Κλείνω τα 19 σύντομα και το γεγονός αυτο κάνει πολύ χειρότερη τη ψυχολογία μου.Δεν σπουδάζω απολύτως τίποτα.Το μόνο που έχω κανει μέχρι στιγμής είναι να τελειώσω και καλά "γραφιστική" σε ενα ιεκ της πλάκας και να παρω ενα proficiency.Είμουν εντελώς άμυαλη οταν είμουν μαθήτρια, ποτε μου δεν έκατσα να διαβάσω ούτε έδωσα πανελληνιες και να τα αποτελέσματα...ενω οι φιλοι μου και οι συνομήλικοί μου να σπουδάζουν και να δουλεύουν εγω να κάθομαι 20 χρονών γαιδάρα να δίνω τώρα πανελλήνιες σα το παιδάκι και να μη τα πηγαίνω και καθόλου καλα στα μαθήματα γιατι φυσικά δεν εχω καθόλου βασεις απ το σχολείο.Ουτε με την παρέα μου επικοινωνώ τοσο γιατι νιωθω οτι αυτη τη στιγμή ετσι οπως είμαι δεν μπορώ να συνδεθώ μαζί τους ουτε να συμμετέχω στη συζήτηση γιατι ολο θα μιλάνε για τις σχολές τους και γω θα νιωθω υποδιέστερη,σκουπιδι και αμόρφωτη σε σχέση με εκείνες.Καθε μερα θελω ειτε να κλάψω ειτε να τα σπασω ολα απ τα νευρα μου που κατάντησα έτσι.Φοβάμαι το μέλλον,δε θέλω ουτε να το σκέφτομαι.Στο φροντιστήριο λενε συνέχεια μαλακιες του τυπου τι ωραια που θα νε του χρονου και μενα εκεινη την ωρα με πιανουν καουρες που τα ακουω αυτα γιατι κανει μπαμ εκεινη την ωρα στο ποσο λαθος μερος ειμαι και ποσο διαφορετικες ειναι οι δικες μου συνθηκες.Γιατι εγω σε αντιθεση με τα 17χρονα του χρονου ααααν περάσω καπου ετσι οπως παω θα πρεπει να δουλευω οπωσδηποτε ταυτοχρονα και να ξεκινήσω καποια ξενη γλωσσα και γενικα να αναπληρωσω το χαμενο χρονικο κενο γιατι θα με μεγαλη και δε θα χω κάνει τιποτα απ αυτα που κανουν τωρα οι συνομήλικοί μου.Ηλικρινα δε ξέρω πως θα νε η ζωη μου απο δω και πέρα γιατι οταν ξεκινας στραβα θα πορευεσαι και στραβα και στη δικη μου ζωη αυτο ακριβως συνεβη.Νιωθω εντελώς χαμένη απο χέρι