Βιασμός στην παιδική ηλικία... και τώρα;
Καλησπέρα,
Είμαι 26 χρόνων και με λένε Αλέξανδρο.
Από πολύ μικρό που με θυμάμαι πάντα ήμουν το θύμα. Στο σχολείο μέχρι και το λύκειο πάντα ήμουν θυμά εκφοβισμού, όχι για κάποιο σοβαρό λόγο... απλά ήμουν πάντα ο πιο αδύναμος, το παιδί που κάθεται μόνο του στο θρανίο και δεν μιλάει σε κανέναν.
Ποτέ δεν είχα φίλους, κυριολεκτικά δεν είχα. Στα διαλείμματα προσπαθούσα να κρυφτώ σε μια γωνιά και τα απογεύματα έβγαινα μόνος μου βόλτες λέγοντας ψέματα ότι πάω με παρέα. Γυμνάσιο και λύκειο δηλαδή 6 χρόνια είχα βγεί έξω μόνο 1 φορά με κάποιο παιδί.
Στο γυμνάσιο(Γυμνάσιο-λυκειο ίδιο κτίριο) ενας συμμαθητής από το λύκειο αρκετά πιο μεγάλος γιατί είχε μείνει πολλές χρονιές με χτυπούσε καθημερινά, χωρίς λόγο... σχεδόν κάθε μέρα έτρωγα μπουνιές στη μύτη και έτρεχε η μύτη μου αίμα...μου επερνε τα λεφτά, με χρέωνε στο κυλικείο και τα διαλείμματα έτρεχα να κρυφτώ για να μήν με εντοπίσει.
Ένα απόγευμα με κάλεσε σπίτι του (δεν μπόρεσα να αρνηθώ) άρχισε να είναι εχθρικός απέναντι μου, πήγα να φύγω και με έλουσε με βενζίνη και μου είπε θα με κάψει ζωντανό αν φύγω.
Με χρήση βίας με πήγε σε ένα απομονωμένο μέρος και με ξάπλωσε κάτω... τότε με κακοποίησε σεξουαλικά.
Ήταν η χειρότερη μέρα της Ζωής μου, γύρισα σπίτι κλαίγοντας και έκανα μπάνιο προσπαθώντας να καθαρίσω το σώμα μου.
Αυτό συνεχίστηκε για κάποιο διάστημα...
Από τότε κλείστηκα ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου, φοβάμαι να με ακουμπήσει άνθρωπος ακόμα και η μητέρα μου.
Δεν μπορώ να κυκλοφορήσω χωρίς μακριά μπλούζα η τζιν, γιατί νιώθω ότι πάλι θα μου συμβεί.
Όποιος άνθρωπος με ακουμπάει στο σώμα μου, ακόμα και αγκαλιά τοτε ξεσπάω σε κλαμματα κα τρέμω από τον φόβο μου.
Δεν έχω βρεθεί ποτέ με γυναίκα, και όσες φορές προσπάθησα ξέσπασα σε κλαμματα όταν άρχισε να με ακουμπάει.
Από τότε μέχρι σήμερα δεν εχω φίλους... οι γονείς μου πάντα έλεγαν (ε ο Αλέξανδρος απλά είναι κλειστό παιδί) οπότε δεν πήγε ποτέ το μυαλό τους εκεί.
Τα τελευταία χρόνια, επί πληρωμή βρίσκω άτομα ακόμα και κοπέλες και τους παρουσιάζω σαν σχέση η σαν φίλοι.
Τούς πληρώνω, έρχονται σπίτι να τους δουν οι γονείς μου... ότι δεν είμαι μόνος και μετά φεύγουν.
Έχω δημιουργήσει ψεύτικα προφίλ στο φβ...και ανεβάζω ότι είμαι μαζί τούς βόλτα έξω για να τα βλέπουν οι γονείς μου...
Έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές να κάνω κακό στον εαυτό μου, δυστυχώς δεν είχαν αποτέλεσμα.
Πλέον δεν αντέχω άλλο, πονάω πάρα πολύ μέσα μου.
Μακάρι πότε να μην μου είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά.
Για πάντα θα είμαι μόνος, ποιός θα ήθελε να πάρει αγκαλιά ένα τόσο βρόμικο σώμα σαν το δικό μου;; Το σώμα μου έχει κακοποιηθεί που είναι βρόμικο και σαπιο πλέον.
Όλοι με σιχαίνονται και τους προκαλώ εμετό, και ειλικρινά πως θα μπορούσε κάποιος να αγκαλιάσει εναν άνθρωπο που έχει βιαστεί; Να τόν έχει φίλο η ακόμα μια κοπέλα να κάνει έρωτα μαζί τού; Δεν φταίω εγώ για όλο αυτό, μέσα μου ποναω και κλαίω και όταν ήμουν μικρός έλεγα θα περάσει...θα αλλάξει ο Αλέξανδρος και σιγά σιγά θα τα ξεπεράσει όλα.... τελικά έχω γίνει πολύ χειρότερα.
Θέλω πάρα πολύ ένας άνθρωπος να με πάρει μια αγκαλιά, για ένα λεπτό μόνο και μετά να φύγει. Αλλά μετά σκέφτομαι ποιος θα ασχοληθεί να ακουμπήσει το βρόμικο σώμα μου; Κανένας...και Καλά κάνουν εξάλλου.
Οι τάσεις αυτοκτονίας πλέον έχουν γίνει πολύ πιο έντονες... όταν ήμουν μικρός έλεγα ότι θα φτιάξουν τα πράγματα...και ας περιμένω.....10+++ χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτα, πολύ χειρότερα όλα.
Τότε είχα μια ελπίδα, πλέον δεν έχω... Κρεμομαι από μια λεπτή κλωστή, νιώθω ότι θα σπάσει και θα πέσω
δεν αντέχω άλλο να ζω σε ένα ψέμα... θέλω απλά να φύγω να ηρεμήσει η ψυχούλα μου.
Είμαι ήδη κατεστραμμένος σαν άνθρωπος, ο κύκλος της Ζωής μου έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Δεν αντέχω άλλο πόνο, έχω καταρρεύσει.
Δεν έχω που αλλού να μιλήσω, να τα πω.
Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Πονάω πολύ