Γενικά.

Γεια χαρά.

Είμαι στα 28 μου και μεχρι τώρα έχω βρει κάποια πράγματα στον εαυτό μου που θα ήθελα να αλλάξω, αλλά δεν μου είναι αρκετά εύκολο.
Δεν έχω μιλήσει σε κάποιον γι'αυτή την κατάσταση ως συνολική εικόνα παρά μόνο σε μεμονομένες περιπτώσεις/καταστάσεις/άτομα.

Καταρχάς πιστεύω πως άνω των 5 ετών έχω ένα είδος ψυχολογικού "κολλήματος" που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

Κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν ή πόσο σχετίζεται με την παρούσα κατάσταση είναι το εξής. Μια μέρα όταν ήμουν μικρός, πριν ακόμα πάω γυμνάσιο νομίζω, έτυχε να ανοίξω την πόρτα στο δωμάτιο των γονιών μου και να τους δω σε στιγμή προκαταρκτικών. Δεν διήρκησε πολύ, κατάλαβα τί γινόταν, έκλεισα γρήγορα την πόρτα, ήρθε μετά ο πατέρας μου και μου έδωσε χρημάτα για να πάω να πάρω ενα παγωτό και τα σχετικά, αλλά ποτέ δεν έτυχε να μου συζητήσουν οι γονείς μου το συγκεκριμένο συμβάν. Η μητέρα μου δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να προσφέρει σε μια τέτοια συζήτηση (λόγω γενικότερου χαρακτήρα που δεν ενδείνκυται για σοβαρή συζήτηση καθώς δεν έχει την κατάλληλη παιδεία και μένει στα επιφανειακά θέματα) και ο πατέρας μου αν και πολύ έξυπνος+ξύπνιος άνθρωπος μάλλον υπέθεσε πως μικρός ήμουν, θα το ξεχνούσα/ξεπερνούσα, ή ίσως δεν ήταν σίγουρος στο πώς να το αντιμετωπίσει. Γενικότερα μεγάλωσα σε πολλά πράγματα μόνος μου έχοντας μάλλον, όχι και την καλύτερη επήρεια όσον αφορά το χαρακτήρα τον γονέων, αν και προσπαθούσαν πιστεύω.

Μεγαλώνοντας λοιπόν με τραβούσε πολύ περισσότερο να κηνυγήσω ένα κοριτσάκι παρά να κάνω έναν καινούργιο φίλο. Γενικότερα δεν υπήρχαν "φίλοι" στην οικογένεια και η καθημερινότητα ήταν γεμάτη με άλλα πράγματα.

Μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, από τις τελευταίες τάξεις του λυκείου να αρχίζω να γίνομαι πολύ εσωστρεφής και αντικοινωνικός-αγοραφοβικός. Αυτό που είχα διαπιστώσει τότε (για εκείνη την ηλικία αλλά έβλεπα πώς το έκανα απ'όταν ήμουν μικρός, μαζί δηλαδή με όλη την ωμότητα της ειλικρίνειας που είχαμε σαν μικρά παιδιά) ήταν πως δεν μπορούσα ποτέ να κάνω τον μ@λ@κ@ στις σχέσεις είτε με φίλους είτε με κοπέλες, με αποτέλεσμα ή να τσακώνομαι ή να κάνω παρέα με ελάχιστα άτομα. Εκείνη την περίοδο ήμουν στα τελευταία μιας σχέσης που δεν έφτασε στην ολοκλήρωση μεν, κράτησε περίπου ένα έτος δε. Υπήρχε καθημερινή επαφή (ίδιο τμήμα στο σχολείο) και μάλλον επειδή και εγώ ήμουν κατά κάποιο τρόπο "αουτσάιντερ" αλλά και η κοπέλα ήταν ίσως η πιο "όμορφη" του σχολείου, υπήρξαν καταστάσεις και στιγμές που, έχω την εντύπωση, ήταν πάλι πολύ νωρίς για να τις περάσω.

Περνώντας λοιπόν τα δέκα περίπου χρόνια για να φτάσουμε στο παρόν, βλέπω πως έχω πλέον μεγάλη δυσκολία να εκφράσω αυτό που θέλω είτε θετικό είτε αρνητικό, εκτός αν έχω ενοχληθεί αλλά και εκεί πάλι σε λίγες περιπτώσεις.
Επίσης παρότι, μέσα από την πορεία μου στο σχολείο στην τριτοβάθμια και στις ανάγκες τις καθημερινότητας βλέπω πως όταν βάλω τον εαυτό μου να ασχοληθεί με κάτι, πάντα παίρνω θετικό αποτέλεσμα, πλέον εδώ και αρκετό καιρό χάνω ενδιαφέρον και έχω μια υπέρμετρη δυσκολία στο να θέσω έναν μέσο/μακροπρόσθεσμο στόχο και να τον διατηρήσω όταν δεν βλέπω "άμεσα" αποτελέσματα.
Είμαι πολύ συναισθηματικός. Σε σχέσεις με το άλλο φύλο θέλω και τα δίνω όλα και μου είναι δύσκολο να κρατήσω μια πισινή, με αποτέλεσμα να πληγώνομαι.
Γνωρίζοντας αποδεδειγμένα καλούς και σωστούς ανθρώπους δεν ενδιαφέρομαι στο να κρατήσω φιλικές σχέσεις, ή να τις κάνω πιο δυνατές, επαναπαύομαι στο οτι αν χρειαστώ κάποιον θα μπορέσω να τον βρω και "στα ξαφνικά" (..βλέπε "άμεσο" αποτέλεσμα) να του ζητήσω την παρέα του, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικό γιατί και οι φιλίες όπως και άλλα πράγματα χτίζονται σιγά σιγά.

Είναι τόσο δύσκολο να προγραμματίζεις? Να πεις θα κάνω κάτι βήμα βήμα και την τάδε χρονική στιγμή θα κρίνω χωρίς να προτρέχω και να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα?

Αισθάνομαι οτι έχω πολλά πράγματα να δώσω γιατί μέσα απο μια μοναχική διαδρομή και πολλές εσωτερικές σκέψεις έχω τη δυνατότητα να βλέπω πράγματα και από άλλες οπτικές γωνίες, αλλά η σφαλιάρα της καθημερινότητας και το θέατρο που παίζουν πάρα πολλοί άνθρωποι μου είναι τόσο κουραστικά που χάνω το έδαφος πριν ολοκληρώσω το πρώτο βήμα. Προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου σε πρόγραμμα αλλά η διάρκεια είναι τέτοια που δεν μπορώ να το διατηρήσω.

Στεναχωριέμαι στο εξής παράδοξο και παράλογο, αν ψάξω και βρω κάτι που θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον, μετά απο λίγο μάλλον θα χάσω πάλι τον ενθουσιασμό μου και θα το εγκαταλείψω σταδιακά προκαλώντας έτσι κάτι αρνητικό και σε εμένα και ίσως σε κάποιους που βασίστηκαν σε εμένα. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, είναι η μηδενιστική λογική του "Ε τότε, να μη βγαίνουμε καθόλου απ'το σπίτι!". Κι όμως, κοντεύει να καταλήξει εκεί το θέμα με πολλές παρενέργειες του να παραμελήσω τον εαυτό μου, να στεναχωρήσω τους δικούς μου και να μπω σε μία πιο βαθιά αντικοινωνική φάση.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας..

Γιωργακη στα 28 σου ακομα σε επηρεαζει που ειδες τους γονεις σου να βγαζουν τα ματια τους? ενταξει οταν ησουνα μικρος κ δεν ηξερες που σου παν τα 4 ειναι καπως, αλλα ακομα να σκεφτεσαι και να τα αποδιδεις ολα σ αυτο δεν ειναι πρεπον. Και οι γονεις ειναι ανθρωποι και το κανουν και θα το κανουν. Δεν ειναι τιποτα κακο το σεξ.
Μετα λες οτι αισθανεσαι καπως που σαν νεος σ αρεσανε τα κοριτσακια. Αυτο ειναι το φυσιολογικο ρε γιωργο, που το βλεπεις το παραξενο?
Δεν καταλαβα τι εγινε με την ωραια του σχολιου. Τι καταστασεις εννοεις? Κ θα σε πω κ παρακατω.

kerasi,
η στιγμή που αναφέρω με τους γονείς μου, δεν είναι επειδή προσπαθώ να τα αποδώσω όλα σε αυτό. Δεν πιστεύω πως μου άφησε κάποιο σεξουαλικό θέμα. Ποιος "γόνος" άλλωστε δεν στρυφώνει λίγο το προσωπό του στη σκέψη οτι οι δικοί του γονείς κάνουν σεξ? Έχει να κάνει με τον πίνακα που μπορεί να ζωγραφίσουμε μέσα στο μυαλό μας και όχι με τη γνώση του οτι συμβαίνει. Για να είμαι ξεκάθαρος, η συγκεκριμένη στιγμή δεν θεωρώ τόσο οτι με επηρέασε, όσο η αντιμετώπισή της. Δε γνωρίζω. Σκέψεις κάνω. Ψάχνω. Δεν εστιάζω όμως στο οτι το προβλημά μου είναι οτι έτυχε και είδα τους δικους μου τότε.
Δεν έχω γνώσεις ψυχολογίας και θεωρώ πως ίσως κάποιος που γνωρίζει κάτι παραπάνω, να μπορέσει να συνδυάσει πράγματα που αναφέρω, κάπως αλλιώς απ'ότι εγώ, οπότε γι'αυτό το ανέφερα. "Θέματα" άλλωστε υποθέτω οτι δεν δημιουργούνται όταν ανοίγεις ένα κουτάκι μπύρας, αλλά οταν εμπλέκονται κι άλλοι άνθρωποι μέσα.

Για το σχολείο, εννοώ πως σκηνικά μιας σχέσης που ίσως θα τα περνούσες φυσιολογικά σε μία μεγαλύτερη ηλικία, όταν έρχονται πιο νωρίς, ο αντίκτυπος πιθανόν είναι διαφορετικός. Αν επιχειρήσουμε να φτιάξουμε φαί σε μεγάλη φωτιά πιθανόν να καεί αλλά και να μαγειρευτεί διαφορετικά απ'οτι στη χαμηλή φωτιά. Εκείνο το διάστημα πέρασα λοιπόν πιστεύω κάτι που μου έδειξε απότομα μια άσχημη πλευρά της πραγματικότητας. Ζήλεια άλλων προς το πρόσωπό σου, ζήλεια δική σου, διλλήματα για ζητήματα προτού μάθεις τί απ'τα δύο ανάμμεσα στα οποία επιλέγεις έχει μεγαλύτερη αξία, απογοήτευση, ενθουσιασμός, αγάπη, φιλία, αλήθινή υπόσταση κάποιων, θεατρική υπόσταση άλλων, πόσο χρόνο αφιερώνεις σ'εσένα και πόσο σε άλλους, πόσο σοβαρά πρέπει να πάρεις κάποια πράγματα, πόσο αστεία κάποια άλλα, πόσο εύκολα μπλέκονται κάποιοι σε καταστάσεις που δεν τους αφορούν, ενώ η αποστασιοποίηση άλλων φαίνεται απρόσμενη. Και τα περισσότερα, χωρίς καθοδήγηση λόγω του ιδιότροπου της ηλικίας.

Βλέπω ανθρώπους που λένε για αρκετά πράγματα "πάει πέρασε, σκοπός μου τώρα είναι το τάδε", και σκέφτομαι οτι μου είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσω αυτό το σκεπτικό στη ζωή μου.

Βλέπω οτι τα σωστά πράγματα που κάνουμε στη ζωή είναι προιόντα ώριμης σκέψης, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που είναι λόγω συνήθειας, παρορμητισμού, αποθημένων, αντίδρασης, διάθεσης.

A ενταξει τοτε, γτ νομισα οτι για να το υπογραμμιζεις στην αρχη του κειμενου σου οτι θεωρεις πως εχει καποια επιδραση στην τωρινη σου φαση και μετα βλεπω οτι εισαι 28 και λεω νταξει καιρος ειναι να το ξεπερασεις. Θα σου γραψω πιο μετα μια εμπεριστατωμενη απαντηση γτ εχω καταλαβει το θεμα κ μου λες πως το βλεπεις γτ δε σε κοβω για χαιβανι. Μονο πρωτοτυπα δεν ειναι αυτα που αισθανεσαι παντως και με την απαντηση μου θα σε καλεσω να περασεις το κατωφλι ενος αλλου συλλογισμου. Απ οτι καταλαβα τα κυρια ζητηματα που εχεις τωρα ειναι η εσωστρεφεια, ελλειψη φιλων, δυσκολιες με το αλλο φυλλο, ελλειψη σχεσης, αδυναμια να μεινεις συνεπης σε ενα στοχο και λιγο ψιλοβαρεμαρα γενικοτερη θα ελεγα. Αν εχεις κατι αλλο γραφτο και θα σε πω πιο μετα συνολικα.

μπραβο ρε κεραση που τα καταλαβες ολα!!!
εγω δεν καταλαβα απολυτως τιποτε.
ουτε τι σου συμβαινει, ουτε τι σε απασχολει, ουτε τι ρωτας...

εγω εχω την εντυπωση οτι δε προσανατολιζεσε προς καπια κατευθυνση αλλα μιλας καπως αφηριμενα κ ετσι ο αλλος δυσκολευεται να σε παρακολουθησει μαλον για αυτο λες οτι τα παρατας ολα μαλον κ εσυ δυσκολευεσαι να παρακολουθησεις τον εαυτο σου.