Originally Posted by
ΜΑΝΟΣ 14
Καλημερα...Η πικρη αληθεια ειναι οτι ειμαι κοντα στο σημειο μηδεν,οπου πλεον απειλουμαι εγω απο αυτη την κατασταση,σωματικα και ψυχικα.Υπαρχουν καποιες δομες προνοιας και εκκλησιας στην περιοχη μου,αλλα δεν μπορουν να αναλαβουν περιστατικα σαν της μανας μου.Ουσιαστικα αναλαμβανουν ανθρωπους μονους και απορους αλλα οχι κατακοιτους.Και στο γηροκομειο Πειραια το ιδιο ισχυει.Γενικα πρεπει να μην εχεις να φας ουσιαστικα για να σου παρεχουν βοηθεια.Υπαρχουν και καποια πιο οικονομικα ιδρυματα,αλλα εκει σε μια εβδομαδα ο ανθρωπος σου εχει ανοιξει...απο κει και περα τωρα,το ολο θεμα ξεκιναει για μενα απο μικρο παιδι.Η πρωτη μου κοπελα,στα 15 μου,η Μαρινα,ειχε μια σπανια αιματολογικη κακοηθεια,απο την οποια πεθανε.Αυτο με σημαδεψε...απο τοτε αρχισα να διαβαζω μανιωδως ιατρικα βιβλια,πιστευοντας στο μυαλουδσκι μου οτι θα μπορουσα να την σωσω...και αυτο σε τελικη αναλυση μου εκανε κακο.Αγχωνομαι με το παραμικρο,εχω εμμονες,τσαντιζομαι με τους γιατρους.(εχω φτασει σε σημειο να τους αγνοω και να κανω εγω αυτο που εχω στο νου μου,η πλακα ειναι οτι δικαιωνομαι..)..και εχω και παθολογικη φοβια (πλεον)με τσ νοσοκομεια.Πραγματικα ουτε να περναω απεξω.Αφηστε δε που 4 μερες πριν το εγκεφαλικο ειχα παει να κανω εισαγωγη τη μανα μου στο τζανειο,και εκανε φασαρια ,δεν μπηκε και ...η συνεχεια γνωστη...εχουν και αυτοι ευθυνες, εχω και γω κακες επιλογες στη ζωη μου και το αναγνωριζω.Με τον αυχενα τωρα κανω φυσικοθεραπειες οσο μπορω συχνοτερα,το παλευω με τη γυμναστικη οσο μπορω επισης.Η κατασταση ειναι οριακη ,εχω πληρη συναισθηση το που παει η ιστορια,φοβαμαι την ωρα των σκληρων αποφασεων.
ΥΓ:Αντρεα ολα καλα,καμια παρεξηγηση!Να σαι καλα!