Νιωθω να εσπασε κατι μεσα μου-με τον καλυτερο μου "φιλο"...
Βρισκομαστε σε διαφορετικες πολεις, αλλα παντα ειχαμε μια δεμενη φιλια. Παντα τον θυμομουν και παντα με θυμοταν...Μπορει να μην ειμασταν ολη μερα μαζι, αλλα ηταν ο καλυτερος και πιο ειλικρινης/σταθερος φιλος που ειχα ποτε, και νομιζω το ιδιο ημουν και για εκεινον. Χτες ηρθε στην πολη που σπουδαζω, (εκεινος σπουδαζει αρκετα πιο μακρια), και μια καλη μου φιλη ηθελε να κανει κατι μαζι του απο καιρο και με ειχε πρηξει. Ε με τα πολλα, οταν πηγαμε για καφε, του πεταξα μερικες σποντες και εκεινος ηταν ηδη σε διλλημα-να κανει κατι ή οχι- και με τον τροπο μου το ψιλο "εσπρωξα". Βγηκαν χτες, και οπως καταλαβαινετε, ο σκοπος επετευχθη.
Κανονικα θα επρεπε να χαιρομαι, (ενταξει just sex) αλλα εχω μια περιεργη διαθεση. Δε ζηλευω, δε νιωθω ασχημα απεναντι σε κανεναν απο τους δυο, απλα δε νομιζω οτι ειμαι σε θεση να τους αντικρυσω αυτη τη στιγμη. Σα να μη μπορω να ακουσω τις αφηγησεις. Δεν τον εβλεπα ποτε σαν κατι παραπανω, ουτε καν σαν ενα-στα-ορθια, και γι'αυτο δε μπορω να καταλαβω τι μου συμβαινει. Δε ζηλευω. Απλα κατι σα να ραγισε, και δεν ξερω γιατι.
Μηπως απλα γιατι νιωθω περιεργα για το "προξενιο"?