Καλοι μου ανθρωποι γεια σας!
Διαβαζω καιρο το forum, και μπορω να πω οτι εστω και ψυχολογικα με εχει βοηθησει πολυ! Ειναι τοσο ωραιο να ξερεις οτι δεν εισαι τελικα ο μονος ανθρωπος που τον απασχολουν τοσο τα κιλα του, και που θελει τοσο να τα χασει. Προκαταβολικα, σας ευχαριστω!
Παρακαλω πολυ να προσεξετε 2 πραγματα για την παρτη μου αν δεν σας κανει κοπο...
1. Εχω ενα ιδιορρυθμο χιουμορ, το οποιο καποιες φορες μπορει να φαινεται προδβλητικο. Πραγματικα δεν εχω καμια τετοια διαθεση. Ζητω προκαταβολικα συγνωμη αν συμβει κατι τετοιο...
2. Εχω αναγκη απο συμβουλες και 2 καλες κουβεντες ρε παιδια. Επειδη αυτη την εποχη ειμαι σε πολυ ευθραυστη ψυχολογικη κατασταση, φερθειτε μου με αγαπη κα φροτνιδα. Το προδερμ θα το βαλω μονος μου...
Να τα παρουμε απο την αρχη;
Με λενε Βαγγελη και ειμαι 23 χρονων. Το υψος μου ειναι 1.75 και αυτη τη στιγμη ειμαι 140 κιλα. Με καποιους προχειρους υπολογισμους (τους οποιους κανω περιπου 100 φορες τη μερα... χεχε...) εχω πανω μου περιπου 50 κιλα παραπανω...
Εμαθα για τον δακτυλιο, εκανα τις επαφες μου, και περιπου 2 βδομαδες μετα το Πασχα θα με περασουνε ενα γαζι μπας και δω ασπρη μερα.
Δεν εχω σχεδον κανενα παραπονο απο τη ζωη μου. Μεσα μου πιστευω οτι εχω σχεδον ολα οσα θα μπορουσα να ζητησω. Εχω μια πανεμορφη κοπελα που με αγαπαει, πραγματικους φιλους που νοιωθω σαν αδερφια, μια φανταστικη οικογενεια, καταξιωση...
Και ομως! Νοιωθω οτι χανω την ζωη μου! Με τα κιλα που κουβαλαω, καθε μερα που περναει την νοιωθω χαμενη! Εχω την διαθεση να κανω τοσα πραγματα, αλλα το καυμενο το σωμα μου ετσι που το εχω καταντησει δεν μπορει να ακολουθησει το μυαλο... δυστυχως...
Να μιλησουμε για διαιτες; Γυμναστηρια; BodyLine; Τι θελετε; Απο ολα εχω δοκιμασει (οπως και οι περισσοτεροι απο εδω) Τζιφος! Οτι και αν κανεις, οσο και αν χασεις, παλι στην αφετηρια απιστρεφεις (και μαλιστα χωρις να παρεις 100 ευρω, οπως στη Μονοπολη!)
Δυστυχως, κοιταζω τον εαυτο μου και βλεπω οτι το να χασω τα κιλα που θελω με τις "συμβατικες" μεθοδους ειναι αν οχι αδυνατον, σιγουρα υπερβολικα δυσκολο. Και παντα υπαρχει ο φοβος του πισογυρισματος.
Εχω διαθεση να κανω πολλα για να αδυνατισω, αλλα νοιωθω οτι χρειαζομαι μια βοηθεια, ενα εργαλειο! Καπως ετσι βλεπω την επεμβαση. Ενα εφοδιο που θα με βοηθησει στο δυσκολο εργο μου.
Δυστυχως, λογω και κακης εμπειριας, φοβαμαι πολυ την αποτυχια. Τοσες φορες εχω αποτυχει ρε γαμωτο! Και επειδη βλεπω τον δακτυλιο σαν την τελευταια ευκαιρια, φοβαμαι οτι αν δεν πετυχει και αυτο, παει τελειωσε το παραμυθακι πια για μενα...
Εχω διαβασει τοσα ποστ ομοια με αυτο εδω, και ομως ενοιωσα την αναγκη να γραψω το δικο μου! Ελπιζω να μην το θεωρισετε εγωιστικο απο μερους μου.
Ο γιατρος που με εχει αναλαβει ονομαζεται Ιωαννης Μελισσας. Εχει αρκετα καλη φημη, αλλα θα ηθελα να ξερω αν καποιος γνωριζει κατι παραπανω γι'αυτον. Εγω τον εχω συμπαθησει αρκετα παντως.
Φιλοι μου, οποιαδηποτε πληροφορια μου δωσετε ειναι υπερπολυτιμη για μενα! Ακομα και η πιο ασημαντη. Τοσο καιρο που διαβαζω το φορυμ παιρνω κουραγιο, αλλα τωρα που το οριστικοποιησα νοιωθω την αναγκη για πιο αμεση επαφη! Ελπιζω να με καταλαβαινετε.
Σας ευχαριστω τοσο πολυ. Συγνωμη για το μεγαλο ποστ, αλλα σε στιγμες υπερεντασης οπως αυτη τωρα, δεν μπορω να σταματησω να μιλαω (η να γραφω, αναλογως....)