Τελικά αναλογιζόμενος την κατάσταση συνειδοτοποιώ ότι αυτό που έχει πρώτιστη σημασία, είναι να πιστέψω ότι η οικογένεια μου μού κατάστρεψε τη ζωή χρησιμοποιώντας την ενοχή ως όπλο. Και ο πατέρας μου και η μάνα μου και ο αδερφός μου και το συγγενικό περιβάλλον, χρησιμοποίησαν το τέχνασμα της ενοχής εναντίον μου. Είναι το συνεχόμενο μοτίβο που εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε αλληλεπίδραση μας. Ρωτάω τον αδερφό μου, αν ξερει πού είναι ένα βιβλίο, παριστάνει το θύμα που τον έβαλα να ψάξει τη βιβλιοθήκη να το βρει, πάω να κάνω μια βόλτα (προ καραντίνας), αμέσως η μάνα μου να ουρλιάζει ότι καταστρέφω το μέλλον του αδερφού μου τώρα που παντρεύεται (αντί να του εξηγήσει ότι είναι δικαίωμα μου να βγαίνω έξω και ότι είναι αρρωστημένο να με ζηλεύει γι' αυτό, αντί να ασχολείται με πιο σημαντικά πράγματα. Δυστυχώς μου επιτέθηκε για να του κάνει το χατίρι). Ο πατέρας μου που βιαιοπραγούσε διαρκώς εναντίον μας κατηγορούσε εμένα ως εγκληματία και πάει λέγοντας...
Με χαρακτήρισαν τρελό, μού λήστεψαν την κληρονομιά του παππού μου, με έκλεισαν στο σπίτι, μετά πήραν ένα σκυλί γιατί ήξεραν ότι θα το αγαπήσω και θα μπορούσαν να με εκβιάζουν μέσω αυτού, και είπαν να, ένας τρελός που ασχολείται όλη ημέρα με έναν σκύλο, δεν έχει άλλες επιθυμίες σαν εμάς, δεν έχει άλλα συναισθήματα σαν εμάς τους καλλιτέχνες, που απολαμβάνουμε την κοινωνική ζωή, τον έρωτα, ένα περίπατο στην παραλία το δειλινό... Αυτός έναν βρωμόσκυλα ξεψειρίζει. Και με κοίταζαν υποτιμητικά ''οι καλλιτέχνες''.
Πρέπει κάπως να συνειδητοποιήσω ότι είμαι αθώος, και ότι αυτή η πλαστή ταυτότητα του ανάπηρου στο μυαλό, είναι ένα δικό τους δημιούργημα που μου επέβαλαν.
Πρέπει να βάλω στόχο, παροτι τίποτα όμορφο δε μου επιφυλάσσει το μέλλον μου, και παρότι η ζωή μου εκλάπη και δεν επιστρέφεται, να φύγω μακριά από αυτά τα καθίκια, να ζήσω μόνος μου, και να είμαι ο εαυτός μου, έστω για λίγα χρόνια. Οχι αυτός που λένε ότι είμαι οι εγκληματίες. Αυτό το κατόρθωμα να είναι ο αυτοσκοπός.
