Printable View
Επειδη όπως έχω πει σε προηγούμενο θέμα θα τελειώσω ιατρική σκέφτομαι ειδικότητες. Η ψυχιατρική δεν είναι στα σχέδια μου παρότι θεωρώ ότι είναι πολύ γοητευτική. Θα ήθελα ωστόσο να μου πειτε τι γνώμη έχετε για αυτούς, όσοι τους έχετε χρειαστεί αλλά και τι γνώμη έχετε για τους ψυχολόγους. Τι σας αρέσει και τι όχι σε έναν ψυχίατρο, τι περιμένετε από αυτόν και όποια σχετική σκέψη έχετε κάνει.
Κατά την αυστηρά προσωπική μου άποψη...
Οι ψυχίατροι κάνουν ενα χρήσιμο λειτουργημα.
Οι ψυχολόγοι όχι και τόσο, στην ουσία λένε στους ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν πως να το κάνουν.
ΕΚΤΟΣ αν συνδιασεις και τα δύο οπότε αξίζει τον κόπο.
IMHO
Αυτό που δεν μου αρέσει είναι όταν έχουν την τάση να ψυχολογικοποιουν τα πάντα, δηλαδή ακόμη κι όταν δεν έχει αποκλειστεί το οργανικό αίτιο , βλέπουν το σωματικό πρόβλημα ως εκδήλωση ψυχολογικής κατάστασης. Είναι σαν να μην ακούν κανένα άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Ήταν ο αδερφός μου ψυχιατρος και του είχα πει ότι κάνει κι αυτός το ίδιο λάθος όταν μου έλεγε πόσο απολάμβανε την ομιλία του στον ασθενή. Του είπα ότι κυρίως πρέπει να τον ακούει όχι να βγάζει λόγο και να λέει τι ωραία που τα λέω. Το έχω παρατηρήσει επίσης όταν ο ψυχίατρος μου κάνει κάποια παρατήρηση για κάτι που είπα ενώ δεν έχω πει αυτό που νόμιζε, που σημαίνει ότι σκέφτεται αυτό που θα πει ή ότι φιλτράρει αυτό που λες με αυτό που ήδη σκέφτεται. Επίσης είναι κουραστική η εμμονή τους με τα φάρμακα παρόλο που μπορεί να μην τα αντέχεις, να επιμένουν στο ίδιο φάρμακο. Άλλο ένα σημάδι ότι δεν ακούν τον ασθενή. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το ζήτημα της εξουσίας. Όλα τα θεωρούν αμφισβήτηση και πως έχει να κάνει με το θέμα του ποιος θα κυριαρχήσει. Τους ψυχολόγους δεν τους θεωρώ αρκετά καταρτισμένους αλλά μπορεί να είμαι προκατειλημμένος. Κάνω ψυχοθεραπεία σε ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή.
Αυτο με το ζητημα της εξουσιας πολυ συμφωνω....Quote:
Originally Posted by Niels
@JimNirou ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δημιουργήθηκε αυτός ο διαχωρισμός. Θα προτιμούσα να ήταν μια ειδικότητα για να μη μπερδεύεται ο κόσμος. Θεωρώ πως έχουν ένα πεδίο αλληλοεπικάλυψης αλλά άλλος ο ρόλος του ενός και άλλος του άλλου. Όταν διάβασα πρώτη φορά ψυχολογία την αγάπησα και την έχω πολύ ψηλά στην συνείδησή μου. Η ψυχιατρική θεωρώ ότι παλεύει αλλά δεν τα καταφέρνει σε σχέση με τις άλλες ιατρικές ειδικότητες γιατί απλά δεν ξέρουμε τον εγκέφαλο όσο τα άλλα όργανα.
@Niels ίσως ο ψυχίατρος να "γεύεται" μια δύναμη που λίγοι νιώθουν και δημιουργεί μια υπεροψία. Συχνά υπάρχει το άλλο. Όλα οργανικά και ακόμα αννν δενν καταφέρουμε να βρουμε τι φταίει βγάζουμε τον ασθενή με ψυχολογικά. Επίσης δεν ξέρω γιατί νιώθω ότι οι μισές ψυχολόγοι είναι γυναίκες που το παίζουν γκόμενες και οι μισοί ψυχίατροι γκει που το παίζουν επίσης γκόμενοι. Τη θεωρώ δύσκολη ειδικότητα. δλδ αν είχα κάποιον με σχιζοφρένια, μανία ή οτιδήποτε το βράδυ θα σκεφτόμουν αν είναι καλά.
Σε τρεις ψυχιάτρους έχω πάει για αρκετό χρονικό διάστημα στον καθένα, δεν μου έχει τύχει αυτό που περιγράφεις, δηλαδή γκέι. Εστίασα μόνο στα αρνητικά είναι αλήθεια. Όμως θεωρώ ότι είναι η σύγχρονη φιλοσοφία. Εφόσον δηλαδή κάποιος δεν κουραστεί, δεν του βγει αντίδραση και αντίσταση σε βαθμό που να τα παρατήσει και έχει χρήματα να διαθέσει πιστεύω ότι θα βοηθηθεί εφόσον ταιριάξει με τον θεραπευτή. Να φανταστείς ότι κάποια πράγματα τώρα τα αντιλαμβάνομαι, παρόλο που μου τα έχουν πει και οι δύο ψυχοθεραπευτές που είχα την τελευταία δεκαετία. Ένα παράδειγμα θα πω: εδώ και χρόνια έχω εστιάσει στον βιολογικό παράγοντα της κατάθλιψης, στο φάρμακο, στα συμπληρώματα διατροφής κλπ παρόλο που μου έχουν πει ότι δεν είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της θεραπείας. Νομίζω πως κατά καιρούς εστιάζω σε πράγματα περιφερειακά, για να αποφύγω τον πυρήνα του προβλήματος. Για μεγάλο χρονικό διάστημα επίσης ετεινα στη θεωρητικοποίηση της θεραπείας σε σημείο που ο γιατρός μου έλεγε ότι δεν κάνουμε μάθημα (σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να κρατήσω σημειώσεις, ότι θα ξεχνούσα αυτά που μου έλεγε και θα πήγαιναν στραφι). Γενικά νομίζω ότι έχανα το πραγματικό νόημα της θεραπείας. Πρέπει να βάζεις στην καθημερινότητα σου τη θεραπεία κι όχι να εξαντλείται στο γραφείο του θεραπευτή. Για το τελευταίο που λες είναι αλήθεια ότι ειδικά με την καραντίνα ακόμη και ψυχίατροι χρειάστηκαν βοήθεια. Κι αυτοί άνθρωποι είναι.Quote:
Originally Posted by Noctis
Προσπαθώ να με φανταστώ σαν ψυχίατο δεν τα καταφέρνω, είμαι για σκραμπς και στηθοσκόπιο. Δεν θα γινόμουν ψυχ επειδή υπάρχει η προοπτική να βγάζω 200 ευρώ στο ραντεβού πάντως. Την εμφάνισή τους την προσέχεις; Σε επηρεάζει καθόλου; Θεωρείς το φύλο θα σε απασχολούσε σαν θεραπευόμενο; Δεν μαρέσει να είμαι απαισιόδοξος αλλά πιστεύω ότι κανείς δεν θεραπεύεται από ψυχικές παθήσεις. Και δεν εννοώ "ήπιες" περιπτώσεις αλλά κατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις, σχιζοφρένεια κτλ.. νιώθω ότι φαρμακολογικά και σε βάρος της ποιότητας ζωής ο άλλος "ζει" αλλά υποφέρει. Μ ε φοβίζει η εξάρτηση που κάποιες φορές υπάρχει από τον θεραπευόμενο. Σαν γιατρός (όχι ψυχίατρος) δεν φοβάμαι να κάνω τομές και ράματα, κεντρικές γραμμές κτλ. Αλλά το να έχω την ψυχή του άλλου στα δάχτυλα μου με φοβίζει ότι μπορεί άθελα μου να κάνω μεγάλο κακό αν κάνω κάτι λάθος.Quote:
Originally Posted by Niels
Με επηρεάζει το φύλο. Θέλω άντρα θεραπευτή. Η εμφάνιση κυρίως με την έννοια του αν μου φαίνεται σοβαρός ή συμπαθής, κάτι νορμάλ. Επίσης παίζει ρόλο στην επιλογή και η τιμή, η διάρκεια της συνεδρίας και η ευελιξία στα ραντεβού. Αν θεωρώ υψηλή τη τιμή ή ότι διαρκεί λίγο ή υπάρχει μεγάλη δυσκολία για αλλαγή ραντεβού θα δρα υπονομευτικα στη θεραπεία.Quote:
Originally Posted by Noctis
Εσύ είσαι άντρας ή γυναίκα; Η τιμή μακάρι να μη μπορούσε να ναι κριτήριο. Μου αρέσει η ιδέα να δουλεύω σε δημόσιο γιατι θα με πληρώνει το κρατος και προσπαθώ να προσφέρω τις καλύτερες υπηρεσίες. Αυτό με στεναχωρούσε στην οδοντιατρική. Από τεχνικής πλευράς σχεδόν κάθε δόντι μπορεί να χαθεί, ξέρεις τόσες τεχνικές και οάλλος ο καημένος που βγαζει 600 προφανώς και δεν μπορεί να δώσει 1.500 για ένα δόντι.. Η διάρκεια ψιλοστανταρ δεν είναι;Quote:
Originally Posted by Niels
Στα 20 που είχα πάει σε μια ψυχίατρο και έκανα ψυχοθεραπεία για ένα εξάμηνο δεν μου άρεσε που φαινόταν πως ήθελε να στριμώξει όλα τα ραντεβού που είχα για να βγάλει χρήματα. Δηλωτικό είναι το γεγονός πως είχε γραμματέα που σου έβγαζε την ψυχή αν έπρεπε να σου δώσει ρέστα. Σε κάθε περίπτωση δεν βρήκε τότε την ΙΔΨ, αν και θεωρώ πως βρισκόμουν στην πρώτη φάση έξαρσης. Στα 26 μετά από παρότρυνση της ψυχολόγου που εντόπισε σε αυτά που λέω την ΙΔΨ και τις ιδεοληψίες μου πήγα σε ψυχίατρο. Δεν μου αρέσουν αυτές οι αμήχανες παύσεις που κάνουν, για να μιλήσεις εσύ περισσότερο. Είναι πολύ ψυχρό. Επίσης, θα ήθελα να εστιάζει στο πρόβλημα που έχω. Δεν γίνεται να μην μπορώ αυτή την περίοδο που πήγα σε αυτόν να φάω, να κοιμηθώ, να ζήσω και η επιμονή του να είναι να αποκτήσω φίλες ή κάτι τέτοιο επιφανειακό. Δεν πήγα σε φυσιολογική κατάσταση, αλλά σε έξαρση του ΙΔΨ, σε σημείο που είχε χτυπήσει ταβάνι. Πια αγχώνομαι να πάω στον ψυχίατρο που πάω ανά διαστήματα για την αγωγή, γιατί δεν θέλω να αισθανθώ αποτυχημένης και πως δεν έχω καταφέρει κάτι. Αντίθετα, με την ψυχολόγο που μου κάνει ψυχοθεραπεία έχω κάνει πρόοδο μέσα στο ένα έτος που με παρακολουθεί, αναλύουμε αυτά που όντως με απασχολούν.
Οσο μου γράφουν ότι τους λεω εγω τους αγαπάω πάντως.
Άντρας είμαι. Στον παλιό μου ψυχίατρο ήταν 45 λεπτά, σ'αυτόν που πάω τώρα 1 ώρα. Δυστυχώς η τιμή σε όλα αποτελεί κριτήριο, πόσω μάλλον στην ψυχοθεραπεία που πηγαίνεις κάθε βδομάδα.Quote:
Originally Posted by Noctis
Αυτό που με εκνευρίζει στους ψυχιάτρους είναι πως δίνουν φάρμακα πολύ εύκολα ( ακόμα και παιδοψυχίατροι σε παιδιά). Κάνω ψυχοθεραπεία σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπεύτρια.
Βέβαια, συμφωνώ πως είναι μια ωραία ειδικότητα και τα πράγματα είναι καλύτερα από πιο παλιά που ήταν νευρολόγοι ψυχιάτροι και σε δέκα λεπτά τελείωναν το ραντεβού και έγραφαν φάρμακα. Τώρα τουλάχιστον υπάρχει και η ψυχοθεραπεία.