Νοσηλεία συζύγου σε ψυχιατρικό νοσοκομείο
Ζω στην Ελλάδα 3 χρόνια. Το έκανα μόνο και μόνο για εκείνη, καταλάβαινα τις δυσκολίες της. Έχουμε και δυο παιδάκια 11 μηνών. Όλα ήταν πολύ όμορφα. Με τους γονείς της τα πάω χάλια. Με μισούν βασικά γιατί δεν είμαι ορθόδοξος (είμαι καθολικός αλλά δεν με λες και θρήσκο). Είμαι ελληνοαμερικάνος. Γεννήθηκα μεγάλωσα Αμερική. Μπαμπάς Αμερικάνος, μαμά Ελληνοαμερκανίδα. Είμαι δίγλωσσος αλλά μια προφορά στα ελληνικά ακόμα την έχω. Και κοροϊδευτικά σχόλια έχω ακούσει και τα πάντα. Έχω απαντήσει ανάλογα. Οικονομικά είμαστε κάπως πιεσμένοι και ο μόνος μισθός είναι ο δικός μου όπου δουλεύω για μια Αμερικανική εταιρεία οπότε για δεδομένα Ελλάδας πληρώνομαι πολυ καλά αλλά γίναμε και 4 άτομα. Αν γυρίσω πίσω στις ΗΠΑ σιγουρα θα βγαζω αρκετα περισσότερα. Αυτό το λέω σαν background.
Εγώ έχω επιληψία αλλά παίρνω αγωγή από μικρός είμαι καλά. Η σύζυγος μου είχε κατάθλιψη. Την γνώρισα στην Αμερική όταν το είχε ξεπεράσει και ήταν χωρίς φάρμακα. Είχε μια ιστορία που με είχε αγγίξει πολύ. Επειδή έχω υποστεί απόρριψη λόγω επιληψίας με άγγιξε περισσότερο. Το θέμα είναι ότι μετά την γέννηση χειροτέρψε απότομα, τόσο που εδώ και δυο μήνες είναι σε ειδική δομή. Την αγαπάω, αλλά πλέον τη φοβάμαι. Έγιναν κάποια πράγματα που δεν οφελεί να περιγράφω και που μετά από αυτά ακολούθησε νοσηλεία δικιά μου λόγω τραυματισμού, δικιά της σε ψυχιατρική δομή και παραμονή της. Καταλαβαίνω ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, μου έχουν πει για θεραπείες, φάρμακα και ούτε εγώ ξέρω τι. Αλλά μετά από αυτό εγώ δεν μπορώ να την ξαναμεπιστευτώ ποτέ. Σαν να έχω μια κόμπρα να κάνει βόλτα στο σαλόνι με τα παιδιά μου να παίζουν και εγώ να περπατάω ξυπόλιτος δίπλα. Οι γονείς της έχουν βοηθήσει αλλά παραμένουν δυσάρεστοι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Όλο αυτό με στρεσάρειι γιατί είμαι και σε ξένη χώρα. Ναι έχω αίμα ελληνικό, αλλά εγώ Αμερικάνος νιώθω (εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα). Δεν ξέρω τι να κανω. Εγώ δουλεύω και για την ώρα μπορώ από το σπίτι. Αλλά αν ζητήσω βοήθεια προτιμώ των γονιών μου που ξέρω αγαπάνε και εμένα και τα εγγόνια τους.