαμά της (που σημειωτέον θα κρατούσε το μικρό) γιατί θεώρησα πως αφού δε μας είχατε πάρει ακόμα τηλέφωνο δε θα μπορούσατε να πάμε. Της απαντώ ότι αυτό δεν έπαιζε διότι το προηγούμενο βράδυ είχα μιλήσει δεύτερη φορά με το σύζυγό της και του είχα πει οτι μένει μόνο να δούμε τι ώρα θα βρεθούμε και μου λέει οτι ο σύζυγος δεν της είχε πει τίποτα και καλά...
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου ; νοιώθω θυμωμένη και στεναχωρημένη... Να προσπαθήσω να μιλήσω γι αυτό και να βρω μια άκρη ή θα ναι χαμένος κόπος ;