Originally Posted by
Sandraki
Πολλά συγχαρητήρια στην μικρούλα σου! Εύχομαι καλή αρχή στην φοιτητική της ζωή κι εσείς δίπλα της , να την χαιρεστε!
Έχεις πολύ σωστή σκέψη! Όταν ήμουν τρίτη λυκείου , είχα από την μία το άγχος τον πανελλήνιων κι από την άλλο το φόβο του να φύγω από το πατρικό μου. Δεν ήθελα να φύγω και να πάω να μείνω μόνη μου. Είχα αποκτήσει μόλις και μια σχέση και δεν ήθελα και να φύγω μακριά. Τελικά με χίλια ζόρια δηλώσαμε μια σχολή στην διπλανή πολη από την δικιά μου, (που την ήθελε σαν τρελός ο μπαμπάς μου ) και που είναι η πόλη που ζω και τώρα. Είχα κλειστεί πολύ στον εαυτο μου, είχα ζοριστει να κάνω παρέες..με την πρώτη ευκαιρία επέστρεφα στην πόλη καταγωγής μου για να δω τους γονείς μου, και τον φίλο μου που είχε περάσει στην πόλη καταγωγης μας. Επίσης συχνά μέσα στην εβδομάδα ερχόντουσαν οι δικοί μου να με δουν. Κάποιες φορές ερχόταν και ο μπαμπάς μου να μείνει σε μένα γιατί του έλειπα. Βέβαια υπήρχαν και κάποια σκ που καλούσα το τότε αγόρι μου στο σπίτι μου στην πόλη όπου σπούδαζα για να το περάσουμε μαζι. Στο σπίτι είχα γκρίνια και μαλώναμε εκείνες τις στιγμές με τους δικούς μου. Ήθελαν να επιστρέφω. Μετά από ενάμιση χρόνο που νοίκιασα τους έβαλα με δικιά μου επιλογή να μου ξενοικιασουν το σπιτι. Πηγαινοερχομουν με τα ΚΤΕΛ στα μαθηματα καθημερινα. Εράσμους δεν ήθελα καθόλου να πάω για να μην είμαι μόνη. Με ανάγκασαν να πάω, κυρίως ο μπαμπάς. Σπούδασα ξένη φιλολογία και έπρεπε να έρθω πιο κοντά στην γλώσσα. Δεν είχε άδικο αλλά με πιεσε. Άλλος να ήταν τόσο κλαμα που είχα ρίξει, θα έκανε πισω. Πήγα με χίλια ζόρια, προσαρμόστηκα και μου άρεσε πολύ. Αυτοί ερχόντουσαν σκ παρά σκ να με δουν. Δεν προλάβαινα να δω τους φίλους μου εκεί τα σαββατοκύριακα. Ήμουν κλεισμένη μονίμως από φίλους και οικογένεια που ερχόντουσαν να με δουν.
Και ρωτάω εγώ τώρα...
Βλέποντας πως το παιδί σου έχει θεματακια με την ανεξαρτητοποίηση, με την κοινωνικοποιηση, με το να μένει μόνο του , εσύ σαν γονιός τι πρέπει να κάνεις για να το δυναμώσεις; Να είσαι κάθε τρεις και λίγο κοντά του να το βλέπεις; Σωστό αυτό που μου έκαναν στο Εράσμους, θα μπορούσαν να το κάνουν και στην σχολή. Αλλά με ήθελαν κι εκείνοι. Τους ήθελα κι εγώ, με ήθελαν κι εκείνοι, ήταν λάθος όμως. Έπρεπε να πατάω στα πόδια μου, να μπορώ να ανταπεξέλθω μόνη μου. Να δυναμώσω και να μην τους έχω αναγκη. Θα τα κατάφερνα. Ίσως όμως ήθελαν να τους έχω αναγκη. Στο Εράσμους κι αφού περνούσα τέλεια, ήθελα να κάνω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά εκεί που ήμουν, στο εξωτερικό. Δεν με άφησαν, έπρεπε να επιστρέψω Ελλάδα να κάνουμε όλοι μαζί. Μετά το Εράσμους άρχισα να αποκτώ τάσεις φυγής και να θέλω έντονα να φύγω, να ανεξαρτητοποιηθω. Είχα τελειώσει τη σχολή και εξακολουθούσα να μένω στο πατρικό μου. Δουλειά νορμάλ για να μπορώ να μείνω μόνη δεν έβρισκα. Ήμουν διαρκώς κλεισμένη στο δωμάτιο μου με νεύρα γιατί δεν άντεχα την συμβιωση και δεν είχα τα μούτρα να τους ζητήσω να νοικιάσω κάπου μόνη μου. Δεν καταλάβαιναν.... Δεν προσπάθησαν να με προσεγγίσουν για να δουν τι μου φταίει. Ε με το που βρήκα την δουλειά μου και τον άνδρα μου ήταν ζήτημα έξι μηνών να φύγω, αρχικά έμενα λιγότερο σπίτι του κι έπειτα περισσότερο. Μέχρι που η σχέση μας πέρασε σε άλλο επίπεδο.
Ήταν μεγάλο παράδειγμα αυτό. Αυτό που εννοώ είναι ότι σκέφτεσαι πολύ σωστά , και όσο μεγάλο κι αν είναι το δέσιμο τόσο πιο κοντά της θα σας νιώθει. Αυτό δεν σημαινει ότι δεν θα δυναμώσει και δεν θα πατάει στα πόδια της. Μια χαρά θα ανεξαρτητοποιηθεί. Στα πολύ δύσκολα όμως θα ξέρει πως ο,τι κι αν γίνει εσείς θα είστε πάντοτε εκεί κοντά της. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό! Και να της μιλάς όσο μπορείς να της μιλάς, να συζητάτε τα πάντα, να σ έχει πιο πάνω από κάθε φίλη, να είσαι ανοιχτή σε όλα όσα μπορεί να θέλει να σου πει, να μην αντιδρας υπερβολικα όταν ακούς κάτι περίεργο για να μην σου κλείνεται.
Χαχαχα βλέπεις πολλά στοιχεία δικά μου σε εσένα ε; Σίγουρα δεν θα είχες περάσει τόσο μα τόσο χάλια και τόσα πολλά...
Το θέμα είναι πως είναι πάρα πολλά από το παρελθόν ως το σήμερα και συνεχίζονται...δεν έχουν σταματημό.
Νομίζω πως θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με όσα έχω περάσει κι ακούσει κατά καιρους. Πάντα βγαίνει ένα καινούργιο φυντανι! Κι άντε να το παλέψεις έπειτα. Ήμουν σε πολύ χάλια κατάσταση, πάρα πολύ χάλια. Έχω δυναμώσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω φτάσει στο επίπεδο να λέω πως ότι κι αν κάνουν μου περνάει παγερά αδιάφορο και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Δυστυχώς είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη και δεν με βοηθάει αυτό. Και όπως λες κι εσύ στο βάθος του μυαλου μου πάω και ρίχνω το φταίξιμο σε μένα. Για αυτό έγραψα κι εδω. Να δω γνώμες, να δω αν κάποιος θα πει για μένα, πως είμαι υπερβολική και τους παρεξηγησα... πολλές φορές σκέφτομαι πως αν δεν είχα γνωρίσει τον άνδρα μου, αν δεν είχα φύγει, όλα θα ήταν όπως παλια... Αλλά και παλιά τι διαφορά είχε; Απλώς τα σκεφτόμουν μόνη μου και κανείς δεν είχε ιδέα... Τώρα τουλάχιστον έχουν βγει τα θέματα μου στην επιφάνεια. Κι έχω και κάποιους ανθρώπους πραγματικά κοντά μου. Αλλιώς και να χώριζα όπως θα ήθελαν, τι; Πάλι μόνη μου με τα θέματα μου... Θα έλεγα σε φίλους όπως και έκανα, πως οι δικοί μου είναι γενικά στον κόσμο τους και ως εκεί. Σιγά μην έβρισκα κάποιον άλλον νορμαλ να τα ανεχτεί όλα αυτά, εκτός αν έβρισκα κανέναν χαλβά που θα τον κάνανε ο,τι ηθελαν. Εγώ όμως δεν θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και θα έχανα και την μεγάλη μου αγάπη μια για πάντα.
Σ ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές σου και τις ευχες σου Μαριλου μου, πραγματικά με βοηθας! Μην στεναχωριέσαι, συνήθως μετά από κάτι τέτοια βγαίνουμε πιο δυνατοί...θέλω να πιστεύω!