Προβληματικές σχέσεις ενηλικων
Όταν μπήκα σε αυτό το φόρουμ πριν ενάμιση χρόνο δε περίμενα αυτό που θα επακολουθούσε στη ζωή μου,ακόμα και τώρα που το γράφω αυτό το κείμενο δε μπορώ να το πιστέψω πόσο πολύ βαθιά νυχτωμενος ήμουν και πόσο πολύ έσφαλα στις εκτιμήσεις μου,όλα αυτά που θεωρούσα φυσιολογικά σήμερα ξέρω πως δεν ήταν,ξέρω και για τον εαυτό μου πάρα πολλά.
Η αλήθεια είναι πως από εδώ μέσα πήρα απλά μια ιδέα του τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε έναν άνθρωπο και μέσα σε μια σχέση που δεν είναι ασφαλής,ύστερα ο καιρός κύλησε,βγήκα από εδώ και η ζωή μου πήρε μια πολύ αναπάντεχη τροπή.
Θα γράψω εν μέρη για τη δική μου ιστορία αποφεύγοντας τις πολλές λεπτομέρειες,ξέρω πως το κάνω για να βγει από μέσα μου και τίποτα παραπάνω.
Όπως ξέρουμε υπάρχουν 4 τύποι δεσμού ενηλίκων.
Ο ασφαλής δεσμός
Ο εξαρτητικος αγχωδης δεσμός
Ο απόφευκτικος αποριπτικός
Ο απόφευκτικος φοβικός.
Το τελευταίο είμαι εγώ...Αν όχι ξεκάθαρα τότε με σχεδόν κάθε βεβαιότητα.
Το λέω αυτό γιατί χρειάστηκε να κάνω εντατική ψυχοθεραπεία και να ασχοληθώ και ο ίδιος σε βαθμό τόσο μεγάλο που ανά διαστήματα νόμιζα ότι οι πληροφορίες που συλλέγω σε επίπεδο ψυχολογιας-αυτογνωσιας αγγίζουν αυτές ενός ανθρώπου που σπουδάζει το αντικείμενο.
Έτσι λοιπόν κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο επί πολλά χρόνια σύντροφός μου ήταν στην ουσία το αντίπαλο δέος,εξαρτητικος/αγχωδης.
Εγώ είχα πολλά θέματα από πριν τη σχέση και το ίδιο και η σύντροφος,βλέπαμε όμως πως αυτό που μας ενώνει ήταν πολύ υσχυρο,έτσι παραμείναμε στη σχέση γιατί η αλήθεια είναι πως υπήρχαν μέρες που ζούσαμε σαν να είμαστε στον παράδεισο μαζί,μέρες που τις διαδέχονταν άλλες μέρες που μας πήγαιναν στην κόλαση.
Καταφέραμε και κάναμε οικογένεια,ειμασταν πολύ μικροί και πολύ νέοι,αντέξαμε 16 ολόκληρα χρόνια,τα τελευταία δύο ήταν μια σκέτη απελπισία,ποτέ άλλοτε δεν είχα νοιώσει τόσο πολύ να σφίγγει μέσα μου η θηλιά της ασφυξίας,κάποια στιγμή εν μέσω αλλεπάλληλων χωρισμών και επανασυνδέσεων (100 τουλάχιστον και ένα διαζύγιο που οδήγησε σε δεύτερο γάμο) άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως το παιχνίδι είχε γίνει αρρωστημένο,ήταν σαν ο ένας να εμπηγε ένα μαχαίρι στην πληγή του άλλου επίτηδες,μια παράνοια είχε απλωθεί στο σπίτι,βλέποντας τις αντιδράσεις αποφασίσω να φύγω οριστικά,είχα κάνει βέβαια αρκετά λάθη αλλά είχα αρχίσει ψυχοθεραπεία και σκάλιζα σιγά σιγά τις δικές μου πληγές για να δω τι μου φταίει,που φταίω και που όχι.
Μέσα από την ψυχοθεραπεία έκανα την τελευταία μου προσπάθεια.
Αφού απέτυχα οικτρά μάζεψα τα πράγματά και έφυγα.
Ύστερα ακολούθησαν πολλές τραγικές στιγμές,πήρα διαζύγιο εξ αποστάσεως,έπεσα θύμα σχεδόν εξαπάτησης,κατάλαβα όμως πως αυτό ήταν το τέλος το οριστικό και αποφάσισα να μη σταθώ εμπόδιο πουθενά αλλά να διευκολύνω τα πράγματα γιατί δεν ήθελα να μολύνω την ψυχή μου με άλλη μια εκδικητική στάση,σε αυτό με βοήθησε και πάλι η ψυχοθεραπεία.
Επέτρεψα να φύγουν τα παιδιά μου πολύ μακρυά αν και ο δεσμός που έχω μαζί τους ήταν πολύ υσχυρος,τον ένα σχεδόν χρόνο που μεσολάβησε δεν τα είδα πάρα 1-2 φορές,έπαθα άπειρες κρίσεις άγχους και ούτε θυμάμαι πόσες φορές έσπασα.
Κάποια στιγμή γύρισα στο άδειο σπίτι να δω τι έχει μείνει,δε βρήκα τίποτα.
Δε μίλησα,έκανα ένα πολύ μικρό παράπονο σε ένα μήνυμα και δεν ξανααναφερθηκα στο ζήτημα.
Επέλεξα να μείνω εντελώς μόνος μου και δεν δέχτηκα από κανέναν συγγενή να με στηρίξει,δεν επέστρεψα σε κανέναν παλιό φίλο.
Τώρα που ο καιρός κύλησε έχω βγάλει ένα συμπέρασμα.
Πολλοί από εμάς έχουν πρόβλημα,κουβαλάνε άλυτα θέματα μέσα τους και τα προβάλουν μέσα στη σχεση-γαμο.
Δεν είναι εύκολο να επανέλθεις,όταν αρχίζεις να τα σκαλίζεις τα εσώψυχα σου,τότε όλες οι σχέσεις σε φοβιζουν,δεν κάνεις βήμα,δεν ξέρεις τι να πεις,γνωρίζεις έναν άνθρωπο και δε ξέρεις τι να του πρωτόπεις για τη ζωή σου,παράλληλα σκέφτεσαι μήπως έχει και αυτός δικά του θέματα και επειδή έχεις ψάξει αρκετά τον εαυτό σου έχεις μάθει και για τους άλλους.
Και κάπου εκεί ίσως τελειώνει η ζωή με σχέση γιατί δε ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να αντέξει το παρελθόν ενός άλλου ανθρώπου ή κατά πόσο ο άλλος άνθρωπος δεν έχει δικά του θέματα που δεν τα έχει σκαλίζει,γιατί πολλοί δε τα ξέρουν τα θέματα τους.
Νομίζω γράφω αυτό το κείμενο γιατί η λύπη μου είναι μεγάλη,κατανοώ πολύ καλά πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από εμάς που δεν είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε ασφαλές περιβαλοντα γινόμαστε προβληματικοι και ύστερα βρίσκουμε άλλους εξίσου προβληματικους και κάπως έτσι η ζωή μας γίνετε μια θλιβερή ταινία δράματος.
Το καλύτερο θα ήταν να ξέραμε το τι μας συμβαίνει,να γιατρευομασταν και να προσπαθούσαμε ξανά,η αλήθεια είναι πως δε ξέρω εάν αυτό γίνετε και με τι επιτυχία αλλά είναι κρίμα για τους ανθρώπους να βιώνουν τόσα άσχημα πράγματα και η ζωή να γίνετε δυσβάσταχτη,δε ξέρω αν κάποιος επανήλθε ποτέ από μια τέτοια κατάσταση ή αν απλά η ζωή κύλησε με ασφάλεια αλλά και με μοναχικό φόβο.
Όλα αυτά είναι απλά σκέψεις,ήθελα να τις μοιραστώ,στην ουσία δε ψάχνω για απάντηση,η μοναδική σωστή απάντηση ίσως είναι ότι εγώ είμαι ο μόνος που έχω και ο μόνος που δε θα με εγκαταλείψει ποτέ,εργάζομαι πάνω σε αυτό το κομμάτι και αγκαλιάζω πολύ στοργικά και ενσυνείδητα τον εαυτό μου,του φέρομαι πάρα πολύ καλά και αυτό θα έλεγα πως είναι το κλειδί για έστω μια ανακούφιση.