Φόβος και μοναξια

Γειά σας, το ποστ αυτό θα είναι λίγο μαύρο με την έννοια οχι χαρούμενο. Απλα νιωθω τεράστια στεναχωρια και αγχος και πραγματικά τραβάω μεγάλο ζόρι.
Να σας συστηθώ στο περίπου και να σας πω την ιστορία μου.
Είμαι 38 χρν, δεν έχω παντρευτεί ουτε παιδιά και ειμαι μοναχοπαιδι, δεν έχω αδέρφια
Έχασα τον πατέρα μου πριν 1 χρόνο πράγμα που μου έχει στοιχίσει πολύ. Τον αγαπούσα πολύ και είχαμε περάσει πολλά ζόρια με νοσοκομεία με την υγεια του. Για μια δεκαετία τρέχαμε στους γιατρούς νοσοκομειο συνέχεια, οι δυο μας. Ο ένας στηριζόταν στον αλλο. Οι γιατροί μου ειπαν ότι χάρη σ εμενα έζησε τόσο πολύ και στις υπερανθρωπες προσπάθειες που έκανα. Και μακαρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα.
Απλα όλο αυτο μου δημιούργησε αρκετό αγχος. Είχα χρόνια να κοιμηθώ ξενοιαστα κάθε βράδυ λαγοκοιμομουν να τον ακούσω μήπως δεν νιώσει καλα. Πήγαινα για ένα φαγητό και τον έπαιρνα τηλ μήπως δεν νιώθει καλα και πρέπει να γυρίσω σπίτι.
Τέλος πάντων πέρασαν αυτά τωρα, τον αγαπούσα πάρα πολύ και μακαρι να μπορούσα να είναι μαζί μας ακόμα.
Η μαμά μου είναι καλα στην υγεία της, απλά είναι αβουλη(οχι δυναμική), εννοω η κλασσική νοικοκυρά που όλα τα κανονιζε ο άντρας της και αυτή σχεδόν δεν βγαίνει από το σπιτι.
Το θέμα ποιο ειναι; με αφορμή ένα θέμα υγείας που πέρασε η μαμά μου πριν κανένα 2μηνο, με το οποίο κινδύνευσε η ζωή της αλλα ελπίζουμε αντιμετωπίστηκε και έχουμε να κάνουμε ένα σωρό ακόμα εξετάσεις για να αποκλείσουμε κάποια πράγματα, εγώ διαλύθηκα ψυχολογικα.

Δεν της έδειξα τιποτα εννοείται και ημουν διπλα της σε όλα, αλλά το αγχος που πέρασα ήταν τρομακτικό. Προστέθηκε σ αυτο που είχα περασει με το μπαμπά.μου.
Σε ολα αυτα δεν έχω κανένα να με στηρίξει, δεν έχω αδέρφια , δεν έχω δική μου οικογένεια, τα περνάω όλα μόνη μου και έχω όλη την ευθύνη μόνη μου.
Κάτι συγγενείς μόνο υπάρχουν οι οποίοι παίρνουν ένα τηλ μια φορά το 2μηνο. Και η σχέση μου, ο οποίος είναι χωρισμένος με ένα παιδί που μένει μαζί του, που δεν είναι σε θέση και διαθεση τουλάχιστον προς το παρον να συγκατοικησουμε κτλ.
Γενικά με έχει πιάσει μια τρομερή φοβία με την υγεια της μητέρας μου. Ας πούμε αν μια μέρα νιώσει λίγη αδιαθεσία τρομοκρατουμαι. Και έχω και σκέψεις δικές μου ότι είμαι τελείως μόνη μου στη ζωή. Οκ έχω φίλους αλλα ο καθένας είναι στο σπίτι του και στη ζωή του. Οκ έχω τη σχέση μου αλλά πιο πολύ για να περνάω καλά και μια στήριξη αλλα πιο πολυ τυπική. Δεν ξέρω βλέπω το μέλλον μου δυσοίωνο.
Σκέφτομαι πως αν χάσω τη μαμα μου θα είμαι μόνη σ ένα σπίτι άδειο. Που παλια όταν ημουν νεοτερη το να μαι μόνη μου στο σπίτι ήταν η καλύτερη μου, τωρα με τρομάζει όσο τιποτα.Τα βράδια ξυπναω κατά τις 3 και μετά μένω άυπνη. Κάνω σκέψεις, αγριεύομαι, κλαίω...νιωθω μεγάλη στεναχωρια.
Δεν ξερω θέλω να χω μια βάση, θα ήθελα μια οικογένεια ένα δύο ανθρώπους να με νοιάζονται και από εκεί και πέρα να μπορώ να "πεταξω" στη κοινωνία. Χωρίς ανθρώπους να με νοιάζονται νιωθω τρόμο .

Την μέρα είμαι κάπως καλυτερα.

Τα προβλήματά σου είναι πρακτικής φύσεως και λογικό να υπάρχουν. Χωρίς οικογένεια δεν μπορείς να νιώσεις ασφαλής και η οικογένεια είναι πολύ σημαντική όπως και οι σχέσεις. Όμως, επειδή δεν έχουν όλοι εκατό αδέρφια (που και να είχαν δε σημαίνει ότι θα είναι μονιασμενα) θα πρέπει για κάποιο διάστημα να στηριχτείς 100% πάνω στον εαυτό σου, οικονομικά, ψυχικά κτλ. Ο εαυτός σου είναι αυτός που θα σε στηρίξει διότι στη ζωή γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Το ξέρω, ακούγεται μακάβριο ή/και φαίνεται να μη βοηθάει αυτή η σκέψη, αλλά η κατάστασή σου είναι τέτοια που αν βασιστείς στις πλάτες σου και πάρεις λίγο τα πάνω σου , αποδεχόμενη την κατάσταση και παίρνοντας την ευθύνη των συναισθημάτων σου, θα κερδίσεις τεράστια σιγουριά,αυτονομία και όλη τη δύναμη. Η ζωή μας βάζει σε δοκιμασίες και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Δεν είναι δεδομένο τίποτα. Εσύ ήδη είσαι πολύ δυνατή. Είσαι πολύ δοτική και έχεις προσφέρει πάρα πολλά στην οικογένειά σου. Από αγάπη , από ανάγκη (φόβος μοναξιάς), δεν έχει σημασία, έφτασες μέχρι εδώ και πάλεψες. Σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις και μόνη. Γιατί μάντεψε. Δεν μπορείς να σταματήσεις την τροπή των πραγμάτων. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Στον καθένα τυχαίνει κάτι, οπότε δεν είσαι η μόνη που συναντά δυσκολίες και αυτό ίσως να σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα. Όλοι αντιμετωπίζουμε τους δαίμονες μας. Σίγουρα, δε λέω, το υποστηρικτικό περιβάλλον βοηθάει αρκετά, αλλά οι σχέσεις που έχεις ανάγκη εσύ στις δυσκολίες στιγμές που περνάς, θέλουν χρόνο. Για να βρεθεί κάποιος να είναι μαζί σου στις δυσκολίες πρέπει να έχει περάσει από πολλά στάδια πριν, μαζί σου. Μέχρι τότε θα περάσεις πιθανόν ένα στάδιο μόνη σου και ενδεχομένως να είναι δύσκολα. Γιατί και άγχος θα περάσεις και θλίψη και όλα αυτά. Άνθρωπος είσαι! Έχεις συναισθήματα! Αυτό είναι το φυσιολογικό της υπόθεσης. Δεν είσαι αναίσθητη ούτε περιμένει κανείς να το περάσεις όλο αυτό αβίαστα χωρίς δυσκολία.
Αυτό που θα έλεγα εγώ, είναι ότι όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς κάποια συναισθήματα τόσο το καλύτερο για σένα. Για παράδειγμα, προσπαθώντας να "ξεφύγεις" από τη δυστυχία σου, κάνει το πρόβλημα δυσβάσταχτο. Αν όμως αποδεχτείς, τότε θα υποφέρεις λιγότερο. Μπορείς να τα καταφέρεις! Θα βρεις το δρόμο σου! Είσαι ήδη πολύ δυνατή! Άνθρωποι σαν εσένα, που έχουν περάσει δύσκολα, είναι οι πιο δυνατοί. Όσο κι αν σε φοβίζει, θα τα καταφέρεις!

Θεωρώ ότι αν π.χ. όσο είσαι παιδί οι γονείς αποτελούν ένα 95%+ της προσοχής, του χρόνου, της καθημερινότητας σου, την πηγή και προορισμό των συναισθημάτων σου, όσο είσαι ενήλικας, αποτελούν ένα σημαντικό μέρος σε ποιότητα, αλλά πλέον όχι τόσο σημαντικό μέρος σε χρόνο, καθημερινότητα κτλ. Το συναισθηματικό και ψυχολογικό φορτίο, η προσοχή σου, το ενδιαφέρον σου, ο χρόνος σου, μοιράζεται και σε άλλα πράγματα. Η ζωή σου είναι πιο ποικίλη και πλούσια και έτσι τα προβλήματα με τους γονείς ή η απουσία τους είναι σημαντικά μεν, αλλά ως ένα βαθμό τα ξεπερνάς κι αναπληρώνεται το κενό με άλλα πράγματα.

Το ζήτημα είναι ότι εδώ στην Ελλάδα η ιδιότητά μας σαν παιδιά είναι πολύ ισχυρή και παραμένει ως τα βαθιά γεράματα. Και ατροφούν οι άλλες μας ιδιότητες. Τα πως και τα γιατί γνωστά. Κυνικά μιλώντας, αυτό μας πάει πίσω όμως. Μήπως πρέπει να κοιτάξεις λίγο και τις άλλες πλευρές του εαυτού σου εκτός από της κόρης των γονιών σου astanapane; Δεν λέει κανείς να αδιαφορείς για τους γονείς, να βάλεις ένα όριο και να κοιτάξεις και τη ζωή σου λίγο όμως; Να υπάρχει μία ισορροπία; Είναι λογικό να φρικάρεις στη σκέψη ότι θα πάθει κάτι η μάνα σου, πρώτον γιατί έτσι κι αλλιώς είναι μάνα σου, μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο, αλλά δεύτερον γιατί για σκέψου: Γύρω από τι περιστρέφεται η ζωή σου και η καθημερινότητά σου ως τώρα όπως το περιγράφεις; Από τους γονείς. Πόσο είναι το ποσοστό της ζωής σου που έχει να κάνει με τους γονείς τώρα που πλησιάζεις τα 40 και πόσο με άλλους ανθρώπους και τομείς της ζωής σου; Για σκέψου το. Μήπως πρέπει να θέσεις κάποιες προτεραιότητες αλλιώς; Μήπως αναλαμβάνεις ευθύνες που δεν σου αναλογούν;

Δεν ξέρω αν εκφράζω καλά αυτά που θέλω να πω και τα λέω στο περίπου, αλλά όσο αξιέπαινο κι αν είναι να βάζουμε τις δικές μας ανάγκες στην άκρη για τους άλλους, στο τέλος μπορεί να καταλάβουμε ότι η επιβράβευση για όλα αυτά είναι να μείνουμε με απωθημένα τι θα γινόταν ΑΝ ή να τραβάμε τα δικά μας ζόρια μόνοι μας.