Νιωθω πως η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο...
Γενικα η ψυχολογια μου απο τοτε που τελειωσα το σχολειο εχει πεσει παρα πολυ (ειμαι 20 πλεον)...μελαγχολιες, αγχος και και και, αλλα πλεον εχω και κρισεις πανικου που με οδηγουν σε αλλα...
Νομιζω πως καθε φορα που θα βγω θα με πιασει κριση πανικου αρα μια αισθηση λιποθυμιας... Αρα το μυαλο μου μου λεει να αποφυγω μερη και καταστασεις , γενικα να βγω απο το σπιτι μου διοτι θα λιποθυμησεις και θα γινεις ρεζιλι...
Ομως pushαρω τον εαυτο μου και βγαινω με το ζορι εξω...Ομως οι σκεψεις ''θα λιποθυμησεις, θα σε πιασει κριση πανικου'' ειναι εκει και δεν φευγουν με αποτελεσμα να μου ρχονται τασεις λιποθυμιας....
Χθες βγηκα με το ζορι και εκει που καθομουν ειχα εντονο αγχος μαζι με ολη αυτη τη δυσφορια, ωσπου κατεβασα 1 μπυρα και λιγο κρασι και ενιωσα πολυ ωραια...αληθεια ειχα καιρο να νιωσω τοσο ωραια...αλλα το θεμα δεν ειναι να γινω αλκοολικος...
Κρισεις πανικου επαθα για 1η φορα πριν λιγους μηνες και μου εφυγαν, αλλα πλεον αυτο με τη λιποθυμια ειναι σε καθημερινη βαση εδω και 1 βδομαδα...
Την αλλη βδομαδα θα παω σε ψυχολογο για 1η φορα, αλλα καθομαι και κλαιω σπιτι μου διοτι εφτασα σε αυτο το σημειο....
Σκεφτομαι και φοβαμαι πως θα με στειλει σε ψυχιατρο και θα μου δωσει σιγουρα χαπια...και τα φοβαμαι τα χαπια, μια ζωη ετσι θα ειμαι...
Οι γονεις μου τι θα πουν?...Ουτε στρατο δεν θα με παρουν, ουτε κοπελα θα με κοιταξει...
Πραγματικα καθομαι και κλαιω 1η φορα ετσι...το μυαλο μου με γ@μ@ει εδω και πολυ καιρο...
Ολα αυτα δεν τα ξερει κανεις, μονο εγω και εσεις...Ολοι νομιζουν οτι ειμαι καλα.... Σας παρακαλω πειτε μου οτι θα γινω καλα....