ΤΟ ΠΛΗΘΩΡΙΚΟ ΜΟΥ ΒΑΣΑΝΟ ''ΕΓΩ''
Καλησπέρα,
βασανίζομαι από το 2005 με τα 30κιλά που πήρα. Οι λόγοι ήταν περισσότερο ψυχολογικοί (λόγω προβλημάτων στη δουλειά) και η αγάπη μου για τα γλυκά. Από τότε νιώθω ότι έχω χάσει πολλά πράγματα στη ζωή μου και έχω αλλάξει . Μπορεί να μου πει κάποιος πως γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην τον προσέχεις; πως γίνεται να ξέρεις ότι χάνοντας τα κιλά που σε δυσκολεύουν στην καθημερινότητά σου, θα ζεις καλύτερα και να παρατάς τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες στη μέση; Αυτή τη στιγμή είμαι 109 κιλά και το ύψος μου είναι 1,75. Νομίζω ότι θα σκάσω σαν μπαλόνι. Όσοι με βλέπουν μου λένε ότι δεν φαίνονται τα κιλά μου επειδή είμαι ψηλή αλλά εγώ τα νιώθω στη ψυχή και στο σώμα μου. Αυτή τη βδομάδα έχω άδεια, σκεφτόμουν να πάω στο γυμναστήριο , δεν ξεκουνήθηκα. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΜΟΥ;;;; Είμαι ένα πολύ χαμογελαστό και αισιόδοξο άτομο με χιούμορ αλλά αυτό δεν είναι αρκετό……. Νοιώθει κανείς το ίδιο;
Με εκτίμηση
Κατερίνα