Πάει καιρός. 38 μέρες κατάθλιψης είναι ο λόγος που γράφω. Πριν λίγο έκλαιγα και ήξερα τι να γράψω, τώρα που σταμάτησα, δεν ξέρω. Στη ζωή έχουμε την τάση να πιανόμαστε από κάτι. Κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους. έχουμε ιδέες. Εδώ και πέντε χρόνια από τότε που αρρώστησα όλα μου τα όνειρα, όλοι μου οι στόχοι, όλες μου οι ιδέες καταπατώνται, αποδομώνται, γκρεμίζονται. Εδώ και 38 μέρες που γκρεμίστηκε και η τελευταία ιδέα μου στην οποία πίστεψα και έδωσα ό,τι είχα κλείστηκα στο δωμάτιό μου και αρνούμαι να δω τον οποιονδήποτε. Αυτός είναι ο τρόπος μου να περνάω την κατάθλιψη. Νοιώθω περισσότερο μόνος από ποτέ άλλοτε, δεν έχω από πουθενά να πιαστώ. Γνωρίζω πως μπαίνει κάποιος σε κατάθλιψη και πως βγαίνει. Συγκέντρωσα γνώση για τη μανιοκατάθλιψη που μου είναι άχρηστη. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτε να με ευχαριστεί. Κουράστηκα. Νοιώθω πως παίζω ένα παιχνίδι που επαναλαμβάνεται. Και ρωτάω μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς;