Originally Posted by
Photonio
Αυτο προσπαθώ να κανω. Οσο ειναι η μητέρα μου έδω γτ έρχεται μια μερα να μείνει ετσι να με βοηθήσει ειμαι καλα, γενικα η μητέρα μου ειναι πολυ καλός ακροατής δεν κρίνει ποτε κ οτι μα οτι μαύρη σκέψη κ αν εχεις θα σ πει: δεν πειράζει θα περασει κ αυτο κ το εννοεί.
Με το π φεύγει λοιπόν η μητέρα μου πέφτω πολυ. Με πιάνει φόβος. Εντωμεταξυ με πιάνουν τύψεις μην ρίχνω κ τον άντρα μου ψυχολογικά κ προσπαθώ να δείχνω πιο ήρεμη μπροστά του κ αυτο με πιέζει κάποιες φορές.
Δλδ πραγματικά τον λυπάμαι να εχει δουλεια να εχει ενα νεογέννητο κ να εχει κ μενα ποτε ο Γιάννης δεν μπορεί ποτε ο κωλος του πονεί. Δεν μπορούσα να ειχα γεννηθεί αμοιβάδα ???? η τουλάχιστον με πιο νορμαλ εγκέφαλο. Δεν με φτάνουν ολα εχω κ τα υπαρξιακά μου ως συνήθως.