Originally Posted by
ioannis2
Κύκνε, σε καταλαβαίνω. Να ζεις με με την ανάμνηση ότι την αγαπούσες και της πρόσφερες τα πάντα για να τη βοηθήσεις. Άμα χανουμε καποιο αγαπημενο ζωο ίσως ειναι ο καλύτερος τρόπος για να απαλείνουμε τον πόνο.
Το περιστατικό αυτο μου θύμισε κάτι από παιδική ηλικία. Μια πολύ αγαπητή κι ακόμα αξέχαστη γάτα που είχαμε. Στνήθιζε να χάνεται για αρκετες ώρες σε βόλτες αλλά πάντα επέστρεφε στην αυλη, στο δικο της χωρο. Μια μέρα την είδαμε από μακρια κυριολεκτικά να σέρνεται μέχρι που μπήκε στην αυλή. Ήταν εμφανες ότι εφαγε δηλητήριο. Ηταν εμφανης η προσπάθεια της να κατορθωσει να φτασει στους δικους της ανθρωπους όπου θα έβρισκε βοήθεια. Προσπαθήσαμε να τη βοηθήσουμε ώστε να διαλυθει το δηλητηριο και τη βαλαμε σε ένα χωρο όπου θα ήταν πιο ανετα. Μετα από μερικές ώρες δεν άντεξε. Δεν την αγαπούσαν όλοι, η παρουσία της στους δικους τους χωρους τους ενοχλούσε, καποιος από αυτους τη δηλητηρίασε. Ο πόνος σου μου θυμισε αυτο που ζησαμε τότε.