Θυμός (Τρόποι εξουδετέρωσης)

Ένα από τα πιο ισχυρά σε ένταση συναισθήματα,είναι ο θυμός.Αυτό γίνεται αντιληπτό αν κάποιος παρατηρήσει την επίδραση που έχει σταδιακά στο περιβάλλον,ακόμα και αν δεν εκτονωθεί άμεσα.Προσωπικά,έχω παρατηρήσει οτι οι σκέψεις θυμού,με κάποιον τρόπο γυρνάνε πίσω πολύ πιο άμεσα απ' ότι άλλα συναισθήματα.Δηλαδή,αν π.χ είμαι γενικά θυμωμένος,με καποιον τρόπο γίνεται αντιληπτό και βλέπω περισσότερες αρνητικές αντιδράσεις γύρω μου,οι πηγες αρνητικότητας με καποιον τρόπο αυξάνονται.Διαπιστώνω πως στην πραγματικότητα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο λόγος και η αιτία του θυμού,εχει μεγαλύτερη σημασία η ποιοτητα του θυμού και τα αποτελέσματα που προκαλεί η επιδρασή της.

Θα ηθελα να αναλύσουμε σε βάθος την λειτουργία του και να αναζητήσουμε τρόπους εκφρασης,μεταστοιχείωσης η εξουδετέρωσής του.

Καθημερινά βλέπουμε πράγματα που δεν μας εκφράζουν και μας θυμώνουν.Αυτά μπορεί να είναι η αρνητικότητα που εμείς οι ίδιοι συναντούμε και δεχόμαστε από το περιβάλλον,ή η παρατηρηση πραγματων που δεν εκφράζουν τα δικά μας μοντέλα αντίληψης και μας κάνουν να θυμώνουμε με τον κόσμο.

Ο θυμός,αν καλοσκεφτούμε τις στιγμές που είμαστε πολύ θυμωμένοι...είναι : Ένα αίσθημα απειλής ,μια ποιότητα φόβου,που εχει ταση να εκδηλώνεται επιθετικά,έχει κατεύθυνση από εμάς προς το περιβάλλον(Αυτό σημαίνει οτι μεγαλώνει την απόστασή μας από αυτό) .Αντιλαμβανόμαστε κάτι που θεωρούμε (ενστικτωδώς) ότι μας απειλεί,και εκείνη την στιγμή οξύνει την αισθηση διαχωρισμου μας απέναντι στο περιβάλλον.Η αίσθηση διαχωρισμού απο το περιβαλλον,οξύνει την αισθηση τη υποκειμενικότητας και αυξάνει την ανάγκη αντιδρασης απέναντι στον κόσμο.

Η καταπίεση και εσωτερίκευση του θυμού,είναι οπωσδήποτε αυτοκαταστροφική.Άυτό είναι σίγουρο.Από την στιγμή που θα νοιώσει κάποιος οργή,αν δεν την διοχετεύσει κάπου και απλά κρύψει την ύπαρξή της,τον τρώει εκ των έσω.Η θεωρητικά πιο αυθόρμητη επιλογή,είναι η εξωτερίκευσή της.Θεωρητικά,αυτό συμπίπτει με την φυσικη ταση του θυμού,που ειναι εξωστρεφής.Η εκδήλωση του θυμού απέναντι σε ότι τον δημιουργεί,τονώνει το εγώ και προσθέτει μια ικανοποίηση.Όμως,δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστη τακτική,γιατί ανεξαρτήτως αισθήματος ήττας ή επικράτησης απέναντι στο αντικείμενο φόβου,η χρήση του έχει ήδη αυξησει το αισθημα δυσαρμονίας.Παρατηρεί κάποιος ότι με κάποιον τρόπο,αυτή η δυσαρμονία,αυτή η οχύρωση και άμυνα/επίθεση απέναντι σε κάτι,γίνεται αντιληπτή από το περιβάλλον το οποίο ανταποκρίνεται ανάλογα,και εκδηλώνονται όλο και περισσότερα φαινόμενα διαχωρισμού που ενεργοποιούν καθε φορά τις ίδιες πιεστικές αντιδράσεις που προκαλούν το διογκωμένο εγωικό στοιχείο,το πρεπει να μάθει να αντιδρά όλο και περισσότερο,και απαιτείται να συγκεντρώνει όλο και περισσότερη δύναμη και πίεση για να ανταπεξέλθει και να "νικήσει" .

Δεν στέκομαι καθόλου στην αιτία του θυμού,παρα μονο στην ποιότητά του.Αυτό που θέλω να πω,είναι οτι από προσωπική τουλάχιστον άποψη,νοιώθω πλεον ότι άπαξ και κάποιος νοιώσει οργή..ανεξαρτήτως της χρήσης της,απλά δηλώνει αθελά του συμμετοχή σε εναν φαύλο κύκλο ταραχης.Μου δίνεται η εντύπωση πως στον πυρήνα του,είναι ένα συναίσθημα απο τα πλέον αρνητικά.Ίσως να κάνω λάθος,ίσως να με φοβίζει εμένα επειδή δεν έχω μάθει να το διαχειρίζομαι σωστα.Και θα μου πει κάποιος....γίνεται να μην νοιώθουμε θυμό?Ειδικά αν νοιωθουμε αδικημένοι,εκτεθειμμένοι η υπόλογο χωρίς λόγο?Άνθρωποι είμαστε.Η υποκειμενικότητα και η τριβη με το περιβάλλον οπωσδήποτε θα επιφυλλάσει δημιουργία αντιθεσεων και θυμού.

Πιστεύει κάποιος οτι μπορεί να εξουδετερωθεί τελείως ο θυμός ως αντίδραση?Νομίζω οτι η εξουδετέρωση του θυμού(οχι η καταπίεση,η εξουδετερωση) μπορεί να φερει σε οποιαδηποτε κατασταση το αποτέλεσμα που θέλουμε γρηγορότερα,αν παρακαμφθούν με καποιο τροπο οι φοβικές εκδηλώσεις του.Είναι όμως ευκολο να ξεφυγουμε από την υποκειμενικότητα μας?

Ένα καλό βιβλίο βασισμένο στην γνωσιακή ψυχοθεραπεία που είναι αφιερωμένο στον θυμό είναι το "Ηρεμήστε - Πως Να Αντιμετωπίσετε Την Απογοήτευση και Τον Θυμό" του Δρ Πωλ Χοκ. (εκδόσεις Καστανιώτη)

Σε ευχαριστώ για την παραπομπή σου!

Πολυ ωραιο το θεμα και η προσέγγιση που δινεις.
Ο θυμος ειναι απο τα πιο ισχυρα συναισθήματα και μας φερνει αντιμετωπους με πολυ αληθινα κομμάτια του εαυτου μας, τα οποία τις περισσότερες φορές προσπερναμε γιατι οταν ειμαστε θυμωμενοι δεν βλεπουμε τιποτα αλλο μπροστα μας.
Συμφωνώ απολυτα πως χρειάζεται να εκφραζεται και οχι να καταπινεται. Οσο πιο πολυ τον εσωτερικοποιεις, τοσο πιο πολυ θα διογκωνεται με πορεια απο έξω προς τα μεσα. Τελικός αποδεκτης ο ιδιος μας ο εαυτός ο οποιος θα εχει ηδη μπει στο φαυλο κυκλο της αναπαραγωγής και συντηρησης του θυμου εσωτερικα.
Δεν ξερω αν μπορει με την εξωτερίκευση του να εξουδετερωθει εντελως. Αυτο που σιγουρα συμβαίνει ειναι οτι αλλαζει η ένταση και η ποιότητά του, στη μεταβλητη του χρονου.
Στην ουσια ειναι κατι σαν την πληγη. Απαξ και ανοιξει ειναι εκει. Ακόμα κι οταν παυει να πονάει, υπαρχει η ουλη, το σημαδι που υποδεικνυει την ύπαρξή της χωρις πια να επηρεάζει αρνητικα.
Θα θυμασαι οτι τοτε ειχες βιωσει μεγαλο θυμο, ισως θυμασαι ολα τα γεγονοτα γυρω απο αυτο με λεπτομέρειες, αλλα πια δεν θα εχει ισχυ.
Οσο για τους τρόπους εξουδετερωσης, αυτοι διαφερουν κατα περιπτωση, αλλα σίγουρα πρεπει να εφαρμοζονται.

Με βρίσκεις σύμφωνο σε ότι πρόσθεσες Νεφέλη.
Οι τρόποι εξουδετέρωσης ποικίλλουν ανάλογα τις ιδιομορφίες του καθενός.Πάντως,προσωπική μου άποψη είναι
ότι αποτελεσματικότερος τροπος είναι η μη συμμετοχή/σταθερότητα απέναντι στην πηγή του θυμού.
Η κατανόηση δηλαδή οτι η πηγη του θυμού ,είτε αφορά εμάς είτε όχι,προκύπτει από μια πεποίθηση,στην οποία αντί να "αντιδρούμε",αφού δεν μας αρέσει
μπορούμε απλά να στρεψουμε αλλού την παρατηρηση και να δωσουμε την ενεργεια/προσοχή μας σε κάτι άλλο.
Ή σε ακραίες περιπτώσεις ,αν δεν γίνεται να αγνοησουμε την πηγη του θυμού επειδή ειναι επιθετική,να μη πέσουμε στην παγίδα να δράσουμε με τρόπο ανταποδοτικό απέναντί της,αλλά να επιβαλλουμε στην πράξη μας την ποιότητα που εμείς επιθυμούμε να δώσουμε στην κατάσταση.Αν είναι αρκετα ισχυρή και σταθερή η επίγνωση εκεινη την στιγμη,εκτός απο το ότι γινομαστε πιο ανθεκτικοί στην αρνητικότητα ,η πηγη του θυμού εξουδετερωνεται/απομακρύνεται από εμας μή ακομα και αν μείνει εχει άλλη σταση απέναντι μας.
Το "αρνητικό" της τακτικης αυτής ειναι οτι ειναι επικινδυνη αν δεν εχουμε απόλυτη αυτοκυριαρχία,δηλαδη αν έχουμε "μιση" υπομονη και την δοκιμάζουμε οδηγει μονο σε συναισθηματική καταπιεση. Η καταπίεση είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο γιατί οδηγεί σε συντριβή του "εγώ", η εξωτερίκευση είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή μετά την ουδετερότητα/αυτοπειθαρχία .
Σε κάθε περιπτωση, ο θυμός είναι το πλέον δυσκολότερο συναισθημα να διαχειριστούμε-αλλά και το σημαντικότερο- γιατί αποκαλύπτει την σταση μας και το επίπεδο κατανόησή μας απέναντι σε ότι δεν μας εκφραζει,σε ότι ειναι διαφορετικό.