4 χρόνια

Καλησπέρα είμαι η Σοφία και τα τελευταία 4 χρόνια δίνω μάχη με την κατάθλιψη.
Όλο αυτό ξεκίνησε όταν ξαφνικά έχασα τον πατέρα μου πριν από 4 χρόνια. Στην αρχή το είχα αφήσει και δεν το παρακολουθούσα αλλά παρατηρούσα πως αντί τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα κάθε μέρα πήγαιναν και χειρότερα.
Έπειτα από 4 χρόνια, ενώ έχω επισκεφθεί ειδικό ψυχικής υγείας και ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή ,ακόμα έχω τρομερά έντονες μεταπτώσεις. Το τελευταίο διάστημα η διάθεση μου πιάνει είτε ύψη είτε πάτο, δεν υπάρχει μέση λύση με αποτέλεσμα από τη μία να θέλω να είμαι έξω συνεχώς και συναναστρέφομαι με κόσμο και από την άλλη να επιθυμώ συνεχώς να είμαι μέσα στο σπίτι με τη μόνη σκέψη ότι ότι και να αποφασίσω να κάνω δεν έχει κανένα νόημα.
Έχω κουραστεί από αυτές τις τρομερές μεταπτώσεις και δεν μπορώ να καταλάβω μέσα σε 4 χρόνια πως δεν έχουν μειωθεί, αντιθέτως κάποιες εποχές αυξάνονται κιόλας. Έχω ακολουθήσει τα πάντα από ψυχοθεραπεία μέχρι συμβουλευτική και φαρμακευτική αγωγή αλλά δυστυχώς τα αποτελέσματα είναι προσωρινά και δεν ξέρω πως να βοηθηθώ πλέον, διότι ήδη ασκώ τρομερή πίεση στον εαυτό να κάνει πράγματα που δεν θέλει.
Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο πια αυτή την κατάσταση!

Ηλικία, ποσο χρονων ηταν ο πατερας σου? Εχεις μανα, γιαγια , συγγενεις κτλ? Σχέση? σε τι κατασταση εισαι. Νομίζω η απώλεια/απελπισία μόνο με το να βρεις το νοημα της ζωης, φευγει.

Ο κύκλος της ζωής, φευγουν οι παλιοι και μετα εμεις για να ερθουν και οι επομενοι, ματαιη αυτη η ζωη, ολοι θα φυγουμε, σε αυτην απλα ετοιμαζομαστε, προσωρινη ειναι η ζωη, για να συναντηθούμε όλοι στην επόμενη. Θα τον δεις το πατερα σου καποια μερα... μεχρι τότε... τι θα κανεις? θα καθεσαι ετσι? Εχεις αγώνες να κανεις. Προσευχήσου για τον πατερα σου να τον αναπαυσει ο Θεός. Οτι χαπια και να παρεις κατα τη γνωμη μου, αν δε το δεις το θεμα λιγο πιο θρησκευτηκα, μάταιο. Τίμα τον πατερα σου με την ζωή σου και τις πραξεις σου, ζει .. αλλα οχι εδω.

Έχεις μιλήσει για αυτές τις μεταπτώσεις στον γιατρο σου; μήπως σε ξεκίνησε αγωγή για κατάθλιψη και ειναι λανθασμένη διάγνωση; Πενθείς, μόνο εύκολο δεν είναι συναμα κανεις δεν γνωρίζει πόσο χρόνο χρειάζεσαι. Αν κανεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ παλαιότερα και ανησυχείς μπορείς να μιλήσεις για αυτα στον γιατρο σου. Από τη στιγμή που ασφυκτιας ο ρόλος του είναι να σε βοηθήσει να αναπνευσεις.

Έχω ανθρώπους στη ζωή μου απλά η ζωή μου ουσιαστικά δεν με γεμίζει τόσο, δεν θεωρώ πιθανόν ότι είναι μόνο το πένθος απλά είναι η βάση του προβλήματος.
Αυτό έδωσε την βάση και πυροδοτήθηκαν και τα υπόλοιπα. Προφανώς 4 χρόνια αγώνες δεν έχω πάψει να δίνω αλλά το θέμα είναι ότι αυτοί οι αγώνες γίνονται υπερβολικά ανούσιοι μετά από λίγο αν λόγου και αιτίας.

Έχω μιλήσει αρκετές φορές, είναι κάτι που υπάρχει και δεν μπορεί να αλλάξει με τον γιατρό μου έχουμε κάνει υπερβολικά πολλές συνεδρίες για αυτά τα ζητήματα και όταν βγαίνω από τις συνεδρίες είναι όλα μια χαρά, μέχρι να έρθει η επόμενη πτώση διάθεσης και να τα διαλύσει όλα.

Σοφια, το μόνο που μπορώ να γράψω είναι βάση της εμπειρίας μου. Στον 1ο μου γιατρό παρόλο που πήγαινα χρόνια είχα δει ότι υπήρχε τελμα. Είχα κατάθλιψη. Άλλαξα γιατρο αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Από εκεί και μετά άρχισα να βλέπω αλλαγές. Όταν έφευγα από τις συνεδρίες στην ψυχοθεραπεία στις αρχές κρατούσε λίγο η ανακούφιση. Μετέπειτα κατάλαβα πως οφείλω να δίνω τη μάχη μόνη μου κάθε μέρα με τα νέα γνωστικα εφόδια που λαμβανα. Στον γιατρο έκανα πάντοτε πιο σύντομη ανάλυση επισκόπηση των προβλημάτων μου. Στην ψυχοθεραπεία όμως έβλεπα καθαρά που σφαλλω και πόσο αδύναμη ειμαι. Δεν έχω καταλάβει αν ο γιατρός σου κάνει και τα δύο. Υποθέτω πως θα συνεχίσεις τις συνεδρίες. Σου έχει αναφέρει ομαδική ψυχοθεραπεία;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Σοφια, το μόνο που μπορώ να γράψω είναι βάση της εμπειρίας μου. Στον 1ο μου γιατρό παρόλο που πήγαινα χρόνια είχα δει ότι υπήρχε τελμα. Είχα κατάθλιψη. Άλλαξα γιατρο αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Από εκεί και μετά άρχισα να βλέπω αλλαγές. Όταν έφευγα από τις συνεδρίες στην ψυχοθεραπεία στις αρχές κρατούσε λίγο η ανακούφιση. Μετέπειτα κατάλαβα πως οφείλω να δίνω τη μάχη μόνη μου κάθε μέρα με τα νέα γνωστικα εφόδια που λαμβανα. Στον γιατρο έκανα πάντοτε πιο σύντομη ανάλυση επισκόπηση των προβλημάτων μου. Στην ψυχοθεραπεία όμως έβλεπα καθαρά που σφαλλω και πόσο αδύναμη ειμαι. Δεν έχω καταλάβει αν ο γιατρός σου κάνει και τα δύο. Υποθέτω πως θα συνεχίσεις τις συνεδρίες. Σου έχει αναφέρει ομαδική ψυχοθεραπεία;

---

θα συμφωνήσω, αν δε σε γεμιζει ο ψυχο που πας, να αλλαξεις, φυσικα κανεις δε θα δωσει μαγικη λυση, ο γιατρος σε βοηθαει να λυσεις ΕΣΥ το προβλημα, δε το λυνει αυτος οπως πχ ο δοντιατρος το σφραγισμα. θα το παλευεις και μονη σου, θα δοκιμαζεις και τεχνικες... και μη ξεχνας ... ενα μαθημα μπορεις να το δωσεις και 10 φορες πριν το περασεις... δε συμαινει οτι επειδη κοπηκες 9 φορες... δε θα ξαναπροσπαθησεις :)