ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΠΕΊΤΕ ΜΟΥ ΑΝ ΜΕ ΝΙΩΘΕΤΕ

Συναισθήματα μπέρδεμενα. Μυαλό ξεχυλισμενο από σκέψεις, άλλες ανόητες χωρίς νόημα προσπαθώντας να εξηγήσεις στον εαυτό σου τα ανεξηγητα. Προσπαθώ όσο μπορώ πλέον να φέρομαι φυσιολογικά όμως τις περισσότερες φορές με καταπινουν αυτά τα άθλια συναισθήματα και αυτές οι παραλογες σκέψεις..Βασανιστήριο...Σαν έναν απαίσιο εφιάλτη που επαναλαμβανεται συνεχώς και σε καθηλώνει..σε χαλάει σε μεταμορφωνει..από ενα γλυκό και λογικό άνθρωπο σε ένα τέρας γεμάτο μίσος και στεναχωρια, ύστερα έρχονται τα νεύρα ο παραλογισμος ο ψυχολογικός πόλεμος μέσα στην ψυχή σου χωρίς να μπορεί να σε βοηθησει κανένας. Σαν να βυθιζεσαι κάθε μέρα σε μια φορτουνιασμενη θάλασσα και κανένας να μην μπορεί να σε βοηθήσει όμως και να μπορούσε να σε βοηθήσει δεν θα τον αφηνες γιατί ντρέπεσαι να πεις τις σκέψεις σου και φοβάσαι μην γελασουν και σε περάσουν για "τρελή" γιατί κανένας δεν θα μπορέσει να σε νιώσει αληθινά εκτός τον εαυτό σου.Να είσαι καλά και χαρούμενη και να έρχονται ξαφνικά αυτές οι σκέψεις και να σε βυθιζουν για ακόμα μια φορά στον παράλογο κόσμο που δημιουργειται στο μυαλό σου.. σαν να σου λένε "όπα! Εσύ δεν μπορείς να είσαι χαρούμενη και καλά από την στιγμή που υπάρχουμε εμείς και σε κυριεβουμε. .εσύ πρέπει να εισαι μονίμως σκεπτικη, στον κόσμο σου και χωρίς να μπορείς να το αλλάξεις όλο αυτό και να ξεφυγεις από εμάς γιατί έχουμε γίνει πλέον το άλλο σου μισό και ήμαστε η καθημερινοτητα σου. Κρίσεις πανικου συχνά, πολλά νεύρα με αποτέλεσμα πολλές φορές να θέλεις να βλαψεις τον εαυτό σου, νεύρα για κάτι παράλογο συνήθως για το μπουρδελο τις σκέψεις που κυριαρχουν στο μυαλό σου και δεν σε αφήνουν να ζήσεις..

Quote:

---

Originally Posted by deneimaikala

Συναισθήματα μπέρδεμενα. Μυαλό ξεχυλισμενο από σκέψεις, άλλες ανόητες χωρίς νόημα προσπαθώντας να εξηγήσεις στον εαυτό σου τα ανεξηγητα. Προσπαθώ όσο μπορώ πλέον να φέρομαι φυσιολογικά όμως τις περισσότερες φορές με καταπινουν αυτά τα άθλια συναισθήματα και αυτές οι παραλογες σκέψεις..Βασανιστήριο...Σαν έναν απαίσιο εφιάλτη που επαναλαμβανεται συνεχώς και σε καθηλώνει..σε χαλάει σε μεταμορφωνει..από ενα γλυκό και λογικό άνθρωπο σε ένα τέρας γεμάτο μίσος και στεναχωρια, ύστερα έρχονται τα νεύρα ο παραλογισμος ο ψυχολογικός πόλεμος μέσα στην ψυχή σου χωρίς να μπορεί να σε βοηθησει κανένας. Σαν να βυθιζεσαι κάθε μέρα σε μια φορτουνιασμενη θάλασσα και κανένας να μην μπορεί να σε βοηθήσει όμως και να μπορούσε να σε βοηθήσει δεν θα τον αφηνες γιατί ντρέπεσαι να πεις τις σκέψεις σου και φοβάσαι μην γελασουν και σε περάσουν για "τρελή" γιατί κανένας δεν θα μπορέσει να σε νιώσει αληθινά εκτός τον εαυτό σου.Να είσαι καλά και χαρούμενη και να έρχονται ξαφνικά αυτές οι σκέψεις και να σε βυθιζουν για ακόμα μια φορά στον παράλογο κόσμο που δημιουργειται στο μυαλό σου.. σαν να σου λένε "όπα! Εσύ δεν μπορείς να είσαι χαρούμενη και καλά από την στιγμή που υπάρχουμε εμείς και σε κυριεβουμε. .εσύ πρέπει να μονίμως σκεπτικη, στον κόσμο σου και χωρίς να μπορείς να το αλλάξεις όλο αυτό και να ξεφυγεις από εμάς γιατί έχουμε γίνει πλέον το άλλο σου μισό και ήμαστε η καθημερινοτητα σου. Κρίσεις πανικου συχνά, πολλά νεύρα με αποτέλεσμα πολλές φορές να θέλεις να βλαψεις τον εαυτό σου, νεύρα για κάτι παράλογο συνήθως για το μπουρδελο τις σκέψεις που κυριαρχουν στο μυαλό σου και δεν σε αφήνουν να ζήσεις..

---

Σαν να το έγραψα εγώ..
Πάντως σε αυτό το "τούνελ" δεν μπαίνεις χωρίς λόγο..

Quote:

---

Originally Posted by Αλεξία10

Σαν να το έγραψα εγώ..
Πάντως σε αυτό το "τούνελ" δεν μπαίνεις χωρίς λόγο..

---

Έχεις δικιο. Σε κάποιους ανθρώπους μια κατάσταση που πέρασαν τους καθηλωσαν και τους εγκλωβισανε σε αυτό το τούνελ χωρίς αδιεξοδο. Δυστυχώς.

Quote:

---

Originally Posted by deneimaikala

Έχεις δικιο. Σε κάποιους ανθρώπους μια κατάσταση που πέρασαν τους καθηλωσαν και τους εγκλωβισανε σε αυτό το τούνελ χωρίς αδιεξοδο. Δυστυχώς.

---

Για να βγεις από εκεί πρέπει να βρεις τι ήταν αυτό που σε έβαλε εκεί μέσα..Έχεις μιλήσει σε ψυχολόγο? Κάνεις ψυχοθεραπεία?
Άν θέλεις μπορείς να μιλήσεις και εδώ για το τι έχει γίνει για να πάρεις και γνώμες που μπορεί να σε βοηθήσουν..

Quote:

---

Originally Posted by Αλεξία10

Για να βγεις από εκεί πρέπει να βρεις τι ήταν αυτό που σε έβαλε εκεί μέσα..Έχεις μιλήσει σε ψυχολόγο? Κάνεις ψυχοθεραπεία?
Άν θέλεις μπορείς να μιλήσεις και εδώ για το τι έχει γίνει για να πάρεις και γνώμες που μπορεί να σε βοηθήσουν..

---

Μία "περιπέτεια" που πέρασα 1 μισή χρόνο με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο μου ο οποίος είχε πάθει σοβαρή εμμονή μαζί μου(να πω ότι ήταν οικογενειακος μας φίλος). Εγώ ήμουν 13 χρόνων. Ένα αθώο κορίτσι γεμάτο πάθος για ζωή ,τρέλα , ενέργεια που χαμογελουσε και ήταν η ψυχή της παρέας. Αυτος ο άνθρωπος λοιπόν από την στιγμή που με είδε (είχε έρθει σπίτι μας) έπαθε εμμονή. Με παρακολουθούσε όπου πήγαν χωρίς να το καταλαβαίνω και χωρίς να πηγαίνει καν το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο. 2 μήνες με παρακολουθούσε και είχε μάθει πολλά για εμένα..ώσπου μια μέρα με σταμάτησε στον δρόμο με το αμάξι αυτός και μου έπιασε κουβέντα δήθεν ότι βρέθηκε τυχαία και ήθελε να μου το παίξει "φίλος" για να μην σε ζαλισω μου έκανε τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο για 1 μισή χρόνο κάθε μέρα να έρχεται εκεί που είμαι με επιθυμία να γίνουμε ζευγάρι. Εγώ είχα φοβηθεί πάρα πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω 13 χρόνων κοριτσακι. Κάθε μέρα να προσπαθεί να με πείσει να είμαστε μαζί και να μου το παίζει "καλός και αθώος" ώσπου άρχισαν οι απειλές όπως "βγες τώρα από το σπίτι σου και ελα να σε δω είμαι από κάτω αλλιώς θα ανέβω πάνω και θα σκοτώσω τους γονείς σου" από κει πέρα άρχισα να διαλυομαι ψυχικα..δεν ήξερα τι να κάνω και τον συναντουσα. .φοβομουνα πάρα πολύ..αυτος ο άνθρωπος μου κατεστρεψε την ζωή μου και την στιγματησε προκαλωντας μου μεγάλη ζημιά στην ψυχή μου..που ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπερασω. ..

Quote:

---

Originally Posted by deneimaikala

Μία "περιπέτεια" που πέρασα 1 μισή χρόνο με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο μου ο οποίος είχε πάθει σοβαρή εμμονή μαζί μου(να πω ότι ήταν οικογενειακος μας φίλος). Εγώ ήμουν 13 χρόνων. Ένα αθώο κορίτσι γεμάτο πάθος για ζωή ,τρέλα , ενέργεια που χαμογελουσε και ήταν η ψυχή της παρέας. Αυτος ο άνθρωπος λοιπόν από την στιγμή που με είδε (είχε έρθει σπίτι μας) έπαθε εμμονή. Με παρακολουθούσε όπου πήγαν χωρίς να το καταλαβαίνω και χωρίς να πηγαίνει καν το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο. 2 μήνες με παρακολουθούσε και είχε μάθει πολλά για εμένα..ώσπου μια μέρα με σταμάτησε στον δρόμο με το αμάξι αυτός και μου έπιασε κουβέντα δήθεν ότι βρέθηκε τυχαία και ήθελε να μου το παίξει "φίλος" για να μην σε ζαλισω μου έκανε τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο για 1 μισή χρόνο κάθε μέρα να έρχεται εκεί που είμαι με επιθυμία να γίνουμε ζευγάρι. Εγώ είχα φοβηθεί πάρα πολύ και δεν ήξερα τι να κάνω 13 χρόνων κοριτσακι. Κάθε μέρα να προσπαθεί να με πείσει να είμαστε μαζί και να μου το παίζει "καλός και αθώος" ώσπου άρχισαν οι απειλές όπως "βγες τώρα από το σπίτι σου και ελα να σε δω είμαι από κάτω αλλιώς θα ανέβω πάνω και θα σκοτώσω τους γονείς σου" από κει πέρα άρχισα να διαλυομαι ψυχικα..δεν ήξερα τι να κάνω και τον συναντουσα. .φοβομουνα πάρα πολύ..αυτος ο άνθρωπος μου κατεστρεψε την ζωή μου και την στιγματησε προκαλωντας μου μεγάλη ζημιά στην ψυχή μου..που ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεπερασω. ..

---

Τώρα πόσο χρονών είσαι?Θέλω απλά να καταλάβω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε..
Δεν σκέφτηκες να μιλήσεις στους γονείς σου? Ή σε κάποιον που εμπιστεύεσαι?

Quote:

---

Originally Posted by Αλεξία10

Τώρα πόσο χρονών είσαι?Θέλω απλά να καταλάβω πόσος καιρός έχει περάσει από τότε..
Δεν σκέφτηκες να μιλήσεις στους γονείς σου? Ή σε κάποιον που εμπιστεύεσαι?

---

Είναι πολύ μεγάλη ιστορία και πολύ άσχημη απλα δεν θέλω να πολυλογω γιατί θα μου πάρει μέρες να στα πω.τώρα είμαι 18 χρονών. Ναι οι γονείς μου το μάθανε από μια φασαρία που έγινε με εκείνον και 2 φίλες μου σε δρόμο. ..Πήγαμε στηνία ασφάλεια δεν με πολύ πιστεψανε εκεί νομίζανε ότι δεν έδωσα τέλος σε όλο αυτό επειδή το ήθελα. .εκεί κατάλαβα πως ότι και αν ποτέ σε όποιον το πω δεν θα καταλάβει και θα πιστεύει ότι με θέληση δική μου έγινε όλο αυτό. Τέλος πάντων δεν με ενδιαφέρει έτσι και αλλιώς μόνο εγώ ξέρω τι πόλεμο πέρασα και τι βαθιές πληγές μου άφησε όλο αυτό. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν η κρίση της μάνας μου και η στεναχωρια θεωροντας τον εαυτό της ανευθυνο καθώς δεν το είχε πάρει χαμπάρι όλο αυτό που περνούσα (μπροστά τους προσπαθούσα να φερομαι νορμαλ) δεν της εξήγησα ακριβώς τι είχε συμβεί απλά της είπα πως με έχει ενοχλήσει 2-3 φορές και τίποτε παραπάνω και ούτε θα της πω ποτέ. Πολλές φορές μετά από αυτό κατηγορουσα τον εαυτό μου υπεύθυνο και κληστηκα στον εαυτό μου και έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν έχω πάει σε ψυχολόγο μια φορά πήγα όταν έγινε αυτό που έγινε και δεν ήθελα να μιλήσω γιατί πίστευα πως και ο ψυχολόγος θα πίστευε ότι είχα εγώ ευθύνη για όλο αυτό

Παιδιά καλησπέρα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον δικό μου γολγοθά... λοιπόν είμαι γυναίκα, 26 χρονων, και πρόσφατα πήρα και το πτυχίο μου από ΑΕΙ. Το 2008 διαγνώστηκα με καλοήθη όγκο στην κάτω γνάθο, έγινε χειρουργείο και αφαιρέθηκαν κάποια δόντια με αποτέλεσμα να φοράω μασελακι εκτοτε.. Ήμουν οκ ψυχολογικα, τώρα στο υποσυνείδητο δεν ξέρω τι συνέβαινε. Και άριστη μαθήτρια ήμουν, και διάβαζα, και τις παρέες μου είχα. Να σημειωθεί ότι από μικρή ήμουν ένα παχουλό παιδί. Το 2014 κάνω διατροφή και χάνω 30 κιλά περίπου, έγινα καλλονή. Βρήκα και αγόρι.. Το 2016, έπαθα ένα αυτοάνοσο με αποτέλεσμα να πάρω πολληηηηη κορτιζόνη (+ανοσοκατασταλτικά) με αποτέλεσμα μέσα σε 2 χρόνια να πάρω οοολα τα κιλά που είχα καταφέρει να χασω. Και παλι όμως ήμουν σχετικά καλά ψυχολογικα, πέρα από το ότι ξεκίνησα να ψάχνω ασθενειες στο Ίντερνετ. Τέλος του 2017 ξεκίνησα και πρακτική! Ήμουν πολύ καλή κλπ. Το 2018 έγινε μια παρεξήγηση με την παρεα μου και κόψαμε, είχα όμως το αγόρι μου.. ξεκίνησα και αγγλικά για να πάρω το πτυχίο που έπρεπε να πάρω τόσα χρόνια. Να σημειωθεί πως είχα ένα θέμα με τον υπνο, ξυπνούσα μετά τις 12 το μεσημέρι, αλλά κοιμόμουν αργά το βράδυ γύρω στις 2. Ερχόμαστε στο 2019, όπου δίνω και τα τελευταία μαθήματα στη σχολή το καλοκαίρι και πάω διακοπές με το αγόρι μου. Στις διακοπές είχα κι θλίψη, σα να μην περνάω καλά. Θυμάμαι ήμασταν σε μια ταβέρνα το βράδυ και ήθελα να φύγω! Ένιωθα ότι δε με ευχαριστεί τίποτα! Γυρνάμε από τις διακοπές και είχα ξεκινήσει μαθήματα οδήγησης... Φοβερό άγχος, για κάποιο λόγο φοβόμουν την ΟΔΗΓΗΣΗ. Θυμάμαι στο πρώτο μάθημα πορειας πηγαίνοντας, ένιωσα να χάνω τον κόσμο, ήμουν στα πρόθυρα λιποθυμίας, κάθομαι κάπου, παίρνω τηλ τη μάνα μου. Με τα πολλά ηρεμώ και πάω. Μετά από καμία βδομάδα, Σάββατο ήταν θυμάμαι, πάμε με το αγόρι μου να φάμε. Πήρα κι ένα κοκτέιλ.. καθίσαμε μια ώρα, κι άρχισα να νιώθω πολύ περίεργα, ήθελα να φύγω αμέσως από εκεί. Νόμιζα πως θα λιποθυμήσω. Φεύγουμε, αρχίζω να κλαίω και την επόμενη μέρα λεω στη μητέρα μου η οποία είχε θέμα με αγχώδη διαταραχή και πήγαινε σε ψυχίατρο, δε μπορώ της λεω θέλω να πω κι εγω! Πάω, του λεω τι και πως, και με ξεκίνησε με βαλεριανα. Εγω όμως ένιωθα χάλια, ένιωθα πως όλα ήταν μάταια δεν είχα όρεξη για τίποτα. Γύρω στον Οκτώβρη του λεω δε μπορώ, δε μπορώ να κοιμηθώ καλά, έχω συνέχεια ταχυκαρδίες, είμαι συνεχώς στην τσίτα. Μου ξεκινάει ζαναξ. Να παίρνω 0,25 πριν τον υπνο κάθε μέρα. Κάπως έφτιαξαν τα πράγματα. Μια μέρα τον Νοέμβρη θα ερχόταν κοπέλα στο σπιτι μου για νύχια και λίγο πριν έρθει είχα φοβερη ένταση, μετράω παλμουσ κι είχα φτάσει 127! Φθάνει η κοπέλα και της λέει η μητέρα μου έπαθε κρίση πανικού, έλα άλλη στιγμή.Στην ΟΔΗΓΗΣΗ τα ίδια. Δε μπορούσα να πάω στην θεωρια γιατί ήταν κι αλλά άτομα κι ένιωθα άβολα. Δε μπορούσα να μπω μόνη μου σε μετρο, για κάποιο λόγο έμπαινα στα λεωφορεία, είχα μια ταραχή αλλά έμπαινα. Φτάνουμε στο Φλεβάρη, ορκιζομαι στο ΑΕΙ. Κουμπώνω 1 ζαναξ κι ήμουν σχετικά καλά. Θολουρα φοβερη αλλά οκ. Τον Μάρτιο πριν την καραντίνα μια κοπέλα που προτείνει δουλειά σε ιατρείο που εργαζεται. (Η πρώτη μου δουλειά). Να σημειωθεί ότι είχα πάει σε κάτι συνεντευξεις, αλλά φοβάμαι πολύ τη δουλεια. Φοβάμαι ότι δεν είμαι αρκετή, ότι θα κάνω λάθη, ότι είμαι μεγάλη σε ηλικία. Τεσπα, παω στη δουλειά, είχα πολύ άγχος στο μετρο που ήμουν μόνη μου και φυσικά έπαιρνα τα ζαναξ. Επίσης είχα αρχίσει και είχα φόβους με τα μαχαίρια, ένιωθα ότι μπορεί να βλέπω καποιον. Ότι μπορεί να είμαι σε κόσμο και να αρχίσω να βρίζω χωρίς λόγο. Η αδερφή της μητέρας μου είχε διπολική διαταραχή, και π γιος της σχιζοφρένεια, και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κι εγω τρελαινομαι. Κοιμόμουν και ξυπνούσα μ αυτόν τον φόβο, ότι θα τρελαθώ κι εγω. Πάω ψυχίατρο του λεω δε μπορώ άλλο, άρχισα να κλαίω. Μου ξεκινάει τον Μάρτιο epilyd 0,50mg. Τις πρώτες 3 εβδομάδες ήμουν χάλια. Μετά σιγά σιγά άρχισα να κοιμάμαι τέλεια! Να έχουν φύγει αυτές οι εμμονές! Κι ήμασταν και εν μέσω καραντίνας. Δουλειά δεν ξαναπήγα λόγω καραντίνας. Τώρα, έχω ξεκινήσει γυμναστική μόνη μου, κάνω διατροφή κι έχω χάσει 5 κιλά, αλλά εδώ και κάτι μέρες αυτή εμμονή της τρέλας έχει επιστρέψει. Να φταίει που δεν έχω να κάνω κάτι μέσα στην ημέρα μου; Βέβαια, εδώ και ένα μήνα έχω ξεκινήσει και καθαρίζω το σπιτι των αδερφών μου, βοηθάω τη μαμά μου.παρακολουθω σεμινάρια στο αντικείμενο μου. Οι παλμοί μου επίσης κυμαίνονται από 68-88. Υπάρχει περίπτωση να πάθω ψύχωση ρε παιδιά;;