Δύο άνθρωποι μέσα στο ίδιο σώμα...

Άμα με συναντήσεις τυχαία έξω σε μία έξοδο θα πεις να ένας άνθρωπος που δεν έχει προβλήματα.Πάντα χαμογελαστή,πάντα περιποιημένη να περιστοιχίζομαι από ανθρώπους που μου δίνουν σημασία.Δε μπορείς να καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει.Από μικρή που ήμουν θυμάμαι ότι δε μπορούσα την μοναξιά.Στην ουσία μεγάλωσα μόνη μου.Οι γονείς μου δούλευαν ασταμάτητα και εγώ ήμουν πάντα μόνη μου κλειδωμένη μέσα στο σπίτι για ασφάλεια.Η διασκέδασή μου ήταν να φτιάχνω ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστόυσα να να νιώθω ότι ήμουν σημαντική.Εξευτελιστικό το ξέρω...Λόγο αυτού ανέπτυξα μία περίεργη προσωπικότητα.Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος που πολλοί σέβονται καθώς πάνυα επιχειρηματολογώ σωστά για τα πάντα.Με έχουν αναδείξει σε ένα είδος αυθεντίας για τα προβλήματά τους πράγμα το οποίο μαρέσει.Μαρέσει να βοηθάω κόσμο να ξεπεράσει αυτό που τους ζορίζει.Είναι απίθανο να σε σέβονται και να υπολογίζουν την γνώμη σου.Και ενώ όλα φαίνονται να είναι σε τάξη η ουσία είναι ότι τίποτα δεν είναι.Και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν για αυτά που περνάω δεν τους αφορούν.Αλλά τώρα τελευταία αισθάνομαι ότι γίνεται ζημιά μέσα μου.Σαν καταπιεσμένα συναισθήματα να παλεύουν να απελευθερωθούν.Νιώθω διαρκώς θλιμμένη,στρεσαρισμένη,απο γοητευμένη....Και για να πω και καποια γεγονότα μιας και μέχρι στιγμής απλά λέω γενικότητες.Έχω δύο γονείς που προβάλλουν ταιράστιες προσδοκίες επάνω μου και δε μπορούν να συμβιβαστούν με μία κανονική δουλεία,καθώς όταν ''έχεις δύο πτυχία θα έπρεπε να σε παρακαλάνε να δουλέψεις'' την ίδια ώρα που μου κάνουν τον απίστευτο πόλεμο που δε δουλέυω όταν οι ίδιοι μου σαμποτάρουν δουλείες.Έχω ένα τραγικό παρελθόν με δύο αποτυχημένες σχέσεις ,όχι απο την άποψη ότι δεν κατέληξαν σε γάμο,άλλα ότι ήμουν το σκαλοπάτι για την επιτυχία τους και μέχρι εκεί.(Οι γνωριμίες μου μπορούν να εξασφαλίσουν πολύ κόσμο ένεκα το κοινωνικό που λέγαμε πιο πάνω).Και πάρα πολλά άλλα μικρά πράγματα που θα με πάρει αιώνες να γράψω που οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα...Τι κάνω εγώ σε αυτό το κόσμο?Έχω απίστευτες δυνάμεις αυτοβελτίωσης και ελέγχου οπότε δε φοβάμαι ότι θα χάσω το μυαλό μου.Απλά με τρώει ηαδικία διότι όλοι κάτι θέλουν απο μένα.Είναι τόσο ξεκάθαρο πια που δεν κάνουν καν προσπάθεια να το κρύψουν.Αποτέλεσμα βλέπω τα πάντα με καχυποψία δεν εμπιστεύομαι κανένα(πράγμα που για μένα είναι σκέτος καρκίνος),με την οικογένεια μου έχουμε φτάσει να μην μιλάμε πλέον και κάθε φορά που είμαι μόνη στο σπίτι είμαι και πάλι εκείνο το μικρό παιδάκι που κλαίει που είναι μόνο του φτιάχνοντας ιστορίες για να περάσει η ώρα του.Και το τραγικό είναι ότι τώρα ξέρω σίγουρα ότι δε θα έρθει η μάνα μου το βράδυ να με πάρει αγκαλιά για να μη φοβάμαι.Τώρα έρχεται το βράδυ και με πέρνουν τηλέφωνο άκυροι άνθρωποι που κάτι θέλουν.Είμαι δύο άνθρωποι μέσα στο ίδιο σώμα και έχω κουραστεί να έχω δυο ζωές που δε με καλύπτουν.Θα την βρω την άκρη μου το μόνο σίγουρο.Αλλά αν μέχρι τότε έχει γίνει τόσο μεγάλη ζημιά που δε θα εμπιστεύομαι τον ευατό μου???Θέλω αλλάγή και την θέλω τώρα και δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που ονειρεύτηκα.Πως παίρνεις δύο μισά για να τα κάνεις ένα ολόκληρο?

Ευχαριστώ για το χρόνο σας να διαβάσετε όλο αυτό το ακατανόητο κατεβατό...

Άρα απ' ό,τι δλδ κατάλαβα, η εικόνα που δίνεις στους άλλους δεν είναι η ίδια που εσύ έχεις για σένα? Η απόκλιση είναι τόσο μεγάλη που σου προκαλεί τύψεις? Νιώθεις πως ξεγελάς τους ανθρώπους γύρω σου καλλιεργώντας ένα image αυτοτέλειας και σιγουριάς που δεν ανταποκρίνεται στην εσωτερική σου πραγματικότητα?
Κοίτα, προσωπική μου άποψη είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει τους αδύνατους και τους δυνατούς του τομείς. Όπως εσύ τώρα περιγράφεις μία ανασφάλεια στο αν οι γύρω σου σε θέλουν πραγματικά για φίλη ή σε θέλουν γιατί κάτι που προσφέρεις το χρειάζονται. Αυτό αν το αποδομήσεις θα δεις ότι μάλλον περιγράφεις σχέσεις δίχως σωστά καθορισμένα και καθαρά όρια. Και επίσης μπορεί να παρατηρήσεις σε ένα πιο βαθύ κοίταγμα, που να κόβει την επιφάνεια των σχέσεων, ότι όπως αφήνεις τους γονείς σου να σου προκαθορίζουν τα δικά σου ίσως έτσι κάνεις και με τις/τους άλλους γύρω σου.
Άλλη παρατήρηση. Αν σε θεωρείς ένα είδος αυθεντίας, πιστεύεις ότι αποτυπώνεις την πραγματικότητα? Θα ήταν άλλο να έλεγες πως έχεις πχ ικανότητες στις διαπροσωπικές σχέσεις, κι άλλο να σε χαρακτηρίζεις ως αυθεντία. Σου βάζεις τον πήχυ τόσο ψηλά που όταν πέφτεις θα κάνεις και μεγαλύτερο θόρυβο. Όπως και το "πάντα επιχειρηματολογώ σωστά για τα πάντα". ΤΑ ΠΑΝΤΑ? Και σωστά και για τα πάντα? Ακόμη περισσότεοο εμφανής μία όχι ρεαλιστικής ματιάς πάνω στις δυνατότητές σου.

Δύο σχέσεις δεν αποτελούν ένα τραγικό παρελθόν. Εκατόν δύο πάλι δεν αποτελούν τραγικό παρελθόν, εκτός αν το εξετάζεις έτσι, περνώντας το από ένα φίλτρο που σου μαυρίζει τις εμπειρίες, καθιστώντας τις συνολικά αποτυχημένες. Μα μέσα από τις αποτυχίες δεν μαθαίνεις κάτι? Ή μήπως δεν έχεις μάθει να αντλείς μαθήματα από τις αποτυχίες ώστε να τις αξιολογείς αντικειμενικά και όχι ως άχρηστα κομμάτια του παρελθόντος?

Η μητέρα σου να σε πάρει αγκαλιά να μη φοβάσαι... πονεμένη ιστορία φαντάζομαι? Την αγκαλιά αυτή στην έδινε στα παιδικά σου χρόνια? Γιατί στην ενήλικη ζωή την αγκαλιά αυτή στρεφόμαστε οι άνθρωποι να τη λάβουμε από άλλα πρόσωπα, ακόμη κι αν δεν την εισπράξαμε στα παιδικά χρόνια, δεν είναι δλδ και πεπρωμένο μας τέτοιες ελλείψεις, εκτός αν το μετατρέπουμε οι ίδιες/οι σε τέτοιο.

Εχμ..

Λοιπον..

Κατι μου θυμιζεις..

Μηπως νιωθεις οτι εχεις αξια οταν βοηθας τους αλλους; Μηπως θες να εχεις ανθρωπους γυρω σου, και ο τροπος που εχεις βρει ειναι με το να τους βοηθας, οπως λες οτι σαρεσιε κιολας, αλλα μετα αναφερεις οτι λογω αυτου τους βλεπεις ολους με καχυποψια; Εισαι καχυποπτη και στις σχεσεις σου; Ζηλευεις;

Το οτι μεγαλωσες μονη σε εκανε να προσεχεις τον εαυτο σου σε εμφανιση και να αισθανεσαι οτι αξιζεις, αλλα ειναι αυτο η μονη αληθεια; Γιατι οι σχεσεις ηταν προβληματικες; Τι θεματα υπηρχαν;

Θες πολλα απο τη ζωη, πιστευεις οτι σου αξιζουν, αλλα εναλλασσονται διαστηματα αισιοδοξιας με μελαγχολιας και απογοητευσης; Θα μπορουσες να πεις οτι εισαι κυκλοθυμικη;

Ναι νιώθω αξία βοηθόντας τους άλλους....Αλλά έχει μεγάλη διαφορά από την εγωστικλη πλευρά του θέματος.Νομίζω ΄το απλά δεν είσαι άνθρωπος αν δε βοηθήσεις.Αλλά όταν χρειάζομαι βοήθεια εγώ όσο και να την χρειάζομαι μου φαίνεται αδύνατο να την ζητήσω.Θα πέσω από το βάθρο ή κάτι τέτοιο.Και δε ζήτησα να είμαι εκέι πάνω.Απλά έτυχε.Εξού λοιπόν και τα υψηλά standart.Εννοείται λοιπόν ότι οι σχέσεις ήταν προβληματικές εφόσον περνούσαν από μικροσκόπιο κάθε μέρα ενισχύοντας την καχυποψία μου.Και εν τέλει άδικο δεν είχα.Και οι δύο επέστρεψαν πίσω αφού τελικά είχαν κερδίσει κάτι από μένα.Είμαι άλλωτε αισιόδοξη ότι όλα θα παν καλά και άλλωτε αδυνατό να σηκωθώ από το κρεββάτι για μέρες.Αυτό είναι και που δεν αντέχω.Έχω μάθει πράγματα από τα λάθη μου και συνεχίζω να τα επαναλαμβάνω.Πως γίνεται να είσαι ο ευατός σου όταν δεν αντέχεις να είσαι πια έτσι?Και πως αλλάζει αυτό?

Το θέμα είναι να προσφέρεις γιατί το γουστάρεις πραγματικά. Αν είσαι αποτελεσματική στο να παρέχεις βοήθεια, μια χαρά. Αν όμως εξαρτάς από εκεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την αυτοαξία σου, τότε σε ελέγχει από τη μια η ανάγκη σου να είσαι βοηθητική, άρα να σε χρειάζονται, αλλά και οι ανάγκες των άλλων σιγά σιγά παίρνουν τόσο χώρο ώστε να παραβλέπεις τις δικές σου. Αν έμαθες κιόλας να μην τους δίνεις χώρο να εκφράζονται από παλιά, τότε είναι μοτίβο. Τα μοτίβα δεν σπάνε εύκολα να ξέρεις. Επειδή έχω ανάλογη εμπειρία με αυτοθυσιαστικές διαδικασίες, λολ, να σου δώσω τις δικές μου οπτικές, ίσως κάτι να βρεις που να σου ταιριάζει. Πρώτον, δέχτηκα ότι αυτή είμαι. Θα το έχω μια ζωή και δεν θα παλεύω εναντίον ενός χαρακτηριστικού μου. Προτιμώ να το αποδέχομαι, ρεγουλάροντάς το ανά εποχές, και βάζοντας απλά κάποια όρια στο θεματάκι. Δηλαδή, πόσο μακριά θα φτάσω για τις ανάγκες ενός άλλου? Τόσο ώστε να μην με καβαλάνε, λολ. Δεύτερον, μπορείς να βρεις και άλλους τομείς που είσαι καλή και που σου δίνουν χαρά και ικανοποίηση. Αν για παράδειγμα σου λέω απολαμβάνεις τη μαγειρική, τότε φτιάχνοντας ένα μοσχοβολιστό φαγάκι με φρέσκα υλικά και ωραία χρωματάκια μετά θα κάτσεις να φας μαζί με κάποιες/ους που αγαπάς, δεν θα το μαγειρεύεις μόνο για τους άλλους, ναι ΚΑΙ γι αυτούς, αλλά και για τη δική σου ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Το δικό σου χαμόγελο μαζί με το δικό τους είναι ο υγιής συνδυασμός, έτσι νομίζω, αν εσύ έφτιαξες μεν το φαί, αλλά μετά οι άλλοι χαμογελάνε, ενώ εσύ είσαι μουτρωμένη, τότε μην το φτιάχνεις καθόλου. Θα σου γεννά θυμό όταν καταπιέζεσαι κόντρα στην εσωτερική σου αλήθεια, όταν όμως αυτή συμφωνεί με τις πράξεις σου, το χαμογελάκι βγαίνει αβίαστα. Μάθε δηλαδή να ακούς το σώμα σου όταν το πρεσάρεις και το μέσα σου όταν σου δηλώνει ότι το παρακάνεις.

Και μην το φοβάσαι, ο φόβος απέναντι στα χαρακτηριστικά μας και στις ιδιότητες της προσωπικότητάς μας οφείλεται σε τραύματα, έτσι δεν είναι? Εντόπισε τα τραύματα, αναγνώρισε την ηχώ τους στο παρόν, μετά μην προσπαθείς να εξαλείψεις, γιατί θα σου γεννά άγχος η προσπάθεια εξάλειψης, προσπάθησε με μια προσέγγιση ναι, οκ, έτσι είμαι, αλλά εδώ τσακ, εκεί τσουκ, μικρές διορθώσεις, απαλές σημειώσεις πάνω στο χαρτί.

Αν κατάλαβες τίποτε, γράψε μου, λολ.Ό,τι θες ρώτα πάντως.

Μήπως η όλη κατάσταση που περιγράφεις έχει ρίζες στην παιδική ηλικία; στο παραμελημένο από τους γονείς κορίτσι, κλεισμένο στο σπίτι και το χειρότερο κλεισμένο στον εαυτό του να φτιάχνει ένα ωραίο φανταστικό κόσμο μέσα στον οποίο να ζει, να προσδίδει εικόνα και αξία στον εαυτό του και να καθορίζει την ιδανική του θέση απέναντι στους άλλους.

Όλο αυτό το σκηνικό όμως σε κρατούσε όμως μακριά από τους άλλους. Σου διαμόρφωσε ένα δικό σου πρότυπο διαπροσωπικών σχέσεων. Σε στέρησε από την ικανότητα φιλίας. Άλλο το να μπόρεις να συσχετιστείς με του άλλους και να αναπτύξεις φιλία και άλλο το είδος διαπροσωπικής επικοινωνίας που περιγράφεις ότι αναπτύχθηκε ανάμεσα σου και στον περίγυρο. Υπάρχει απόσταση αναμεσα στα δυο, που ερμηνεύεται σαν έλλειψη οικειότητας, αυθορμητισμού αλλά κυρίως της δυνατότητας να μοιραστείς αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι, να είσαι δηλαδή ο αληθινός σου εαυτός τον οποίο κρύβεις μέσα σου.

Κάποια στιγμή φαίνεται συνηδητοποίησες το χάσμα και είσαι στη φάση που παλεύεις να το διορθώσεις. Έμαθες να έχεις ψηλά στάνταρ και να κρατάς τον εαυτό σου στο απυρόβλητο, στην αυθεντία. Οι διαπροσωπικές σου σχέσεις διαμορφώθηκαν σε άλλο επίπεδο. Σου λείπει η οικειότητα με τον κόσμο, το να μπορείς να εκφραζεσαι αυθόρμητα, να εκφράζεις το συναίσθημα που νοιώθεις, να εξαφανίσεις την προσποιηση. Έχεις τις δυνάμεις, εσύ η ίδια το αναγνωρίζεις. Και μας δίνεις και αποδείξεις από τη ζωή σου ότι όντως τις έχεις. Έχεις συνηδητοποιήσει τι ακριβώς θέλεις, πως θελεις να είσαι. Το ζητούμενο είναι να βρεις τα κατάλληλα κανάλια να τις βγαλεις στην επιφάνεια. Βρες τον τρόπο, σταδιακά, και με τον καιρό θα βρίσκεις και την ανταποκριση από τους άλλους, θα βλέπεις σταδιακά την αλλαγή και θα τη διαπιστώνεις μέσα από την αλλαγή της στασης των΄άλλων απέναντι σου. Κι αυτό θα σου δίνει όλο και περισσότερο θάρρος να προχωρήσεις.Δε γίνεται η αλλαγή από τη μια μέρα στην άλλη, απλά θέλει αποφασιστικότητα και να ναι στο καθημερινό σου πρόγραμμα.

Ευχαριστώ τρομεράγια τις απαντήσεις σας και το χρόνο που διαθέσατε για το θέμα μου...Είναι τροφή για σκέψη και για να πω την αλήθεια είναι η πρώτη φορά εδώ και καιρό που μίλησα για μένα και κάποιος νοιάστηκε για αυτό.Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι διαφορετικά.Σε μικρό βαθμό βέβαια.Δεν το είχα μέχρι σήμερα βαφτίσει με λέξεις αλλά είναι αυτό που λέει ο Γάννης παραπάνω.Μου λείπει η πραγματική οικειότητα με το κόσμο.Και είναι τρομερό αν το καλοσκεφτείς.Κοινωνιολόγο� � είμαι.Και κάπου χάθηκα μέσα στο ρομαντικό του πράγματος.Βέβαια οι πρώτες αντιδράσεις αρχίζουν ηδη να υπάρχουν.Ξέρω ότι θα με ζορίσει η αλλαγή και πολύ θα χάσουν τα οφέλη τους.Αλλά νομίζω ότι βαρέθηκα να νοιάζομαι τόσο για όλα.Χθες πήγα για ένα ποτό με κάποιο φίλο....και μίλησα για μένα και όχι για εκείνους οι άλλους και κάποια στιγμή μου απαντά....''ουαου δεν είχα ιδέα ότι μπορείς να σκεφτείς και έτσι.επιτέλους έβγαλες το ταγέρ''.Και εκεί κατάλαβα ότι σκόπιμα έβγαλα τον ευατό μου από το κόσμο και με κράτησα απλά ως παρουσία εκεί.Εγώ απλά δεν έφυγα ποτέ από το δικό μου μιας και ήταν ασφαλέστερος.Και σκιστηκα να βοηθήσω τους άλλους για να γίνω σημαντική σε αυτό το κόσμο γιατί κάπου καταλάβαινα ότι δε μπορώ να ζώ μόνο στο δικό μου,πρέπει να πετάγομαι και στο πραγματικό καμιά φορά.Απατούσα το ρομαντισμό μου με τη πραγματικότητα με λίγα λόγια όταν αυτά τα δυο θα έπρεπε να βρίσκονται σε ισσοροπία και όχι σε ανταγωνισμό.

Quote:

---

Originally Posted by sasa...

Ευχαριστώ τρομεράγια τις απαντήσεις σας και το χρόνο που διαθέσατε για το θέμα μου...Είναι τροφή για σκέψη και για να πω την αλήθεια είναι η πρώτη φορά εδώ και καιρό που μίλησα για μένα και κάποιος νοιάστηκε για αυτό.Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι διαφορετικά.Σε μικρό βαθμό βέβαια.Δεν το είχα μέχρι σήμερα βαφτίσει με λέξεις αλλά είναι αυτό που λέει ο Γάννης παραπάνω.Μου λείπει η πραγματική οικειότητα με το κόσμο.Και είναι τρομερό αν το καλοσκεφτείς. Κοινωνιολόγος είμαι. Και κάπου χάθηκα μέσα στο ρομαντικό του πράγματος. Βέβαια οι πρώτες αντιδράσεις αρχίζουν ηδη να υπάρχουν. Ξέρω ότι θα με ζορίσει η αλλαγή και πολύ θα χάσουν τα οφέλη τους. Αλλά νομίζω ότι βαρέθηκα να νοιάζομαι τόσο για όλα. Χθες πήγα για ένα ποτό με κάποιο φίλο.... και μίλησα για μένα και όχι για εκείνους οι άλλους και κάποια στιγμή μου απαντά.... ''ουαου δεν είχα ιδέα ότι μπορείς να σκεφτείς και έτσι. επιτέλους έβγαλες το ταγέρ'' .Και εκεί κατάλαβα ότι σκόπιμα έβγαλα τον ευατό μου από το κόσμο και με κράτησα απλά ως παρουσία εκεί. Εγώ απλά δεν έφυγα ποτέ από το δικό μου μιας και ήταν ασφαλέστερος. Και σκιστηκα να βοηθήσω τους άλλους για να γίνω σημαντική σε αυτό το κόσμο γιατί κάπου καταλάβαινα ότι δε μπορώ να ζώ μόνο στο δικό μου, πρέπει να πετάγομαι και στο πραγματικό καμιά φορά. Απατούσα το ρομαντισμό μου με τη πραγματικότητα με λίγα λόγια όταν αυτά τα δυο θα έπρεπε να βρίσκονται σε ισσοροπία και όχι σε ανταγωνισμό.

---

ρισπεκτ! πολυ ωραια εκφραζεσαι, και αρχιζεις μαλλον να ανακλυπτεις τον εαυτο σου!