ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ??

Εδω και 2 βδομαδες κατι εχω παθει κ δεν εχω καθολου ορεξη για φαγητο.Ενω δεν εχω προβλημα με το βαρος μου(ειμαι 48 κιλα)και ουτε ποτε μου ειχα καποια ιδιαιτερη ανησυχια για κιλα κλπ,πλεον δεν μπορω ουτε καν ν\'ακουω για φαγητο.Αρχικα ξεκινησε με το να μην εχω απλα ορεξη να φαω,εχασα 2 κιλα με ολο αυτο,οποτε τωρα θελω να αδυνατισω κ αλλο.Τρωω μια φορα την ημερα πλεον και αυτο γιατι με πιεζουν οι δικοι μου.Ξερω οτι δεν ειναι σωστο αυτο που κανω,αλλα δεν εχω καθολου ορεξη.Μηπως ολο αυτο ειναι αρχη νευρικης ανορεξιας?

Νίκη,
η νευρική (ή αλλιώς ψυχογενής) ανορεξία, ΚΑΘΟΛΟΥ δεν έχει να κάνει με την ΜΗ διάθεση για φαγητό, με την ΜΗ όρεξη όπου και αναφέρθηκες. Αυτά, περισσότερο μοιάζουν σαν αποτελέσματα μιας μελαγχολικής διάθεσης.

Το γεγονός ότι θέλεις να αδυνατίσεις κι άλλο, από μόνο του δεν αρκεί για να μιλήσουμε για προκαταρκτικό στάδιο ψυχογενούς ανορεξίας. Έχω την αίσθηση και την εμπιστοσύνη προς εσένα, όσο καιρό σε γνωρίζω εδώ μέσα ότι έχεις επίγνωση ποια είναι ή ποια οφείλουν να είναι τα όρια σε μια συμπεριφορά.

Σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας!Απλα με ειχε προβληματισει αυτο το θεμα και ηθελα να σιγουρευτω οτι δεν εχει καποια σχεση με τη νευρικη ανορεξια για να μην ανησυχω αδικα.φιλακια.

Ενω αρχικα το μονο προβλημα ηταν οτι δεν ειχα ορεξη,τελευταια ενω αυτο εχει βελτιωθει καπως(εχω ορεξη να φαω αλλα οχι πολυ),εχω αποκτησει ενα κολλημα με το βαρος μου και με τις θερμιδες.Δηλαδη ακομα και να θελω να φαω,δεν με αφηνω απο φοβο μην παρω κανα κιλο κλπ.Εγω ποτε μου δεν σκεφτομουνα κατι τετοιο αλλα τωρα με απασχολει ολη μερα.Συνεχιζω να χανω κ βαρος οποτε αυτο με κανει ακομα πιο πολυ να αποφευγω το φαγητο γιατι πιστευω οτι πρεπει να χασω κι αλλο.Δεν θελω να μου δημιουργησω προβλημα,αλλα ουτε μπορω να σκεφτω το ν\'αρχισω να τρωω κανονικα.

Νίκη, τα όσα αναφέρεις στο τελευταίο σου μήνυμα όντως αποτελούν μια ένδειξη (και όχι απόδειξη) ψυχογενούς ανορεξίας. Θα σου συνιστούσα να δουλέψεις αυτή τη κατασταση ψυχοθεραπευτικά, μιας και τα αίτια στην ψυχογενή ανορεξία είναι καθαρά ψυχολογικά. Μαζί με κάποιον ψυχολόγο, θα μπορέσεις να ελέγξεις τη κατάσταση πριν αυτή παγιωθεί ή εξελιχθεί.
Είναι πολύ σημαντικό και προς τιμήν σου το γεγονός ότι αναγνωρίζεις το \"πρόβλημα\" τόσο έγκαιρα.

Τωρα που προκειται να παω σε ψυχολογο,αρχικα ειχα αμφιβολιες για το αν επρεπε να αναφερω κ το συγκεκριμενο προβλημα,μιας και προεχουν αλλα και περα απο αυτο,δεν το θεωρουσα κ τοσο σημαντικο.Ομως βλεποντας την εξελιξη που εχει αρχισει να παιρνει μαλλον εχεις δικιο dodoni οτι πρεπει να το δουλεψω ψυχοθεραπευτικα οσο ειναι ακομη νωρις.

Νίκη είσαι σε καλό δρόμο και όπως είπε και ο dodoni είναι εξαιρετικά θετικό ότι αναγνωρίζεις το πρόβλημα, αν τελικά είναι. Μην απογοητεύεσαι αν αντιμετωπίζεις τέτοιες δύσκολες καταστάσεις στα 18, έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου. Αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτα, επειδή έχεις αυτή την καταθλιπτική διάθεση στα 18 και όχι στα 40. Από ότι έχω ακούσει,
συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους απ\' ότι νομίζουμε, σε κάποια στιγμή στη ζωή τους. Μπορεί να είναι στα 16, στα 22, στα 35, στα 55! Στη γέννηση ενός παιδιού που είναι το ομορφότερο πράγμα αλλά και στα πιο δυσάρεστα γεγονότα.

Όπως έχω πει και παλαιότερα, έπαθα κατάθλιψη λίγο πιο αργά από σένα στα 21, λόγω των κρίσεων πανικού. Και ξέρεις τι είχα πάθει; Για να νιώσω καλύτερα έτρωγα περισσότερο απ\' ότι συνήθως, για να καλύψω τα κενά. Έτσι έβαλα γύρω στα 6 κιλά. Τα κιλά αυτά έμειναν περίπου για 1 χρόνο. Συνέχιζα να έχω κρίσεις πανικού και αγοραφοβία. Ξαφνικά, αποφάσισα να αδυνατίσω για να αισθάνομαι πιο ωραία για μένα, σκεφτόμενη ότι έτσι θα αρχίσω να αποκτώ αυτοπεποίθηση και θα νικήσω κάπως το πρόβλημά μου. Έκανα εξαντλητική δίαιτα και έχασα 11 κιλά (49 κιλά, 5 κιλά κάτω από το φυσιολογικό βάρος μου πιστεύω). Όλοι το είχαν προσέξει και όσο το πρόσεχαν άλλο τόσο φοβόμουν να μην ξαναπαχύνω. Με έλουζε κρύος ιδρώτας στη σκέψη και πάθαινα ταχυπαλμία. Μετά από συγγενείς που \"φώναζαν\" να μην αδυνατίσω άλλο, γιατί μάλλον καταλάβαιναν και την ψυχολογική μου κατάσταση ότι δεν είναι καλή, ταρακουνήθηκα και άρχισα να τρώω και πάλι φυσιολογικά.

Μη γεμίζεις με ενοχές τον εαυτό σου, ότι \"πιο μετά τι θα κάνεις, άμα τώρα παρουσιάζεις όλα αυτά κτλ. κτλ\". Όλα ξεπερνιούνται Νίκη, υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων, ακόμα και για την πιο σοβαρή ασθένεια, που την πολέμησαν και την νίκησαν. Έκανες πολύ καλά που θα πας σε ψυχολόγο.

Θα δεις όλα θα πάνε καλά!

Αγαπητή Δανάη φυσικά και δεν είπα ότι υπονόησες ότι η Νίκη, ή οποιαδήποτε άλλη Νίκη, δε θα τα καταφέρει. Το αντίθετο μάλιστα της είπες και έτσι είναι στην πραγματικότητα. Χρειάζεται αρκετός αγώνας αλλά θα τα καταφέρει, κρατώντας την ελπίδα μέσα της.

Δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα, απλά αυτό που θέλησα να θέσω είναι την σκέψη που εξέφρασες όχι μόνο εσύ, πιστεύω και η Νίκη από μέσα της την εκφράζει και οποιοσδήποτε ακούει την ιστορία κάποιου που πάσχει από κατάθλιψη. Την ίδια αγωνία είχα κι εγώ και σκεφτόμουν: \"αφού έπαθα κρίσεις πανικού-κατάθλιψη μόλις στα 21, στην καλύτερη περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου υποτίθεται, τι θα κάνω άραγε αργότερα στη ζωή μου; πώς θα συνεχιστεί η ζωή μου; ποιος ξέρει που θα καταλήξω;\".

Είναι φυσικό επακόλουθο αυτή η σκέψη για όλους μας, πάσχοντες και μη. Αυτό που ήθελα να εκφράσω Δανάη είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, δεν είναι Μαθηματικά που μια συνάρτηση με μία δεδομένη τιμή δίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Ευτυχώς δηλαδή.

Ο άνθρωπος καλείται να αγωνίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, δε σταματά ποτέ. Βέβαια, σε άλλους τυχαίνουν δυσκολότερες καταστάσεις ή έχουν δύσκολα βιώματα που δυστυχώς, πολλές φορές τους καταβάλλουν, από νεαρή ακόμα ηλικία. Είναι η ζωή, σε άλλους έτσι, σε άλλους αλλιώς. Η δύναμη όμως και η ελπίδα πρέπει να υπάρχουν, έτσι ώστε να καθορίσουμε, στο μέτρο που μας επιτρέπεται, εμείς τη ζωή μας. Κι αν πέσουμε, να ξανασηκωθούμε...

Πραγματι μερικες φορες σκεφτομαι οτι εφοσον καποια πραγματα μου συμβαινουν τοσο νωρις,τι θα γινει αργοτερα.Ομως πιστευω οτι ολοι περναμε διαφορες φασεις στη ζωη μας και δε σημαινει οτι κατι που συμβαινει τωρα θα συμβαινει κ αργοτερα και οτι δεν προκειται να φτιαξουν τα πραγματα.Βεβαια οταν αντιμετωπιζουμε καποιες δυσκολιες
ή ειμαστε πεσμενοι ψυχολογικα εχουμε ισως τη λανθασμενη εντυπωση οτι τα προβληματα δε θα τελειωσουν ποτε.Ομως δεν ειναι ετσι και θα πρεπει παντα να πιστευουμε οτι μετα απο μια δυσκολη περιοδο θα ακολουθησει κατι το καλυτερο!;)

Έτσι να σκέφτεσαι Νίκη. Πάντα μετά τη βροχή βγαίνει ο ήλιος. Τουλάχιστον για τα πράγματα που αφορούν εμάς και όχι άλλους, έστω και δικούς μας, μπορούμε να τα αλλάξουμε γι\' αυτό να είμαστε αισιόδοξοι.