Καλησπέρα σας,
Εύχομαι να σας βρισκω οσο το δυνατόν καλύτερα.
Ειμαι καινούρια στο φόρουμ και γράφω πρωτη φορα.
Λοιπόν ας συστηθώ.
Πολυ δυναμική, εξωστρεφής, κοινωνική καραγκιόζης μεχρι αηδίας. Αρκετές δυσκολίες μεχρι τα 26 αλλα δεν μασάω.
Ξαφνικά μου έρχεται ο ντουβρουτζας( κρίση πανικού). Δεν ηταν τοσο μόδα τότε. Γιατί εδω που τα λέμε το πολυ άγχος με την κρίση πανικού απέχει πολυ. Τεσπα, Ψαχνω διαβαζω ρωτάω καταλαβαίνω αμεσως τι εχω. Λεω στην μητέρα μου πρεπει να παω σε ψυχολόγο. Πράγματι 14/08/2014 παθαίνω την πρωτη κρίση 10/09/2014 ειμαι ηδη στην πρωτη συνεδρια.
Απορώ γιατί βρίσκομαι εγω εδω. Μα ειναι δυνατόν να επεσα εγω; Εγω που ειμαι τοσο σκληρή ;
Μετα την 4η συνεδρια απορω που δεν εχω πεσει χρονια πριν.
Περνάω πολυ καλά με την ψυχολόγο μου, ταιριαξαμε αμεσως δεν πήρα φαρμακευτική αγωγή σε 6 μήνες ειμαι παλι ο εαυτός μου αλλα πιο υποψιασμένη κ φοβισμένη.
Φτάνουμε στο απαίσιο καλοκαίρι του 2021. Μετα απο καραντίνα λόγω νοσησης απο κοβιντ και ενώ ειμαι στα καλύτερα μου κ επαγγελματικά κ προσωπικά (πολυ ερωτευμένη ) 33 χρονων πλέον αρχίζω να μην τρώω (ετσι ξεκίνησε κ την πρωτη φορα, αφαγια) καθολου, μειωμένη ενεργεια, φόβος ανεξέλεγκτος, εμετοί κλάμα.
Ξανα μανα στην ψυχολόγο αλλα πολυ χειρότερα απο την πρωτη φορα όποτε με παραπέμπει σε έναν ψυχίατρο για αγωγή.
Παίρνω ζολοφτ, 50mg ενα την ημέρα. Σε 2 μήνες ειμαι παρα πολυ καλα. Δεν εχω όρεξη να βγω αλλα περνάω πολυ ωραια στο σπιτι μου κανω αρκετά πραγματα δουλευω κ βλεπω τους φιλους μου όποτε θελω. Απλα δεν με πολυενδιαφερει το έξω.
(Εχω ηδη συγκατοίκηση με τον άνθρωπο μου) έρχεται η πρόταση γάμου.
Και τον Μάρτιο μένω έγκυος κατι που ήθελα πολυ. Συνεχίζω την αγωγή μου κανονικά στην έγκυμοσυνη παίρνοντας μισό των 50mg την ημέρα. Παντα με καθοδήγηση γιατρών. Ξεκίνησα τα ζολοφτ 57 κιλα και φτάνω να γεννήσω 100 κιλα ακριβώς. Πήρα αρκετά κιλα κ απο τα χάπια κ απο την εγκυμοσύνη. Δεν με νοιαζει όμως γτ ειμαι καλα.
Κόβω τα ζολοφτ 10 μερες πριν γεννήσω (δεν εχω ολοκληρώσει την αγωγή) για το ενδεχόμενο του θηλασμού.
Τωρα η μπεμπουλα μου ειναι 2 μηνών. Και εχω 3 μερες που εχει μειωθεί πολυ η όρεξη μου ( κ αυτο μου δημιουργεί φόβο γτ παντα ετσι ξεκινάει). Άγχος, ναυτία , βαρεμάρα , κλάμα υπαρξιακά (αυτα με βασανίζουν απο μικρο παιδι). Έκλεισα ηδη ραντεβού με την ψυχολόγο.
Τι συμβαίνει ρε παιδια;
Παλι τα ιδια ;
Δεν αντέχω αλλο. Κουράστηκα να παλεύω. Δεν περνάει ποτε ; Γτ να το παθαίνω αυτο; Υπαρχει περίπτωση να ειναι ορμόνες ;
Συγγνώμη για τη νουβέλα! Απλα ήθελα να τα πω!