Πανικός άγχος ανασφάλεια και φοβίες θανάτου
Καλησπέρα,
είμαι 23 χρονών και η ζωή που κάνω τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και η καλύτερη. Ήμουν καπνιστής, έκανα καθημερινή χρήση κάνναβις και περιστασιακά αλκοόλ. Τα τελευταία δυόμιση χρόνια δουλεύω 8ωρο σαν τεχνικός και παράλληλα σπουδές (μεταπτυχιακό). Πρόσφατα (μέσα στο καλοκαίρι) έπαθα την πρώτη κρίση πανίκου, αυτό που ένιωθα ήταν ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ζαλάδα, μούδιασμα στα χέρια σε βαθμό που να μοιάζει σαν να έχω αγκύλωση και σε μικρότερο βαθμό στο στόμα. Γενικότερα ένιωσα οτι πεθαίνω. Ξύπνησα έντρομος την μάνα μου και της ζήτησα να πάμε στο νοσοκομείο, επειδή είναι κοινωνική λειτουργός και γνωρίζει απο τέτοιες καταστάσεις μου είπε οκ κάτσε να πάρω το θείο να μας πάει με το αμάξι. αλλα μου έδωσε πρώτα ένα ηρεμιστικό. Μέχρι να έρθει ο θείος μου (10 - 15 λεπτά) το ηρεμιστικό είχε επιδράσει και τελικά δεν πήγαμε πουθενά μιας και όλα τα "συμπτώματα" έφυγαν. Απο εκείνη την μέρα έκοψα την κάνναβη και μπορώ να πω οτι παρότι πήγε να με ξαναπιάσει κατάφερα να το ελέγξω και να το μετριάσω. Αυτός ήταν ο πρόλογος συγγνώμη για το πολύ μπλα μπλα, τώρα μπαίνω στο ζουμί.
Παλαιότερα είχα παλι την αίσθηση του οτι δεν μπορώ να πάρω ικανοποιητική ανάσα και χασμουριόμουν συνέχεια για να τα καταφέρω χωρίς να πετυχαίνει πάντα. Πήγα σε παθολόγο, μου είπε οτι είμαι υγιέστατος και οτι αν και καπνιστής τα ποσοστά οξυγόνου στο αίμα είναι πάνω απο το μέσο όρο. Μετά απο λίγο καιρό το ξαναπαθαίνω με πόνους στο στήθος, πήγα σε καρδιολόγο μου είπε το ίδιο, έκανα και ακτινογραφία θώρακα. Αργότερα παρατήρησα ότι είχα κάτι σαν τρίχες στη γλώσσα, πάλι γιατρός γεωγραφική γλώσσα το πόρισμα. Τελευταία παρατηρησά ενα σημάδι στη γλώσσα μου το οποίο με άγχωσε πάλι. Έκλεισα ραντεβού με οδοντίατρο για αύριο.Η μητέρα μου, οι γιατροί που έχω πάει και οι φίλοι μου λένε οτι όλα αυτά τα πάθαίνω απο το άγχος αλλά φοβάμαι να πάω σε ψυχίατρο στη σκέψη οτι θα μου δώσει κάποια αγωγή. Τελευταία ολη αυτή η κατάσταση γίνεται όλο και πιο έντονη, φοβάμαι οτι θα πεθάνω, φοβάμαι οτι αυτά στη γλώσσα μου είναι σημάδι καρκίνου, κλαίω μονος και γενικά εχω μια ψυχολογία άστα να πάνε.
Θα ήθελα να ακούσω και την γνώμη σας γιατί αρχίζω ώρες ώρες να μην νιώθω ο εαυτός μου, η μάνα μου λέει οτι γίνομαι λίγο υποχόνδριος. ελπίζω να μην κούρασα πολύ
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
