Με τον άντρα μου είμαι 10 χρόνια παντρεμένη και έχουμε ένα μωρό 2 χρόνων. Για πολλούς λόγους έχουμε απομακρυνθεί σαν ζευγάρι. Βασικά θεωρώ ότι έχει επέλθει οριστική ρήξη και η αλήθεια είναι ότι και εγώ ήμουν σε άρνηση να το δεχτώ και ο σύζυγος μου. Σχεδόν σε καθημερινή χρήση τσακοωνομαστε χωρίς λόγο πολλές φορές μπορεί να τον ρωτήσω πχ τι κάνει ή πως ήταν η μέρα του και να με βρίσει. Με απαξιώνει σαν μάνα, σαν συζηγο, σαν νοικοκυριά γενικά σαν άνθρωπο. Δεν κάνω τίποτα σωστά και είμαι γενικά ανίκανη. Το πρόβλημα μου είναι ότι όλα αυτά τα λέει μπροστά στο παιδί και όσο και να τα αγνοώ εγώ θεωρώ ότι αυτή η συμπεριφορά από τον πατέρα στην μητέρα μπορεί να προκαλέσει αθεράπευτες πληγές στη ψυχούλα του. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να του εξηγήσω ότι η συμπεριφορά του βλάπτει το παιδί αλλά δεν υπάρχει καμία πλέον επικοινωνία μεταξύ μας. Γενικά με απεχθάνεται. Ωστόσο είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και πολύ καλός πατέρας που έχει φορτωθεί πολλά τον τελευταίο χρόνο καθώς έχω χάσει τη δουλειά μου. Και ξέρω ότι προσπαθεί πολύ για να μη λείψει τίποτα στο παιδί. Το πρόβλημα του είναι με μένα :-( πραγματικά δεν ξέρω πως θα προστατέψω το παιδί μου από αυτή τη κατάσταση. Δεν θέλω να μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας βρίζει τη μάνα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είμαι σε απόγνωση. Υ. Γ. Δεν είναι λύση το διαζύγιο καθώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το υποστηρίξω οικονομικά.
