Καλησπερα σε ολους! Δεν ξερω πως να περιγραψω το προβλημα που εχω , εξ ου και ο τιτλος. Ειμαι 25 χρονων, ευτυχως εχω μια σταθερη εργασια και ειμαι ικανοποιημενος αρκετα. Το προβλημα μου εχει να κανει με εμενα και τους ανθρωπους γυρω μου. Πολλες φορες εχω αναρωτηθει αν εχω κανει καποιο λαθος εως τωρα , αλλα δε μπορω να βρω απαντηση. Μια ζωη ημουν το "καλο παιδι", δεν ελεγα ποτε οχι, εδειχνα σεβασμο και ευγενεια και ετσι ημουν συμπαθης. Περνωντας τα χρονια ομως, καταλαβα οτι μονο κακο εκανα στον εαυτο μου ετσι και αποφασισα τα τελευταια χρονια να αλλαξω. Πλεον ειμαι πιο αυθορμητος, γεγονος που μου ανοιξε νεες πορτες και εκλεισε αλλες. Σε ολους τους τομεις βλεπω τα πραγματα πιο ρεαλιστικα στα 25 μου πλεον, για τις σχεσεις μου με τις γυναικες, τις φιλιες , την οικογενεια κλπ. Με την οικογενεια μου αρχικα, εχω κοψει καθε επαφη , επειτα απο πολλες και χρονιες κακες συμπεριφορες εις βαρος μου και ειμαι αρκετα χαρουμενος μπορω να πω. Μονο με την αδερφη μου εχω μια καλη,τυπικη σχεση , αλλα δε νιωθω το δεσμο της αγαπης που νιωθουν τα αδερφια μεταξυ τους. Απο παρεες, εχω αλλαξει αρκετες και εχω συναντησει ελαχιστους φιλους (μετρημενους στο 1 χερι) και με τους πιο πολλους εχω χαθει λογω αποστασης και υποχρεωσεων. Πλεον εχω μονο εναν και καλο φιλο, γεγονος για το οποιο ειμαι ευγνωμων! Το προβλημα εδω ειναι οτι οσες παρεες εκανα ειχαν τα εξης κοινα μεταξυ τους: παρτακισμος, κραξιμο, καλοπερασακηδες χωρις να τους νοιαζει ο διπλανος τους, τους αρεσε συνεχεια να κανουν σχεδια μονοι τους και να αναδεικνυουν τον εαυτο τους , αδιαφορωντας για τα υπολοιπα. Πολλες φορες, δεν το κρυβω, τους "χρησιμοποιησα" για να βγω για εναν καφε (διοτι δεν ειχα αλλους) και απλα ηταν "κενος" ο χρονος: Ελεγε ο καθενας τα δικα του, πληρωναμε και φευγαμε. Τωρα πλεον αποφασισα να ξεκοψω απο αυτες τις παρεες (και δεν ιδρωσε το αφτι τους εννοειται). Για τις γυναικες τωρα, εχω παρατηρησει οτι (χωρις να θελω να ειμαι απολυτος) ειναι κολλημενες με τοξικους πρωην, κουβαλανε ψυχολογικα απο τις οικογενειες τους και κοιτανε μονο την καλοπεραση τους,με ο,τι αυτο συνεπαγεται. Για να γινω πιο συγκεκριμενος για τα 2 τελευταια, ψαχνουν τροπους (και ανθρωπους) ωστε να τους τα πληρωνουν ολα (ταξιδια,βολτες,ρουχα,φαγητ α) και παραλληλα να μην εχουν καμια δεσμευση (κοινως να παιζει και λιγο το ματακι μας,γιατι δεν ειναι κακο,ετσι;). Οσο για τα τραυματα απο τις οικογενειες τους , αφορουν πιο πολυ τη βιασυνη τους να παντρευτουν και να κανουν παιδια , απλα για την κοινωνικη (και οικογενειακη κυριως) καταξιωση , χωρις να εχουν προβλεψει ουσιαστικα και ωριμα για κατι τετοιο και (ακομα χειροτερα) δεν εχουν κανενα προβλημα να μεγαλωσουν και τα παιδια τους μονες τους , συνεχιζοντας την "dolce vita" τους με τους επομενους. Μεσα σε ολα αυτα λοιπον, αναρωτιεμαι, μηπως εγω φταιω που δεν εχω μια βρει μια σταθερη σχεση και μια σταθερη παρεα,που να μπορω να τους αποκαλω φιλους; Μηπως ειμαι υπερβολικος; Ποτε δεν ακολουθησα τις κοινωνικες επιταγες και τα "πρεπει" των γονεων,που θεωρω οτι ειναι καλυτερα ετσι...Κοιτωντας πισω μου, βλεπω οτι περνανε τα χρονια και ολοι προχωρανε στη ζωη τους και βολευονται, ενω εγω μενω πισω , στασιμος και πολλες φορες μονος. Χρειαζομαι τη γνωμη σας. Σας ευχαριστω και συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο!