Πονοκέφαλοι και κακή διάθεση

Γεια σε ολους σας. Κατά καιρούς διαβάζω τα μηνύματα σας και τα βρισκω πολυ ενδιαφέροντα. Αυτο τον καιρό αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα. Εχω πονοκεφάλους στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου οι οποίοι είναι επιφανιακοί. Σαν νεύρα να ειναι, σαν μουδιασμα. Παλιά ειχα πονοκεφάλους και είχα κάνει μαγνητική και όλα έδειξαν μια χαρα. Απλά είμαι πολυ αγχωτικό άτομο. Όταν κάτι πονέσει πάνω μου ο νους μου τρέχει στο τελευταίο στάδιο της χειρότερης ασθένειας. Και όταν μάθω πως κάποιος έχει κάτι είναι σαν να το έχω εγω. Και ετσι ο φοβος διαιωνίζει τον πονο. Έχω περάσει από καρδιολόγους, παθολόγους, ορθοπεδικούς έχω κάνει ένα σωρό εξετάσεις από τα 22 μέχρι τα 32 που είμαι σήμερα. Κουράζω τον άντρα μου με τα ίδια και τα ίδια και κυρόιως τον ευατό μου. Πριν 5-6 μήνες με ειχε πιάσει πονος στην καρδια. Δεν πήγα ομως πουθενά ήξερα πως είναι από αγχος. Κατά βάθος ξέρω όμως γιατι μου αρέσει να βασανίζομαι? Γιατί μου αρέσει να επινοώ προβλήματα από το πουθενα?

Δεν σ αρεσει να βασανιζεσαι βρε απλα ετσι νοιωθεις και ετσι πραττεις..αποδεξου πως ολα αυτα ειναι στο μυαλο σου και μονο και πως τιποτα δεν προκειται να παθεις...δηλαδη εσυ εκανες το χρυσο το αβγο και θα εχεις ολες τις ασθενεις της γης?Δεν παιζει..Προσπαθησε να χαλαρωσεις και απασχολησου με αλλα πραγματακια,πιο ευχαριστα οπως τον αντρα σου:)

Δεν σου αρεσει να βασανιζεσαι τουλαχιστον οχι συνειδητα.Ολο αυτο ειναι παιχνιδι του μυαλου σου που υποφερει -απο τι αραγε?- και ξεσπας το αγχος σου εκει, στις αρρωστειες και στις διαγνωσεις.Το παθαινα και εγω παλια, αλλα απο τοτε που αρχισα να αντιμετωπιζω το αγχος και την καταθλιψη μου περασε...

zinovia

πως τα αντιμετωπισες ;

Και προβλημα να μην εχω επινοω προβλήματα. Κυρίως οικονομικής φύσης. Επειδή είμαι ελευθερος επαγγελματιας αν ενας πελάτης δε με πληρωσει στην ώρα του για παράδειγμα αρχίζω τα σνάρια επιστημονικής φαντασίας πχ θα μου τα φάει, δε θα μου πληρώσει το τιμολόγιο κτλ. Σε σημείο ενοχλητικό και για μένα την ίδια. Κανείς θα σκεφτεί πως είμαι τσιγγούνα αλλά καμία σχέση. Δουλεύω πολύ και προσπαθώ για το καλύτερο. Ίσως τελικά δε μου αρέσει να ζορίζομαι? Μήπως είμαι καλομαθημένη? Και γιατί όλα αυτά ξεκίνησαν μετά το πανεπιστήμιο? Πάντως ένα εχω να πω. Οι φοβίες και το αγχος μου τρωει τη ζωή μου και τις ώρες μου. Είμαι 32 και δεν ξέρω πως έφτασα μέχρι εδώ. Και η αλήθεια ειναι πως εχω συνηδειτοποιήσει πως δεν φοβάμαι το θάνατο. Δε φοβάμαι αν πεθάνω. Πιο πολύ φοβάμαι που θα αφήσω πίσω μου αγαπημένα πρόσωπα παρά που θα φύγω. Ίσως φταίει και ο τόσο πονος που βιώνουμε καθημερινά από συγγενείς, από την τηλεόραση δε ξέρω. Αν έχει κανεις καμια καλή ιδέα να την εφαρμόσουμε just shoot!