κρισεις και παλι κρισσεις.εχουν αραγε τελος?
γεια σε ολους σας. ειμαι καινουρια στο forum και θελω να μοιραστω μαζι σας την δικη μου ιστορια ελπιζωνας οτι θα με βοηθησουν οι αποψεις σας.ειμαι 28 χρονων και σχεδον 1 χρονο παντρεμενη. το προβλημα μου με τις κρισεις πανικου ξεκινησε το 2008.Καλοκαιρι επιστρεφωντας απο παραλια, πιανω τον εαυτο μου να μην μπορω να οδηγησω σταθερα, δεν δινω σημασια και συνεχιζω, φτανω στο σπιτι και κατεβαινοντας απο το αυτοκινητο μεχρι να κατεβω τα σκαλια για το σπιτι που εμενα με τους γονεις μου παρατηρω οτι παραπατουσα. παλι δεν δινω σημασια, σκεφτομαι πως μια ζαλη ειναι, θα περασει, μπορει να με πειραξε ο ηλιος. αφου κανω το μπανιο μου και ενω ντυνομουν στο δωματιο μου ξαφνικα αρχισα να ζεσταινομαι και να ιδρωνω ενω το κλιματιστικο ηταν ανοικτο, σιγα σιγα αρχιζουν ολα να σκοτεινιαζουν μεχρι που δεν εβλεπα τιποτα και ενοιωθα πολυ περιεργα. πανικοφλητη και κρατωντας τους τοιχους φωναζω στους γονεις μου που με το σορυ με κουβαλησαν στο αυτοκινητο για να με μεταφερουν στο νοσοκομειο. στην διαδρομη μου βρεχουν το προσωπο με νερο και το κλιματιστικο να φυσαει καταπανω μου, αρχιζω σιγα σιγα να συνερχομαι και τοτε στην σκεψη του νοσοκομειο αντιδρω και τους ζητω να με πανε σε ενα φαρμακειο να αγορασω βιταμινες, αληθεια ενοιωθα καλυτερα η τουλαχιστον ετσι νομιζα. στο φαρμακειο για κακη μου τυχη ειχε ουρα, σε λιγα λεπτα ξαναρχισουν τα ιδια συπτωματα και αρχιζει και τρεμουλο, μεχρι και τα δοντια μου χτυπουσαν. ο φαρμακοποιος μου περνει την πιεση και την βρισκει 17,9 αρκετα ψιλη για τηνηλικια μου. μας συνιστα επειγοντως νοσοκομειο. στο δρομο για το νοσοκομειο χειροτερευω ακομη περισσοτερο. αφου μου κανουν ολες τις απαραιτητες εξετασεις μου δινουν ενα χαπακι για να πεσει η πιεση. οταν ηρθε ο γιατρος εμαθα οτι το χαπακι ηταν ηρεμιστικο. η διαγνωση: κριση πανικου.πρωτη φορα την ειχα ακουσει η μαλλον μεχρι τη μερα εκεινη δεν ηξερα τι σημαινει.αυτο ηταν και η αρχη του μαρτυριου μου, μετα απο αυτο ακθε τρεις και λιγο παθαινα τα ιδια, επισκεφτηκα ενα σωρο γιατρους, εκανα εν σωρο εξετασεις και ξοδεψα του κοσμου τα λεφτα για να μου λενε ολοι οτι δεν βρισκουν κατι το παθολογικο.ειχα γινει αγραφοβικη,δεν μπορουσα να μεινω λεπτο μονη μου, στην δουλεια απουσιαζα συνεχεια και ειχα προβλημα με τους εργοδοτες μου (ειναι και πολλοι δεν μου φτανει) και γενικα η ζωη μου ενα μπαχαλο. να ταλαιπορουμε και να ταλαιπωρω και τους γυρω μου.τους γονεις μου, τον αρραβωνιαστικο μου, ολους.τελικα με προτροπη της μαμας μου κλεινω ραντεβου σε ενα νευρολογο ψυχιτρο που παρακολουθουσε την γιαγια μου για το αλτσχαιμερ.ο γιατρος απο την πρωτη κιολας επισκεψη με εκανε να νοιωσω αισιοδοξια αλλα μου εξηγησε οτι το ειχα αφησει πολυ καιρο και ειχα ηδη μπει στην παγιδα της καταθλιψης. μου προτεινε φαρμακευτικη αγωγη με cipralex,ημουν ανενδωτη. εγω να καταληξω με τα χαπια , ουτε να το σκεφτω δεν ηθελα. τελικα με επεισε και ξεκινησα θεραπεια. απο τις πρωτες κιολας εβδομαδες ενοιωσα καλυτερα ομως ειχα φοβερη νυστα. στην δουλεια αναγκαστικα να τους εκμυστηρευτω το προβλημα μου και ζητησα μειωμενο ςραριο εργασιας μεχρι να νοιωσω καλυτερα. ευτυχως το δεχτηκαν. σχολανα το μεσημερι και κοιμομουν ατελειωτες ωρες, το βραδυ ξανα υπνο.σιγα σιγα περασαν οι νυστες και ξαναβρηκα τους ρυθμους μου. δοκιμασα πολλεσ φορες να τα σταματησω , σε περιοδους διακοπων που ημουν χαλαρη αλλα ολο και κατι γινοταν και δεν τα σταματουσα τελικα. εντομεταξυ ολο και παχαινα. ξεκινησα με 53 κιλα και μεχρι τον 11/2010 που τα σταματησα ημουν 68. με στεναχωρουσε παρα πολυ το θεμα των κιλων γιατι μια ζωη ημουν αδυνατη και αυτω δεν ηταν απλα κιλα αλλα παραμορφωση του κορμιου μου, εν αφουσκωμα πολυ περιεργο. ο γιατρος ελεγε πως δεν πρεπει να με απασχολει αυτο γιατι εχουμε αλλα προβληματα να λυσουμε. εντομεταξυ οσο διαστημα επερνα φαρμακα αραιωσα την ψυχοθεραπεια, δεν την θερωρουσα απαραιτητη, μεγα λαθος απο οτι καταλαβα στη συνεχεια. να μην σας τα πολυλογω τον 10/2010 παντρευομαι, ολοι να μας χαιρετουν και μετα να ρωτανε την μανα μου ποτε με το καλο γενναω. ελεος. στο ταξιδι του μελιτος καταλαθος ξεχνω για 2-3 μερες να πιω τα χαπια μου. αυτο ηταν , πηρα την αποφαση να τα σταματησω, φυσικα τα ειχα ελαττωσει σταδιακα απο πριν.γυριζωντας απο το ταξιδι, το ονειρο κρατησε για λιγους μηνες , μεχρι που μια μερα φευγωντας απο την δουλεια, μπλεκω σε κινηση και παθαινω κριση πανικου ενω περιμενω τα αυτοκινητα μπροστα μου να προχωρησουν, τραυματικη εμπειρια.κατ διατηματα αρχιζουν παλι οι κρισεις, επανερχονται οι φοβιες και τα συναφη. ξεκινω ψυχοθεραπεια με μια κλινικη ψυχολογος, με βοηθαει ναι μεν αλλα η κατασταση παραμενει σταθερη με τα ηρεμιστικα παντοτε στο κρυφο φερμουαρ της τσαντας μου και σχεδον σε ολες τις τσαντες που χρησιμοπουσα. καθςε φορα που επερνα αλλη τσαντα εβαζα μεσα κι'αλλα για να νοιωθω ασφαλεια. με την ψυχολογο καταληξαμε να ξαναγυρισω στον γιατρο μου και νατου ζητησω να αρχισω μια νεα θεραπεια με αλλο φαρμακο που να μην βαζει βαρος και να μην με εμποδιζει απο μια ενδεχομενη εγκυμοσυνη. εντομεταξυ αυτους τουσ λιγους μηνες που εμεινα χωρις θεραπεια εγινα 58 κιλα χωρις καμια προσπαθεια και ηταν το μονο ευχαριστο πραγμα που μου ετυχε αυτο το διαστημα. βεβαια ειχα πολλους λογους για να ειμαι ευτυχισμενη αλλα για μενα ειχαν αρχισει ολα να περνουν ενα σκουρο χρωμα που αν δεν αρχιζα αμεσως θεραπεια θα γινονταν μαυρα καταμαυρα. ο γιατρος μου εδωσε το zoloft. ειμαι στην 4η βδομαδα, ηδη νοιωθω πολυ καλυτερα. ταλαιπωρηθηκα λιγος την πρωτη βδομαδα με κομαρες, μετα με αυπνιες αλλα περασαν αυτα.τις τελευατιες 12 μερες τρεμουν τα χερια μου παρα πολυκαι ειδικα την μερα. το βραδυ αρχισουν να ηρεμουν. με ταλαιπωρει αφανταστα αυτο και μου ειναι δυσκολο καισ την δουλεια, ασε που ολοι τον εχουν προσεξει και αρχισαν τις ερωτησεις. δεν ξερω αν ειναι και αυτο περατικο οπως και τα προηγουμενα συμπτωματα. ο γιατρος λεει να περιμενω ακομα λιγο να δουμε, φοβαμαι ομως οτι δεν θα το αντεξω. ειμαι συνεχεια σε υπερενταση...... ασ μου πει καποιος αν του εχει συμβει κατι παρομοιο σας παρακαλω. επισης θελω πολυ να κανω ενα παιδακι και βλεπω τον συζυγο μου οτι εχει αρχισει να απογοητευεται που δεν μας ετυχε ακομα. ισως ομως απο το πολυ αγχος να μην τα καταφεραμε και τωρα με την θεραπεια να βοηθηθω και σ'αυτο τον τομεα. φοβαμαι ομως μηπως ειναι επικινδυνα αυτα τα φαρμακα για ενα εμβρυο. οι γιατροι λενε πως ειναι απο τα πιο ασφαλη...... δεν ξερω, εχω μπερδευτει. στο μυαλο μου ειναι ολα ενα μπαχαλο.... περιμενω απνατησεις σας και συγνωμη αν σας κουρασα.
