Originally Posted by
rainbow96
Γεια σας!
Ήθελα κάπου να μιλήσω γι αυτό που μου έχει συμβεί γιατί αν δεν σταματήσω να το σκεφτομαι, μαλλον θα παω σε ψυχολόγο. Πριν 2μιση χρονια περίπου ειχα αρχίσει μια ιστορία με ένα παιδι. Είχαμε κατι χαλαρο μιας και μου ειχε ξεκαθαρίσει οτι δεν ήθελε σχέση γιατί δεν ειχε χρόνο για κάτι τέτοιο..Εγω τον ηθελα αρκετά και γενικώς συμβιβάστηκα με αυτή την κατασταση. Κάποια στιγμη μου μιλησε πολύ στην ψύχρα λέγοντας μου ότι αυτό που έχουμε ειναι καθαρα σεξουαλικό και με εκανε να νιωσω πολυ υποτιμημένη οποτε του είπα οτι το σταματάμε εδώ. 10 μερες αργότερα και ενω είχε αρχίσει η πρώτη καραντίνα μου στέλνει οτι του λειπω και μου λεει να γυρίσω απο το πατρικό μου (γιατι ειχα φυγει) να ξαναβρεθούμε κλπ. Ειπε οτι δεν καταλαβαίνω πώς ειναι η καθημερινότητα του και οτι τον λιγο χρονο που του μενει τον αφιερώνει σε μενα και διάφορες τέτοιες μαλ@ακιες. Εγω βεβαια τοτε χαρηκα παρα πολυ που μου ξαναεστειλε κλπ και εν τελει οταν γυρισα η ιστορια συνεχιστηκε. Γενικα, επειδη ειναι μεγαλη ιστορία να πω εν ολιγοις οτι στο τελος απλα αρχισε να απομακρυνεται και αφού τον πίεσα να μου πει στα αληθεια τον λογο, μου είπε οτι δεν ειχε χρονο για σχέση, αλλα και να ειχε παλι δεν θα εκανε σχεση μαζι μου γιατι εγω δεν του εκανα για σχεση.. Μου ειπε κι αλλα τετοια μαργαριταρια που με έκαναν να νιωσω ενα τιποτα γενικα. Μηνες αργοτερα μου ξαναεστειλε γιατι ήθελε να ξαναβρεθούμε. Αρχικά δεν ασχοληθηκα, εριξα ακυρο, αλλα μετα μου κόλλησε στο μυαλο και καποιους μηνες μετα ξανακαναμε κατι αφού του εστειλα εγω. Τελευταία φορα βρεθηκαμε πριν 3μηνες. Γενικώς μου είναι πολυ δύσκολο να περιγραψω ολα οσα εγιναν γιατι ειναι μεγάλη ιστορια. Απλώς νιώθω παρα πολυ χαζη γιατι για ενα διαστημα ενιωθα οτι του ήμουν κατα εναν τροπο σημαντικη. Εμενα η σεξουαλική σχεση που ειχαμε με σημαδεψε ψυχικά και με εκανε εν τελει να νιωθω σαν να ήμουν ενα αντικειμενο για αυτόν. Είδα φωτογραφίες του τωρα στο ινσταγκραμ με μια κοπέλα με την οποία εχει σχεση και με επιασε ναυτία. Ενιωσα τοσο μα τόσο χαζη που εδινα ουσιαστικα το σωμα μου σε εναν ανθρωπο τοσο καιρό, ο οποιος δεν αισθανθηκε ποτε τίποτα βαθύτερο για μένα. 4 μηνες βρισκομασταν συστηματικα και με ειχε του πεταματου αλλα εγω συμβιβαζόμουν. Και τωρα με την κοπελα του, 3 μηνες μαζι και έτοιμους να παντρευτούν τους βλεπω (που λεει ο λογος).Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι και απλως να τα απωθω απο το μυαλό μου. Σταματησα και το αρρωστημενο stalking στον ινσταγκραμ. Αλλα όλα αυτά υπαρχουν μεσα μου. Γενικώς εριξα παρα πολύ τον εαυτο μου και ξερω οτι υπευθυνη είμαι ξεκάθαρα εγω. Στην αρχή ημουν αφελης γιατί πίστευα οτι οντως μπορει να φταιει η ελλειψη χρονου και στη συνεχεια εκανα σαν να μην με πειραζουν ολα αυτα μονο και μονο γιατι ηθελα να ξανακανω κατι μαζι του. Ελεγα νταξει μωρε κι εγω να περάσω καλά θελω στο κατω κατω.. Πλέον νιώθω σαν να ειμαι ενα σώμα και τιποτα παραπάνω. Μπορεί αλλα αγορια να με θέλουν για σχέση αλλα το γεγονός οτι αυτος με απέρριψε παρ'οτι περνούσαμε καλα, επειδή δεν ενιωθε κάτι παραπάνω μου έχει ρίξει την αυτοεκτίμηση πολύ χαμηλά. Νιώθω ανασφάλεια για τον χαρακτήρα μου, για αυτο που ειμαι σαν ανθρωπος.