16 Σεπτεμβρίου έχασα τον μπαμπά μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Νιώθω πως ο χωρος και ο χρόνος έχουν αλλάξει. Τον Μάρτη που πέρασε βρέθηκε όγκος στο νεφρό. Τον Μαΐο χειρουργηθηκε. Επρεπε ν ξεκινήσει αιμοκαθαρση και δεν το χε παρει καλα ψυχολογικά :( Τον εβλεπα να αλλάζει να μαραζωνει και εγω και η μαμα μου και η αδερφή μου. Προσπαθησαμε με καθε τρόπο να του ανεβασουμε την ψυχολογία. Ελεγε συνέχεια πως δεν θελει να πηγαινει εκει και να καθεται στο κρεβατι αυτό. Εχανε συνεδρίες. Εχανε βάρος. Δεν μπορούσε να κοιμηθει. Τρεις μερες πριν φύγει, νοσηλεύτηκε. Ηταν πολυ ταλαιπωρημενος, ειχε ειλεο. Ποναγε μια βδομαδα και τον πατακαλουσαμε να παμε νοσοκομείο και δεν πηγαινε. Ωσπου οι πονοι ηταν αφόρητοι. Δεν μπόρεσε να ανταποκριθει στην θεραπεία :'( επαθε ανακοπη τον επανέφεραν και μετα απο δεκα λεπτα ειχε ξανα φύγει οριστικά :( δεν περίμενω να ακούσω καποιο λογο παρηγοριάς. Το μόνο που με παρηγορεί ειναι πως δεν ηθελε να ζει έτσι οπως ελεγε στην μαμα μου και πως εβλεπα τα ματια του να θαμπωνουν και να χάνονται μέρα με την μερα . Και δεν ηθελα να το βλέπω έτσι. Κουράγιο σε όποιον περνα κατι αντίστοιχο
