Originally Posted by
Aps_mustang
Το έχετε νιώσει ποτέ? Ανάπηρος.... δεν μπορώ να βρω πιο ταιριαστή λέξη. Να νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, να νιώθεις ότι δεν θα κάνεις τίποτα στην ζωή σου, να χαίρεσαι και να θαυμάζεις τους πάντες γύρω σου γιατί αυτοί ζούνε, ενώ εσύ είσαι εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί? Λένε ότι η ελευθερία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο! Δεν μπορώ να νιώσω ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Νιώθω έρμαιο του ίδιου μου του εαυτού, των ίδιων μου των σκέψεων. Πλέον δεν ξέρω αν νιώθω άγχος, αν είναι μια περίοδος κατάθλιψης πάλι, αλλά απλά έχω κουραστεί. Δεν μπορώ συνεχώς να λέω, θα γίνω καλά θα γίνω καλά. Απλά δεν περνάει! Ενώ δεν κάνω τίποτα τόσο καιρό νιώθω τόσο κουρασμένος συναισθηματικά. Σαν να θέλω να κλειστώ σε ένα σπίτι για πάντα και να ηρεμήσω, να ησυχάσω. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Και θέλω να ξεφύγω από όλο αυτό, θέλω να νιώσω γαλήνιος. Νιώθω τόσο απελπισμένος. Έχω βαρεθεί να αγχώνομαι να ΦΟΒΑΜΑΙ να μην με αγαπάω να μην νιώθω φυσιολογικός. Αλλά απλά δεν φεύγουν αυτά, είναι κάθε μέσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Έχω προσπαθήσει τόσο μα τόσο να βρω έστω μία χαραμάδα φωτός στην αυτοπεποίθησή μου, αλλά πάλι στα ίδια καταλήγω. Δεν ξέρω ποια τι άλλο να κάνω!!!!!!!!
Πλέον αγχώνομαι για το παραμικρό. Φοβάμαι να πάρω πρωτοβουλίες στις οποίες εμπλέκονται τρίτοι γιατί πολύ απλά δεν θέλω να τους πάρω στο λαιμό μου γιατί πολύ απλά ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρω. Και δεν ξέρω πλέον αν αυτό είναι άγχος, η απλά είναι ψυχαναγκασμός. Φοβάμαι ακόμα και με κοπέλα να βγώ, δηλαδή η καημένη τι να κάνει με ένα φρικιό που αγχώνεται, που ακυρώνει ραντεβού επειδή αγχώνεται, που είναι εγκλωβισμένος μέσα στις έμμονες ιδέες του????? Καλύτερα να μην βγω ποτέ. Είχα βιώσει και μία πολύ αγχωτική κατάσταση τον Δεκέμβριο (συνεχόμενο άγχος 24 ώρες επί 2 μέρες, τρέμουλο κλπ), και από τότε, φοβάμαι να κάνω το παραμικρό για να μην ξανανιώσω όπως τότε. Πάω να κάνω κάτι, και νομίζω ότι θα πάθω αυτό που είχα πάθει τότε. Και όπως είναι λογικό το παθαίνω. Αφού το σκέφτομαι συνεχώς. Όλοι μιλάνε για δουλειές, για όνειρα αλλά εγώ τι όνειρα να κάνω??? Αφού δεν θα κάνω τίποτα στη ζωή μου, δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα. Ένα παιδάκι είμαι ακόμα, δεν ξέρω καν τον ίδιο μου τον εαυτό. (Είχα κάνει και παλιότερα ένα ποστ, αλλά έχουν αλλάξει πάλι τόσα από τότε.). Δεν μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα!!!! Έχουν γίνει όλα τόσα πολύπλοκα στο κεφάλι μου, βλέπω μπροστά, και μόνο αρνητικά σκέφτομαι. ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΕΜΕΝΑ. Τι να κάνω πλέον??? Τα γράφω αυτά και νιώθω τόσο βάρος, νιώθω τόσο χαζός. Όλοι έχουν διάφορα εμπόδια στη ζωή τους και τα ξεπερνάνε. Όταν όμως στέκεται εμπόδιο ο ίδιος σου ο εαυτός, τι κάνεις???
Θέλω να κάνω τα πάντα για να γίνω καλά, έχω εδώ και ένα χρόνο ζω σε μία κατάσταση με χάλια ψυχολογία, αυτοπεποίθηση χάλια, σκαμπανεβάσματα, άγχος, αυπνίες, έμμονες ιδέες, κλάματα χωρίς λόγο. Πέρασαν φάσεις που ακόμα και να "την κάνω" ήθελα. Απορώ ακόμα και τώρα πως δεν το έκανα. Εκεί που πάω να νιώσω καλά, τσααφ, να'σου πάλι ξανά στα ίδια. Πλέον νιώθω καλά, και το σκέφτομαι τόσο πολύ, που μετά από λίγο χαλάει. Τα σκέφτομαι και τα κάνω όλα πλέον τόσο ψυχαναγκαστικά. Νιώθω καλά, και το ψιρίζω τόσο πολύ, που στο τέλος πάλι πέφτω. Δεν είναι ζωή αυτό το πράγμα. Καλύτερα είναι να εξαφανιστώ, παρά να στεναχωρώ και τους ανθρώπους που μ' αγαπάνε. Και τι να τους πω δηλαδή??? Ο'τι δεν μπορώ να κάνω τίποτα επειδή είμαι αυτός που είμαι???? Έχει βιώσει κάποιος κάτι ανάλογο?? Θέλω τόσο μα τόσο πολύ μία βοήθεια, έστω κάτι δεν μπορώ άλλο με μένα. Σηκώνω τα χέρια ψηλά..................
