Originally Posted by
Sonia
Το πρόβλημά σου είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε λάθος timing. Θα ήθελες τον άντρα σου όπως είναι τώρα, παλιότερα θα πετούσες στα ουράνια αν σου φερόταν έτσι, όμως για 6 χρόνια είχες περάσει χάλια, έπρεπε να βρεις άλλον και να φτάσετε στο χωρισμό για να ξυπνήσει και απλούστατα είναι πλέον αργά αφού έχεις ξενερώσει. Μπορεί κάτι μέσα σου να γυρνούσε αλλιώς και να τον ξαναερωτευόσουν, αλλά αυτό δεν συνέβη (Και μεταξύ μας, σπάνια συμβαίνει. Αν σου φύγει εντελώς ο έρωτας και η κάψα για τον άλλον, πολύ σπάνια ξαναέρχεται). Απλά προσπαθείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου ότι γουστάρεις τώρα, ενώ δεν γουστάρεις, σου έχει τελειώσει.Παράλληλα έχεις την ανασφάλεια ότι μόνη σου δεν μπορείς να σταθείς. Γιατί; Μόνο ένας γκόμενος ή ένας γάμος θα σε σώσει; Σαν αυτόνομος άνθρωπος δεν μπορείς να είσαι χαρούμενη; Είναι πάντα δύσκολες οι αλλαγές στη ζωή μας, ιδίως όταν έχουμε μάθει από πολύ μικρή ηλικία να είμαστε με έναν άνθρωπο, αλλά το να καθόμαστε και να κοροϊδευόμαστε ή να περιμένουμε τον πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο να μας σώσει δεν οδηγεί πουθενά.
Αυτά για τα παιδιά είναι παρλαπίπες, όπως είπε και ο Γιώργος, τα παιδιά είναι καλύτερα όταν βλέπουν δύο ευτυχισμένους γονείς χώρια παρά δύο δυστυχισμένους μαζί. Μπορεί να έχουν σε κάποιο επίπεδο ξαναβρεί τον πατέρα τους, αλλά τους γονείς τους σαν ζευγάρι και την οικογένειά τους πραγματικά δεμένη και αγαπημένη δεν την έχουν βρει.