Ειμαι σε αδιεξοδο

Καλησπερα. Ειμαι ενα παιδι 18 χρονων απο την Κυπρο. Μολις τελειωσα το σχολειο και μπενω σε μια αποτομη μεταβατικη περιοδο. Παρολο που δεν ειμαι μονος νιωθω οτι ειμαι μοναχικος. Η εφηβικη μου ηλικια ηταν ενας συναισθηματικος εφιαλτης. Τα περισσοτερα γενεθλια μου ημουνα μονος. Εχω 2-3 φιλους που ειναι πραγματικα πολυ καλα, ευγενικα παιδια και με αγαπανε, κανουμε λιγη παρεα, αλλα απο την πλευρα μου δεν εχω κανενα αισθημα και δεν νιωθω καμια συνδεση μαζι τους. Ισως να φταινε οι διαφορετικες αντιληψεις και τα ενδιαφεροντα μας. Τα παραπανω Σαββατοβραδα σπιτι εμενα, να βλεπω ταινιες, να παιζω games, και να διαβαζω βιβλια, συνηθως απο επιλογη μιας και απαιχθανομαι τα παρτις, τα ποτα και τα "γκομενιλικια", αλλα καταβαθος ενιωθα ενοχες οταν εβλεπα το lifestyle των συμμαθητων μου τις μερες που εγω ειμουν μονος και εχω τυψεις οτι εμεινα πισω στη ζωη, στην παιδικη μου ηλικια, μιας και τον ιδιο τροπο ζωης εξακολουθω να εχω. Στην τελευταια ταξη του Λυκειο ενιωσα για πρωτη φορα μια πραγματικη συνδεση με μια συμμαθητρια μου. Την ερωτευτηκα. Οχι λαθος, δεν την ερωτευτηκα, την αγαπησα. Πριν αγαπουσα μονο τη μανα μου, 2-3 ραπαδες και 5-6 σκηνοθετες και φετος αγαπησα ενα κοριτσι για πρωτη φορα. Παρολο που στο χαρτι μπορει να φαινεται ενα τυπικο κοριτσι των παρτι, των story, και των πλαστικων αισθηματων, εγω ειδα εκεινο το "κατι", το πολυ ξεχωριστο μεσα της και την αγαπησα σε ολα τα βαθη, υψη και πλατη που μπορει να φτασει η ψυχη μου. Ειναι ενα εκατομμυριο μικρες ανεξηγητες λεπτομερειες, που θα ηταν ανουσιο να αναλυσω. Μπορουν να μου αφαιρεσουν τη ζωη, αλλα οχι την αγαπη που νιωθω για εκεινη. Εκανα ενα τραγικο λαθος μεσα στον ενθουσιασμο μου ομως και παρολο που οσο και γνωριζομασταν, μια μερα αφου καναμε ενα project μαζι, την πηγα σε ενα ομορφο τοπιο και της εκανα ερωτικη εξομολογηση μεσα απο ενα ποιημα που εγραψα, και μετα της ειπα με ενα πολυ αβολο τροπο οτι την αγαπω, με αποτελεσμα να με απορριψει. Η κατασταση μετα στο σχολειο γενικα ηταν πολυ αβολη, απομακρυνομασταν ο ενας απο τον αλλο, και εγω προσπαθουσα με σφιγμενη την καρδια να κρυψω την απογοητευση που ενιωθα. Μηνες μετα της ειχα δωσει ενα γραμμα(12 σελιδες) , οπου της εξηγησα τον ενθουσιασμο μου, της ειπα οτι πραγματικα την αγαπω, και οτι δεν φταιει για απολυτως τιποτα, μιας και η αγαπη ελεγχεται με την καρδια και οχι με το μυαλο. Της ευχηθηκα τα καλυτερα, και την αποχαιρετησα. Μου ειπε οτι της αρεσε πολυ και μια χαρα ειμασταν μετα, αλλα εκεινη ηταν εντελως αδιαφορη για εμενα και την ειδα μπροστα στα μουτρα μου να φλερταρει με αλλους. Για μηνες εκλαιγα καθε βραδυ για εκεινη και ηταν το μονο πραγμα μου σκεφτομουνα. Ηταν που μου ηταν δυσκολο να δεθω και να αγαπησω τον οποιονδηποτε, τωρα ειναι αστα να πανε. Τις τελευταιες εβδομαδες μετα το τελος του σχολειου, τις περνω ξαπλωμενος στο κρεβατι ολη μερα, μεσα στην καταθλιψη χωρις να εχω κανεναν να μου κραταει το χερι, αφου και οι φιλοι μου νιωθω οτι δεν με πολυκαταλαβαινουν. Καθε μερα ζω και με ενα τεραστιο φοβο για το μελλον μου.Εχω πολυ καλους βαθμους, και νιωθω πολλη πιεση απο τον περιγυρο να ασχοληθω με οικονομικα, λογιστικη για μια σταθερη ζωη μιας και ειμαι και πολυ καλος σε αυτα, αλλα τα βρισκω πολυ αδιαφορα και βαρετα και νιωθω οτι θα ειναι μια πνευματικη αυτοκτονια. Εγω θελω να παω σχολη κινηματογραφου. Τεχνη θελω να κανω. Νιωθω οτι ειναι το μονο οπλο μου. Η Κυπρος ομως ειναι ενα μικρο νησι, χωρις βιομηχανια κινηματογραφου, και γνωριζω ποσο δυσκολο ειναι να βρεθει μια τετοια δουλεια, και δεν θελω να μεταναστευσω. Μονο εδω νιωθω σπιτι μου. Ειναι το μονο επαγγελμα ομως που νιωθω οτι θα με εκανε πραγματικα ευτυχισμενο και συναισθηματικα ικανοποιημενο. Θελω να παω να γωρισω νεα ατομα και να βρω τους "δικους μου" ανθρωπους. Λιγες μερες εμειναν για την επιλογη και ειμαι καθε μερα με τον φοβο του ρισκου. Ξερω οτι η πραγματικη αγαπη ομως μια ηταν, εκεινη του Λυκειο και οσα χιλιομετρα μακρια και αν ειμαστε θα την κουβαλαω για παντα στην καρδια μου. Πριν τις σπουδες στην Κυπρο επισης πρεπει να κανουμε 14 μηνες στρατο, που ειναι ενας τοπος που δεν ταιριαζω καθολου, νιωθω οτι απλα θα σκοτωσω ακομη εναν χρονο απο τη ζωη μου και δεν ξερω ποσο ακομα αντεχω αυτη την ψυχολογικη κατασταση που ειμαι. Καταθλιψη, συναισθηματικο αδιεξοδο, ερωτικη απογοητευση, μοναξια, ολα σε ενα.