Κατάθλιψη ή τεμπέλια? Όλα ένας φαύλος κύκλος
Καλησπερα στο φορουμ. Ειμαι νεος εδω και πλεον αρκετα χαμενος. Μετα απο ψαξιμο, βρηκα και αποφασισα να γραψω εδω γιατι δυστυχως δεν εχω καποιον ανθρωπο να με ακουσει και νιωθω την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου..Δεν ξερω απο που να ξεκινησω να γραφω και ηδη εχω διαγραψει πολλες φορες αυτα που εγραψα γιατι δεν υπηρχε μια σειρα. Θα προσπαθησω να γινω οσο το δυνατον πιο κατανοητος και συντομος γινεται μιας και τα ζορια που τραβαω ειναι πολλα και δεν νομιζω οτι μπορω να τα βγαλω σε ενα θεμα.
Ειμαι 25 ετων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου δεν ειχα ποτε καποιο ονειρο, ποτε δεν εβαλα στοχους στη ζωη μου και δεν ειχα ποτε φιλοδοξιες, ουτε καποια ουσιαστικα ενδιαφεροντα. Απο την εφηβεια μου με θυμαμαι σε μια πληρη απραξια-απαθεια-αδιαφορια για τα παντα και δεν ξερω τι εφταιγε για αυτο και γιατι με τρωει συνεχεια τωρα. Η καθημερινοτητα μου πλεον ειναι δυσκολη με αρκετες εναλλαγες στα συναισθηματα μου. Τη μια μπορει να νιωθω καποιο αισθημα αισιοδοξιας(σπανιο) το οποιο ομως θα το αντικαταστησει ο θυμος, οι τυψεις, η μελαγχολια και αλλα αρνητικα συναισθηματα..
Σε καθημερινη βαση σκεφτομαι τι εγινε και τι φταιει που ειμαι ετσι, που εχω καταντησει να γραφω σε φορουμ και να ψαχνω σε site και να νιωθω ακομα χειροτερα που ξερω πως δεν υπαρχουν κ πολλα ατομα στην ηλικια μου που να περνανε τα ιδια. Ειμαι στα καλυτερα χρονια της ζωης μου και κανω το ιδιο λαθος που εκανα τα προηγουμενα φοιτητικα και εφηβικα μου χρονια, που αφηνα να περνανε ετσι κ τωρα εχω γεμισει τυψεις που δεν τα εκμεταλλευτηκα καθολου. Ομως αισθανομαι πλεον πως εχω μπει σε μια φαση που θελω να αρπαξω τη ζωη και να αρχισω επιτελους να ζω αλλα νιωθω τελειως χαμενος σ αυτο το παιχνιδι καθως ειμαι σε μια ηλικια που υποτιθεται οτι ο ανθρωπος εχει χτισει μια προσωπικοτητα-χαρακτηρα αλλα η δικη μου δεν εχει διαμορφωθει καθολου η μαλλον δεν εχει διαμορφωθει σωστα λογω των προηγουμενων χρονων απραξιας..Οποτε νιωθω πως θα αποτυχω στα παντα στη ζωη μου.
Νιωθω τελειως αβοηθητος οπως σημερα το απογευμα που ξυπνησα και παλι με επιασαν οι τρελες αυτες σκεψεις κ θελω να παραιτηθω απο τα παντα (βασικα παραιτημενος ημουν παντα αλλα δεν ξερω γιατι με τρωει τοσο πολυ πια) Καθε μερα καιω τον εγκεφαλο μου να βρω τι φταιει και ειμαι ετσι..Περναω καταθλιψη απο την εφηβεια μου? Η απλα γεννηθηκα ενας τεμπελης? Δεν ξερω, θελω να γραψω και αλλα τοσα ομως πραγματικα τωρα εχω χαθει παλι και δεν μου βγαινει να γραψω κατι αλλο. Θελω πια να σταματησω να σκεφτομαι, πραγματικα. Ειναι πολυ κουραστικο για μενα αλλα και για την οικογενεια μου που ξεσπαω πανω τους.Αναλώνομαι συνέχεια στις ιδιες σκεψεις και δεν δουλευω το μυαλο μου καθολου με αποτελεσμα να μην ειμαι αποδοτικος σε κανεναν τομεα πια (δουλεια, κοινωνικοτητα κτλ) Ξερω πως εχω αρκετα θεματα να λυσω με τον εαυτο μου αλλα νιωθω πως για μενα ο καιρος περασε, τωρα ειναι πια αργα και ξερω πως το υπολοιπο της ζωης μου θα το περασω με φαρμακα για να μπορεσω να εχω μια σταθερη καθημερινοτητα. Ευχαριστω για την υπομονη σας