τα λεφτα δεν φτανουν ουτε για...χαμογελο!
το θεμα που θα θιξω δεν αφορα αμεσα οικογενεια,σχεσεις,σεξουαλ ικοτητα αλλα ειναι λιγο ευρυτερο. καταρχας να πω οτι ειμαι 21 ετων και ειμαι φοιτητρια. παντοτε η οικογενεια μου αντιμετωπιζε οικονομικα προβληματα, απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. φυσικα υπηρχαν και περιοδοι ανακαμψης αλλα πολυ λιγες συγκρητικα με τις ασχημες οικονομικα. ωστοσο ποτε δεν γινοταν κατι δραστικο για να αλλαξει αυτη η κατασταση, παντα θυμαμαι τους γονεις μου πνιγμενους στα χρεη και να μην εχουν χρηματα. φυσικα με την τωρινη κριση η κατασταση μας εχει χειροτερεψει οσο δεν παει. κανοντας λοιπον εναν "απολογισμο" καταληγω στο οτι αυτο το προβλημα μου εχει στερησει πολλες ευκαιριες απο τη ζωη μου οπως ειναι λογικο και αναμενεται να μου στερησει ακομα περισσοτερες και σημαντικοτερες στο μελλον. ακομα και οι διαπροσωπικες μου σχεσεις επηρεαζονται σε μεγαλο βαθμο. τι εννοω... ολοι μου οι κοντινοι ανθρωποι (αγορι, φιλοι, φιλες) συζητανε για το μεταπτυχιακο που θα κανουν με το που τελειωσουν τις σπουδες τους και οταν σε συζητησεις με ρωτανε τι θα κανω εγω καταπινω τη γλωσσα μου. κοκκινιζω και δεν εχω τι να πω. τι να τους πω? οτι με το ζορι παμε σουπερ μαρκετ στο σπιτι? οτι το ποσο των χρηματων που εχω μεσα στο πορτοφολι μου δεν ξεπερνα ποτε τα 15 ευρω? οτι θελω παρα πολυ να συνεχισω τις σπουδες μου σε μεταπτυχιακο επιπεδο και να μορφωθω αλλα αυτο δεν θα γινει ποτε? οτι δεν εχω καν κινητρο να ψαξω τι θελω να κανω στη ζωη μου γιατι πολυ απλα ολα φανταζουν προδιαγεγραμμενα? θα μου ελεγε καποιος "οποιος θελει μπορει". ΟΧΙ δεν μπορει. ουτε μια δουλεια της πλακας δεν μπορω να βρω σαν φοιτητρια, να βγαλω ενα χαρτζιλικι, ποσο μαλλον να φροντισω μονη για το μελλον μου. αυτο που ανεφερα ηταν απλως ενα παραδειγμα. οταν δεν εχω χρηματα να βγω με τις φιλες μου ενω αυτες βγαινουν αυτοματως αποξενωνομαι. ουτε μια εκδρομη δεν μπορω να παω, να αλλαξω παραστασεις. ειμαι ατομο δημιουργικο με θεληση να κανω και να μαθω πραγματα και αδυνατω να αποδεχτω πως η ελλεψη χρηματων με καταστρεφει και με περιοριζει ως ατομο. ο,τι και να σκεφτω πως θελω να κανω δεν μπορω να το κανω. θελω να γυμναστω- δεν εχω λεφτα για γυμναστηριο,ουτε καν για του δημου. θελω να αγορασω ενα βιβλιο- δεν μπορω γιατι αν χαλασω τα τελευταια μου 15 ευρω δεν θα εχω να παω στη σχολη τη δευτερα. ολες μου οι φιλες οι οποιες για κακη μου τυχη εχουν πολλα λεφτα συζητανε για τα ταξιδια που θα πανε, τις εκδρομες που θα κανουν και ολα οσα μπορουν να κανουν και τις κανουν χαρουμενες. και εμενα μου λειπουν τα βασικα.. και γινομαι κομπλεξικη και βαζω κρυφα τα κλαματα οταν ειμαι σε τετοιες συζητησεις, η φευγω γιατι δεν μπορω να το αντιμετωπισω. και δεν θελω να ειμαι ετσι γιατι δεν μου αρεσει η μιζερια. πιστευω πως η πραγματικη ευτυχια πηγαζει απο μεσα μας, ομως στην περιπτωση μου ισχυει το "δεν εχω χρηματα ουτε καν για να χαμογελασω".. δεν θελω να συνεχισει ετσι η ζωη μου, δεν μου αξιζει αυτο. ψαχνω για δουλεια αλλα τιποτα.. μακαρι να μπορουσα να κανω τα παντα για να μην υπαρχει ανισοτητα. ουτοπικο και ρομαντικο αυτο που λεω αλλα το πιστευω. γιατι υπαρχουν και ανθρωποι που εχουν λιγοτερα κ απο μενα.. και ανθρωποι που δεν ξερουν τι εχουν. και νιωθω μισος γι αυτους. μισος μου βγαινει και για τους γονεις μου που δεν φροντισαν να με προστατευσουν οσο μπορουσαν απο αυτο που περναω. τους θεωρω υπευθυνους αλλα δεν μου αρεσει αυτο, ειναι αδικο γι αυτους...