Originally Posted by
mantelas nelson
Νοέμβρης 2001, ο Laden έχει ρίξει τους πύργους, είμαι φαντάρος, Αθήνα, έγκλειστος (Οριακός εδώ.) Η μία μου (κυρίως) σχέση αργοπέθαινε και η άλλη μου (δευτερεύουσα) δεν ήταν διαθέσιμη γιατί ο άντρας της επέστρεψε Ελλάδα. Οι ορμόνες να χορεύουν, το μυαλό να παίζει περίεργα παιχνίδια (Έρχεται τρίτος παγκόσμιος, το άγχος να με παραλύει, αυτοκαταστρέψου, όλα είναι μάταια κλπ), σπάνια που έβγαινα έπινα σαν κροκόδειλος και έμπαινα μέσα ζάντα, βάραγα 2 μαλακίες και έπινα 2 παπάδες στις τραχανοπλαγιές που έκανα σκοπιά και μετά κοιμόμουνα με 0 βαθμούς έξω με το κεφάλι στα γόνατα. Τότε δεν υπήρχαν smartphone, facebook, instagram κλπ. Υπήρχαν μόνο τα NOKIA με το φιδάκι και αναλογικές φορητές τηλεοράσεις 5 ιντσών. Μου σκάει από το πουθενά ένα SMS <Τι ώρα θα πάμε για χορό ?> Απαντάω, απαντάει και το γκομενάκι και αποκτάμε επικοινωνία. Μου μίλαγε με τις ώρες και ένας οριακός τι κάνει ? Την εξιδανικεύει χωρίς καν να την δει και φτιάχνει σενάρια. Χορός, χορεύτρια, ωραία φωνή, λέει ότι είναι όμορφη, εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Αλλά, υπήρχε ένα αλλά. Κάθε φορά, από τις σπάνιες που μπορούσα να βρεθούμε έβρισκε μία δικαιολογία, μια η Μαρία (Μαρία την λέγανε) δεν μπορεί, μία ο κώλος της πονεί. Όταν την πίεσα πάρα πολύ, μου πετάχτηκε σε SMS (ΕΜΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΤΡΟΧΑΙΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ> .Τύχαινε να είμαι έξω, πρώτη φορά στην Αττική Οδό, πήγαινα με την μία ρόδα και κάπνιζα. Δεν το πίστεψα αλλά λέω τι στον π$%τσο, να δω πόσα ψέματα λέει. Φτάνω στο ΕΛ ΒΕΛ, τους λέω τι μεταφορά ασθενή έχετε σήμερα, με ειδοποίησαν το πρωί, θέλω να την δω. Μου λένε <Κύριε, δεν έχουμε κανένα τέτοιο περιστατικό και αυτές οι μεταφορές κανονίζονται πολύ καιρό πριν>. Μετά από λίγες μέρες ξαναεπικοινωνούμε. Της λέω γιατί με έχεις πεθάνει στο φύκι, γιατί τόσα ψέμματα ?Μου λέει ότι είναι καθηλωμένη σε καροτσάκι αφού ξάπλωσε με την Virago της στην Συγγρού. Και το μνμα πότε θα πάμε για χορό που μου έσκασε ? Το στέλνω σε μιά φίλη μου που χορεύαμε μαζί, black humor, κατά λάθος ήρθε σε εσένα.Έστω και έτσι θα ήθελα να σε δω της λέω, τόσο καιρό μιλάμε. Δεν μου απάντησε ποτέ, μετά ήρθαν τα πολλά χιόνια του 2001.